فاصله مرکز قوس parameters پارامترهای تصویر برای ارزیابی جابجایی شکستگی بارتون در سمت کف دست

متداول ترین پارامترهای تصویربرداری برای ارزیابی شکستگی های شعاع دیستال به طور معمول شامل زاویه شیب حجمی （VTA) ، واریانس اولنار و ارتفاع شعاعی است. از آنجا که درک ما از آناتومی شعاع دیستال عمیق تر شده است ، پارامترهای تصویربرداری اضافی مانند فاصله آنتروپوستور (APD) ، زاویه اشک (TDA) و فاصله Capitate-to-Axis-of-از رادیوس (کارت) پیشنهاد شده و در عمل بالینی استفاده شده است.

معمولاً پارامترهای تصویربرداری برای ارزیابی شکستگی شعاع دیستال شامل: A ： VTA ： B ： APD ： C ： TDA ： D ： کارت。

بیشتر پارامترهای تصویربرداری برای شکستگی های شعاع دیستال خارج از حد ، مانند ارتفاع شعاعی و واریانس اولنار مناسب هستند. با این حال ، برای برخی از شکستگی های داخل مفصلی ، مانند شکستگی های بارتون ، پارامترهای تصویربرداری سنتی ممکن است در توانایی آنها در تعیین دقیق نشانه های جراحی و ارائه راهنمایی فاقد باشد. به طور کلی اعتقاد بر این است که نشانه جراحی برای برخی از شکستگی های داخل مفصلی از نزدیک با گام به گام سطح مفصل ارتباط نزدیکی دارد. به منظور ارزیابی میزان جابجایی شکستگی های داخل مفصلی ، محققان خارجی یک پارامتر اندازه گیری جدید پیشنهاد کرده اند: TAD (شیب بعد از جابجایی) ، و برای اولین بار برای ارزیابی شکستگی های مالولولوس خلفی همراه با جابجایی تیبیال دیستال گزارش شده است.

در انتهای دیستال استخوان درشت نی ، در مواردی از شکستگی مالولولوس خلفی با جابجایی خلفی تالوس ، سطح مفصل سه قوس تشکیل می دهد: قوس 1 سطح مفصل قدامی در استخوان درشت ای دیستال ، قوس 2 سطح مفصل قطعه خلفی مالولولوس است و قوس 3 قسمت بالای طالع است. هنگامی که یک قطعه شکستگی مالولولوس خلفی همراه با جابجایی خلفی تالوس وجود دارد ، مرکز دایره تشکیل شده توسط قوس 1 در سطح مفصل قدامی به عنوان نقطه t مشخص می شود ، و مرکز دایره تشکیل شده توسط قوس 3 در قسمت بالای تالوس به عنوان نقطه A نشان می دهد.

هدف جراحی دستیابی به مقدار ATD (شیب پس از جابجایی) 0 است که نشانگر کاهش آناتومیکی سطح مفصل است.

به همین ترتیب ، در مورد شکستگی Volar Barton:

قطعات سطح مفصلی تا حدی جابجایی قوس 1 را تشکیل می دهند.

جنبه Lunate به عنوان قوس 2 عمل می کند.

جنبه پشتی شعاع (استخوان طبیعی بدون شکستگی) قوس 3 را نشان می دهد.

هر یک از این سه قوس را می توان به عنوان دایره در نظر گرفت. از آنجا که جنبه Lunate و قطعه استخوان Volar به هم جابجا می شوند ، دایره 1 (به رنگ زرد) مرکز خود را با دایره 2 (به رنگ سفید) به اشتراک می گذارد. ACD فاصله از این مرکز مشترک تا مرکز دایره را نشان می دهد. هدف جراحی بازگرداندن ACD به 0 است که نشانگر کاهش آناتومیکی است.

در عمل بالینی قبلی ، به طور گسترده ای پذیرفته شده است که یک مرحله از سطح مشترک <2mm استاندارد برای کاهش است. با این حال ، در این مطالعه ، تجزیه و تحلیل منحنی مشخصه عملکرد (ROC) از پارامترهای تصویربرداری مختلف نشان داد که ACD دارای بالاترین منطقه در زیر منحنی (AUC) است. با استفاده از مقدار برش 1.02 میلی متر برای ACD ، 100 ٪ حساسیت و ویژگی 80.95 ٪ را نشان داد. این نشان می دهد که در فرآیند کاهش شکستگی ، کاهش ACD به 1.02 میلی متر ممکن است یک معیار منطقی تر باشد

از استاندارد سنتی پله های سطح 2mm مفصل <2 میلی متر.

به نظر می رسد ACD برای ارزیابی میزان جابجایی در شکستگی های داخل مفصلی که شامل مفاصل متحد المرکز است ، از اهمیت مرجع ارزشمندی برخوردار است. علاوه بر کاربرد آن در ارزیابی شکستگی های پلاستیکی تیبیال و شکستگی شعاع دیستال همانطور که در ابتدا گفته شد ، ACD همچنین می تواند برای ارزیابی شکستگی های آرنج استفاده شود. این امر به پزشکان بالینی ابزاری مفید برای انتخاب رویکردهای درمانی و ارزیابی نتایج کاهش شکستگی می دهد.