استراتژی های هراپی برای عفونت های بعد از عمل در تعویض مفصل مصنوعی

عفونت یکی از جدی ترین عوارض پس از جایگزینی مفصل مصنوعی است که نه تنها ضربات جراحی متعدد را برای بیماران به همراه می آورد بلکه از منابع پزشکی عظیمی نیز استفاده می کند. در طی 10 سال گذشته ، میزان عفونت پس از جایگزینی مفصل مصنوعی به میزان قابل توجهی کاهش یافته است ، اما میزان رشد فعلی بیماران تحت تعویض مفصل مصنوعی به مراتب از میزان کاهش میزان عفونت فراتر رفته است ، بنابراین مشکل عفونت بعد از عمل نباید نادیده گرفته شود.

I. علل عوارض

عفونت های جایگزینی مفصل پس از ذینفع باید به عنوان عفونت های ناشی از بیمارستان با موجودات علتی مقاوم به مواد مخدر در نظر گرفته شوند. متداول ترین آنها استافیلوکوکوس است که 70 تا 80 ٪ را به خود اختصاص می دهد ، باسیل های گرم منفی ، بی هوازی و استرپتوکوکی گروه غیر A نیز رایج هستند.

پاتوژنز II

عفونت ها به دو دسته تقسیم می شوند: یکی عفونت زودهنگام و دیگری عفونت دیرهنگام یا عفونت اواخر شروع می شود. عفونت های اولیه با ورود مستقیم باکتریها به مفصل در حین عمل ایجاد می شود و معمولاً استافیلوکوک اپیدرمیدیس است. عفونت های اواخر در اثر انتقال خون ناشی از خون ایجاد می شود و بیشتر اوقات استافیلوکوکوس اورئوس است. اتصالات که در آن اداره می شوند ، بیشتر به احتمال زیاد آلوده می شوند. به عنوان مثال ، در موارد تجدید نظر پس از تعویض مفصل مصنوعی ، 10 ٪ میزان عفونت وجود دارد و میزان عفونت نیز در افرادی که تعویض مفصل برای آرتریت روماتوئید داشته اند نیز بیشتر است.

بیشتر عفونت ها در طی چند ماه پس از عمل اتفاق می افتد ، اولین موارد می تواند در دو هفته اول پس از عمل ظاهر شود ، اما همچنین در اواخر چند سال قبل از ظهور تظاهرات اولیه اصلی تورم حاد مفاصل ، درد و تب ، علائم تب باید از سایر مشکلات ، مانند پنومونی بعد از عمل ، عفونت های مجاری ادراری و غیره متمایز شود.

در مورد عفونت زودرس ، دمای بدن نه تنها بهبود نمی یابد بلکه سه روز پس از عمل افزایش می یابد. درد مفاصل نه تنها به تدریج کاهش نمی یابد ، بلکه به تدریج تشدید می شود ، و در حالت استراحت درد پرشور وجود دارد. ترشح یا ترشح غیر طبیعی از برش وجود دارد. این باید با دقت مورد بررسی قرار گیرد و تب را نباید به راحتی به عفونتهای بعد از عمل در سایر قسمتهای بدن مانند ریه ها یا مجاری ادراری نسبت داد. همچنین مهم است که به سادگی از بین بردن برش به عنوان یک تخم مرغ معمول مانند مایع چربی ، رد نشوید. همچنین تشخیص اینکه آیا این عفونت در بافتهای سطحی یا در اعماق پروتز قرار دارد ، مهم است.

