فیکساتور خارجی - عملیات اساسی

موقعیت سوزن نافذ دیستال استخوان بازو نسبت به دسته عصب عروقی بازو (بخش نشان داده شده در تصویر، ناحیه ایمن برای نخ کردن سوزن است.)

[نصب و تثبیت]
در بیشتر موارد، جااندازی شکستگی، پین‌گذاری و تثبیت به طور متناوب انجام می‌شود و تثبیت در صورت نیاز زمانی که پین‌های فولادی از پیش تعیین شده سوراخ شده‌اند، تکمیل می‌شود. شکستگی‌های پایدار با فشار ثابت می‌شوند (اما نیروی فشار نباید خیلی زیاد باشد، در غیر این صورت تغییر شکل زاویه‌دار ایجاد می‌شود)، شکستگی‌های خرد شده در موقعیت خنثی ثابت می‌شوند و نقص‌های استخوانی در موقعیت انحراف ثابت می‌شوند.

در شیوه تثبیت کلی باید به موارد زیر توجه شود: ۱.
۱. پایداری تثبیت را آزمایش کنید: روش کار این است که مفصل را مانور دهید، انتهای شکستگی را به صورت طولی یا جانبی بکشید؛ انتهای شکستگی ثابت و پایدار نباید هیچ فعالیتی داشته باشد یا فقط مقدار کمی فعالیت الاستیک داشته باشد. اگر پایداری کافی نباشد، می‌توان اقدامات مناسبی برای افزایش سختی کلی انجام داد.
۲. فاصله از فیکساتور خارجی استخوان تا پوست: ۲ تا ۳ سانتی‌متر برای اندام فوقانی، ۳ تا ۵ سانتی‌متر برای اندام تحتانی، به منظور جلوگیری از فشردگی پوست و تسهیل درمان تروما، هنگامی که تورم جدی است یا تروما بزرگ است، فاصله را می‌توان در مراحل اولیه بزرگتر نگه داشت و پس از فروکش کردن تورم و ترمیم تروما، فاصله را می‌توان کاهش داد.
۳. در صورت آسیب جدی بافت نرم، می‌توان قطعاتی را اضافه کرد تا اندام آسیب‌دیده معلق یا بالای سر قرار گیرد تا تورم اندام تسهیل شود و از آسیب فشاری جلوگیری شود.
4. فیکساتور خارجی استخوان کادر استخوان نباید بر عملکرد مفاصل تأثیر بگذارد، اندام تحتانی باید به راحتی زیر بار راه برود و اندام فوقانی باید برای فعالیت‌های روزانه و مراقبت از خود آسان باشد.
۵. انتهای سوزن فولادی را می‌توان حدود ۱ سانتی‌متر در معرض گیره تثبیت سوزن فولادی قرار داد و دم بیش از حد بلند سوزن باید بریده شود. انتهای سوزن را با یک درپوش پلاستیکی یا نوار چسب بپوشانید تا پوست سوراخ نشود یا بریده نشود.

[اقداماتی که باید در موارد خاص انجام شود]

برای بیمارانی که دچار آسیب‌های متعدد شده‌اند، به دلیل آسیب‌های جدی یا آسیب‌های تهدیدکننده حیات در حین احیا، و همچنین در شرایط اضطراری مانند کمک‌های اولیه در صحرا یا آسیب‌های دسته‌ای، می‌توان ابتدا سوزن را نخ کرد و محکم کرد و سپس در زمان مناسب دوباره اصلاح، تنظیم و محکم کرد.

[عوارض شایع]

۱. عفونت سوراخ سوزنی؛ و
۲. نکروز فشاری پوست؛ و
۳. آسیب عصبی-عروقی
۴. تأخیر در بهبود یا عدم بهبود شکستگی.
۵. پین‌های شکسته
۶. شکستگی پین ترکت
۷. اختلال عملکرد مفاصل

(IV) درمان پس از عمل

درمان مناسب پس از عمل مستقیماً بر اثربخشی درمان تأثیر می‌گذارد، در غیر این صورت ممکن است عوارضی مانند عفونت سوراخ سوزنی و جوش نخوردن شکستگی رخ دهد. بنابراین، باید توجه کافی مبذول شود.

[درمان عمومی]

پس از عمل، اندام آسیب دیده باید بالا قرار گیرد و گردش خون و تورم اندام آسیب دیده مشاهده شود؛ هنگامی که پوست به دلیل موقعیت یا تورم اندام توسط اجزای فیکساتور خارجی استخوان فشرده می‌شود، باید به موقع رسیدگی شود. پیچ‌های شل شده باید به موقع سفت شوند.

