فیکساتور خارجی - عملیات پایه

موقعیت سوزن نافذ دیستال استخوان بازو نسبت به دسته عصب عروقی بازو (بخشی که در تصویر نشان داده شده منطقه ایمنی برای نخ زدن سوزن است.)

[نصب و تثبیت]
در بیشتر موارد کاهش شکست، سنجاق و تثبیت به طور متناوب انجام می شود و زمانی که پین ​​های فولادی از پیش تعیین شده سوراخ شده باشند، تثبیت در صورت لزوم تکمیل می شود. شکستگی های پایدار با فشار ثابت می شوند (اما نیروی فشار نباید خیلی زیاد باشد، در غیر این صورت تغییر شکل زاویه ای رخ می دهد)، شکستگی های خرد شده در موقعیت خنثی ثابت می شوند و عیوب استخوانی در موقعیت حواس پرتی ثابت می شوند.

مد تثبیت کلی باید به موارد زیر توجه داشته باشد: 1.
1. تست پایداری تثبیت: روش مانور دادن مفصل، کشیدن طولی یا هل دادن جانبی انتهای شکستگی است. انتهای شکستگی ثابت باید هیچ فعالیتی نداشته باشد یا فقط مقدار کمی فعالیت الاستیک داشته باشد. اگر پایداری کافی نباشد، می توان اقدامات مناسبی برای افزایش سفتی کلی انجام داد.
2. فاصله از فیکساتور خارجی استخوان تا پوست: 2 ~ 3 سانتی متر برای اندام فوقانی، 3 ~ 5 سانتی متر برای اندام تحتانی، به منظور جلوگیری از فشرده شدن پوست و تسهیل درمان تروما، زمانی که تورم جدی است یا تروما بزرگ است. می توان در مراحل اولیه فاصله را بزرگتر گذاشت و پس از کاهش تورم و ترمیم تروما، فاصله را کاهش داد.
3. هنگامی که با آسیب جدی بافت نرم همراه است، می توان برخی از قسمت ها را اضافه کرد تا اندام آسیب دیده معلق یا بالای سر باشد تا تورم اندام تسهیل شود و از آسیب فشار جلوگیری شود.
4. فیکساتور خارجی استخوان کادر استخوان نباید بر تمرین عملکردی مفاصل تأثیر بگذارد، اندام تحتانی باید به راحتی زیر بار راه برود و اندام فوقانی باید برای فعالیت های روزانه و مراقبت از خود آسان باشد.
5. انتهای سوزن فولادی را می توان حدود 1 سانتی متر در معرض گیره ثابت سوزن فولادی قرار داد و دم بیش از حد بلند سوزن باید قطع شود. انتهای سوزن با مهر و موم درپوش پلاستیکی یا نوار بسته بندی شده است تا پوست سوراخ نشود یا پوست بریده نشود.

[اقدامات لازم در موارد خاص]

برای بیمارانی که صدمات متعددی دارند، به دلیل صدمات جدی یا آسیب‌های تهدید کننده زندگی در حین احیا، و همچنین در شرایط اضطراری مانند کمک‌های اولیه در میدان یا آسیب‌های دسته‌ای، می‌توان ابتدا سوزن را نخ کرد و محکم کرد و سپس مجدداً اصلاح کرد. تنظیم و در زمان مناسب ایمن شده است.

[عوارض رایج]

1. عفونت سوراخ سوراخ; و
2. نکروز فشرده سازی پوست. و
3. آسیب عصبی عروقی
4. تأخیر در بهبود یا عدم التیام شکستگی.
5. پین های شکسته
6. شکستگی دستگاه پین
7. اختلال عملکرد مفاصل

(IV) درمان پس از عمل

درمان مناسب بعد از عمل مستقیماً بر اثربخشی درمان تأثیر می گذارد، در غیر این صورت ممکن است عوارضی مانند عفونت سوراخ سوزنی و عدم اتصال شکستگی ایجاد شود. بنابراین باید توجه کافی شود.

[درمان عمومی]

بعد از عمل باید اندام آسیب دیده را بالا آورد و گردش خون و تورم اندام آسیب دیده را مشاهده کرد. هنگامی که پوست به دلیل موقعیت یا تورم اندام توسط اجزای فیکساتور خارجی استخوان فشرده می شود، باید به موقع با آن برخورد کرد. پیچ های شل باید به موقع سفت شوند.