در بیماران مبتلا به عفونت های پیشرفته ، که بیشتر آنها بیمارستان را ترک کرده اند ، تورم مفاصل ، درد و تب ممکن است شدید نباشد. نیمی از بیماران ممکن است تب نداشته باشند. استافیلوکوک اپیدرمیدیس با افزایش تعداد گلبولهای سفید در تنها 10 ٪ از بیماران می تواند باعث ایجاد عفونت بدون درد شود. رسوب خون بالا شایع تر است اما دوباره خاص نیست. درد گاهی اوقات به عنوان شل شدن پروتز تشخیص داده می شود ، دومی درد همراه با حرکتی است که باید با استراحت تسکین یابد و درد التهابی که با استراحت تسکین نمی یابد. با این حال ، پیشنهاد شده است که علت اصلی شل شدن پروتز به تأخیر افتاده عفونت مزمن است.

iii تشخیص

1. معاینه خون شناسی:

به طور عمده شامل شمارش گلبولهای سفید به علاوه طبقه بندی ، اینترلوکین 6 (IL-6) ، پروتئین واکنشی C (CRP) و میزان رسوب گلبولهای قرمز (ESR) است. مزایای معاینه خون شناسی ساده و آسان برای انجام است و نتایج را می توان به سرعت بدست آورد. ESR و CRP از ویژگی های کمی برخوردار هستند. IL-6 در تعیین عفونت محیطی در اوایل دوره بعد از عمل از اهمیت زیادی برخوردار است.

2. بررسی تصویربرداری:

فیلم اشعه ایکس: نه حساس و نه خاص برای تشخیص عفونت.

فیلم اشعه ایکس عفونت جایگزینی زانو

آرتروگرافی: عملکرد اصلی نماینده در تشخیص عفونت ، خروج مایع سینوویال و آبسه است.

CT: تجسم افیوژن مفصل ، دستگاه های سینوس ، آبسه های بافت نرم ، فرسایش استخوان ، جذب استخوان محیطی.

MRI: برای تشخیص زودهنگام مایع مفاصل و آبسه ها بسیار حساس است ، که به طور گسترده در تشخیص عفونت های محیطی مورد استفاده قرار نمی گیرد.

سونوگرافی: تجمع سیال.

3. داروی هسته ای

اسکن استخوان Technetium-99 دارای حساسیت 33 ٪ و ویژگی 86 ٪ برای تشخیص عفونت های محیطی پس از آرتروپلاستی ، و اسکن لکوسیت با برچسب Indium-111 برای تشخیص عفونت های محیطی ، با حساسیت 77 ٪ و یک ویژگی 86 ٪ با ارزش تر است. هنگامی که این دو اسکن برای بررسی عفونت های محیطی پس از آرتروپلاستی با هم استفاده می شوند ، می توان از حساسیت ، ویژگی و دقت بالاتری برخوردار شد. این آزمایش هنوز هم استاندارد طلا در پزشکی هسته ای برای تشخیص عفونت های محیطی است. توموگرافی انتشار فلوروودوکسی گلوکز-پوزیترون (FDG-PET). سلولهای التهابی را با افزایش جذب گلوکز در ناحیه آلوده تشخیص می دهد.

4. تکنیک های زیست شناسی مولکولی

PCR: حساسیت بالا ، مثبت کاذب

فناوری تراشه ژن: مرحله تحقیق.

5. arthrocentesis:

معاینه سیتولوژیکی مایع مفاصل ، کشت باکتریایی و تست حساسیت به دارو.

این روش ساده ، سریع و دقیق است

در عفونت های لگن ، تعداد لکوسیت مایع مشترک> 3000 در میلی لیتر در ترکیب با افزایش ESR و CRP بهترین معیار برای وجود عفونت محیطی است.

6. بخش یخ زده سریع حین عمل هیستوپاتولوژی

بخش یخ زده سریع حین عمل بافت محیطی متداول ترین روش حین عمل برای معاینه بافت شناسی است. معیارهای تشخیصی فلدمن ، یعنی بیشتر یا مساوی 5 نوتروفیل در هر بزرگنمایی زیاد (400x) در حداقل 5 زمینه میکروسکوپی جداگانه ، اغلب در بخش های یخ زده اعمال می شود. نشان داده شده است که حساسیت و ویژگی این روش به ترتیب از 80 ٪ و 90 ٪ فراتر خواهد رفت. این روش در حال حاضر استاندارد طلا برای تشخیص حین عمل است.