[پیشگیری و درمان عفونت‌ها]

برای خودِ تثبیت خارجی استخوان، آنتی‌بیوتیک‌ها برای جلوگیری از عفونت سوراخ سوزنی ضروری نیستند. با این حال، شکستگی و خود زخم همچنان باید با آنتی‌بیوتیک‌های مناسب درمان شوند. برای شکستگی‌های باز، حتی اگر زخم کاملاً دبریدمان شده باشد، باید آنتی‌بیوتیک‌ها به مدت ۳ تا ۷ روز استفاده شوند و شکستگی‌های عفونی باید برای مدت طولانی‌تری، در صورت لزوم، آنتی‌بیوتیک مصرف کنند.

[مراقبت از سوراخ سوزنی]

پس از تثبیت خارجی استخوان، مراقبت منظم از سوراخ‌های ریز ضروری است. مراقبت نادرست از سوراخ‌های ریز منجر به عفونت آنها خواهد شد.
۱. معمولاً پانسمان یک بار در روز سوم بعد از عمل جراحی تعویض می‌شود و در صورت وجود ترشح از سوراخ سوزنی، پانسمان باید هر روز تعویض شود.
۲. حدود ۱۰ روز، پوست پین‌هول با الیاف پوشانده می‌شود، در حالی که پوست تمیز و خشک نگه داشته می‌شود، هر ۱ تا ۲ روز یکبار می‌توان قطرات ۷۵٪ الکل یا محلول ید فلوراید را در پوست پین‌هول ریخت.
۳. هنگامی که در محل سوراخ سوزنی، پوست دچار کشش می‌شود، باید طرف کشش به موقع بریده شود تا کشش کاهش یابد.
۴. هنگام تنظیم فیکساتور خارجی استخوان یا تغییر پیکربندی، به عملیات آسپتیک توجه کنید و پوست اطراف سوراخ سوزنی و سوزن فولادی را به طور مرتب ضدعفونی کنید.
۵. در طول مراقبت از سوراخ سوزنی از انتقال عفونت متقاطع جلوگیری کنید.
۶. به محض بروز عفونت سوراخ سوزنی، باید درمان جراحی صحیح به موقع انجام شود و اندام آسیب‌دیده برای استراحت بالا نگه داشته شود و از داروهای ضدمیکروبی مناسب استفاده شود.

[تمرینات عملکردی]

ورزش عملکردی به موقع و صحیح نه تنها به بهبود عملکرد مفصل کمک می‌کند، بلکه به بازسازی همودینامیک و تحریک استرس برای پیشبرد روند بهبود شکستگی نیز کمک می‌کند. به طور کلی، انقباض عضلات و فعالیت‌های مفصلی را می‌توان ظرف 7 روز پس از عمل در رختخواب انجام داد. اندام‌های فوقانی می‌توانند نیشگون گرفتن و نگه داشتن دست‌ها و حرکات خودکار مفاصل مچ دست و آرنج را انجام دهند و تمرینات چرخشی را می‌توان 1 هفته بعد شروع کرد. اندام‌های تحتانی می‌توانند پس از 1 هفته یا پس از بهبود زخم، با کمک عصا تا حدی از رختخواب خارج شوند و سپس 3 هفته بعد به تدریج با تحمل وزن کامل شروع به راه رفتن کنند. زمان و نحوه انجام ورزش عملکردی از فردی به فرد دیگر متفاوت است، که عمدتاً به شرایط موضعی و سیستمیک بستگی دارد. در فرآیند ورزش، اگر سوراخ ریز قرمز، متورم، دردناک و سایر تظاهرات التهابی به نظر می‌رسد، باید فعالیت را متوقف کرد و اندام آسیب دیده را به استراحت در رختخواب برد.

[برداشتن فیکساتور خارجی استخوان]

بریس تثبیت خارجی باید زمانی که شکستگی به معیارهای بالینی بهبود شکستگی رسیده است، برداشته شود. هنگام برداشتن براکت تثبیت خارجی استخوان، قدرت التیام شکستگی باید به طور دقیق تعیین شود و تثبیت خارجی استخوان نباید قبل از موعد مقرر و بدون اطمینان از تعیین قدرت التیام استخوان و عوارض آشکار تثبیت خارجی استخوان، به ویژه هنگام درمان شرایطی مانند شکستگی قدیمی، شکستگی خرد شده و جوش نخوردن استخوان، برداشته شود.