[پیشگیری و درمان عفونت ها]

برای تثبیت استخوان خارجی، آنتی بیوتیک برای جلوگیری از عفونت سوراخ سوزنی ضروری نیست. با این حال، شکستگی و خود زخم همچنان باید با آنتی بیوتیک درمان شوند. برای شکستگی های باز، حتی اگر زخم به طور کامل دبرید شده باشد، باید به مدت 3 تا 7 روز از آنتی بیوتیک استفاده کرد و به شکستگی های عفونی در صورت لزوم، آنتی بیوتیک های طولانی تری داده شود.

[مراقبت از سوراخ سوزنی]

برای مراقبت منظم از سوراخ‌های پین‌هول، پس از تثبیت استخوان خارجی، کار بیشتری لازم است. مراقبت نادرست از سوراخ سوزن منجر به عفونت سوراخ سوزنی می شود.
1. به طور کلی پانسمان یک بار در روز سوم پس از جراحی تعویض می شود و هر روز که از سوراخ سوزن تراوش می کند، پانسمان باید تعویض شود.
2. 10 روز یا بیشتر، پوست سوراخ سوزنی فیبری پیچیده شده است، در حالی که پوست را تمیز و خشک نگه می دارد، هر 1 ~ 2 روز در سوراخ پوستی قطره 75٪ الکل یا محلول ید فلوراید می تواند باشد.
3. هنگامی که تنش در پوست در سوراخ سوزن وجود دارد، سمت کشش باید به موقع بریده شود تا کشش کاهش یابد.
4. هنگام تنظیم فیکساتور خارجی استخوان یا تغییر پیکربندی به عمل آسپتیک توجه کنید و پوست اطراف سوراخ سوزن و سوزن فولادی را به طور معمول ضد عفونی کنید.
5. از عفونت متقاطع در طول مراقبت از سوراخ سوراخ اجتناب کنید.
6. هنگامی که عفونت سوراخ سوراخ ایجاد شد، درمان جراحی صحیح باید به موقع انجام شود و اندام آسیب دیده برای استراحت بالا آورده شود و ضد میکروبی های مناسب استفاده شود.

[تمرین عملکردی]

ورزش عملکردی به موقع و صحیح نه تنها به بهبود عملکرد مفصل کمک می کند، بلکه به بازسازی همودینامیک و تحریک استرس برای ارتقای روند بهبود شکستگی کمک می کند. به طور کلی، انقباض عضلانی و فعالیت های مفصلی را می توان در رختخواب طی 7 روز پس از عمل انجام داد. اندام های فوقانی می توانند نیشگون گرفتن و نگه داشتن دست ها و حرکات مستقل مچ دست و آرنج را انجام دهند و تمرینات چرخشی را می توان 1 هفته بعد شروع کرد. اندام تحتانی بعد از 1 هفته یا پس از بهبود زخم می توانند تا حدی با کمک عصا از تخت خارج شوند و سپس 3 هفته بعد به تدریج با تحمل وزن کامل شروع به راه رفتن کنند. زمان و نحوه تمرین عملکردی از فردی به فرد دیگر متفاوت است، عمدتاً بسته به شرایط موضعی و سیستمیک. در فرآیند ورزش، اگر سوراخ سوزنی قرمز، متورم، دردناک و سایر تظاهرات التهابی به نظر می رسد باید فعالیت را متوقف کند، اندام آسیب دیده را به حالت استراحت در رختخواب برساند.

[برداشتن فیکساتور خارجی استخوان]

بریس ثابت خارجی باید زمانی برداشته شود که شکستگی به معیارهای بالینی برای بهبود شکستگی رسیده باشد. هنگام برداشتن براکت تثبیت استخوان خارجی باید قدرت ترمیم شکستگی به طور دقیق تعیین شود و فیکساسیون خارجی استخوان بدون اطمینان از تعیین استحکام ترمیم استخوان و عوارض آشکار فیکساسیون خارجی استخوان به‌ویژه نباید پیش از موعد برداشته شود. هنگام درمان شرایطی مانند شکستگی قدیمی، شکستگی خرد شده و جوش نخوردن استخوان.