7. کشت باکتریایی بافت پاتولوژیک

کشت باکتریایی بافتهای محیطی از ویژگی های بالایی برای تشخیص عفونت برخوردار است و به عنوان استاندارد طلا برای تشخیص عفونت های محیطی در نظر گرفته شده است و همچنین می تواند برای آزمایش حساسیت به دارو استفاده شود.

IV تشخیص دیفرانسیلs

عفونتهای مفصل پروتز بدون درد ناشی از استافیلوکوک اپیدرمیدیس برای تمایز از شل شدن پروتز دشوارتر است. باید توسط اشعه ایکس و سایر تست ها تأیید شود.

V. درمان

1. درمان محافظه کارانه آنتی بیوتیک ساده

Tsakaysma و SE ، گاوا عفونتهای پس از آرتروپلاستی پس از آرتروپلاستی را به چهار نوع ، نوع بدون علامت نوع I طبقه بندی کرد ، بیمار فقط در کشت بافت جراحی تجدید نظر است که دارای رشد باکتریایی است و حداقل دو نمونه با همان باکتری ها کشت داده می شود. نوع II یک عفونت اولیه است که طی یک ماه از عمل جراحی رخ می دهد. نوع IIL یک عفونت مزمن تأخیر است. و نوع IV یک عفونت حاد خونریزی حاد است. اصل درمان آنتی بیوتیکی حساس ، مقدار و زمان کافی است. و سوراخ حفره مفصل قبل از عمل و کشت بافت حین عمل برای انتخاب صحیح آنتی بیوتیک ها از اهمیت زیادی برخوردار هستند. اگر کشت باکتریایی برای عفونت نوع I مثبت باشد ، کاربرد ساده آنتی بیوتیک های حساس به مدت 6 هفته می تواند به نتایج خوبی برسد.

2. احتباس پروتز ، دبریدمان و زهکشی ، جراحی آبیاری لوله

فرضیه اتخاذ فرضیه حفظ پروتز تروما این است که پروتز پایدار و عفونت حاد است. ارگانیسم آلوده واضح است ، حدت باکتریایی کم است و آنتی بیوتیک های حساس در دسترس هستند و می توان آستر یا فضا را در طول دبریدمان جایگزین کرد. میزان درمان تنها 6 ٪ با آنتی بیوتیک ها به تنهایی و 27 ٪ با آنتی بیوتیک ها به علاوه دبریدمان و حفظ پروتز در ادبیات گزارش شده است.

این برای عفونت مرحله اولیه یا عفونت حاد خونریزی با تثبیت پروتز مناسب مناسب است. همچنین ، واضح است که این عفونت یک عفونت باکتریایی باکتریایی کم است که به درمان ضد میکروبی حساس است. این رویکرد شامل دبریدمان کامل ، شستشوی ضد میکروبی و زهکشی (مدت زمان 6 هفته) و ضد میکروبی داخل وریدی سیستمیک بعد از عمل (مدت زمان 6 هفته تا 6 ماه) است. معایب: میزان شکست زیاد (حداکثر 45 ٪) ، دوره درمانی طولانی.

3. جراحی تجدید نظر یک مرحله

این مزیت از تروما کمتر ، ماندن در بیمارستان کوتاه تر ، هزینه پزشکی پایین تر ، زخم زخمی کمتر و سفتی مفصل است که این امر منجر به بهبود عملکرد مفصل بعد از عمل می شود. این روش عمدتاً برای درمان عفونت زودرس و عفونت حاد خونریزی مناسب است.

جایگزینی یک مرحله ای ، یعنی روش یک مرحله ای ، محدود به عفونت های کم سمیت ، دبریدمان کامل ، سیمان استخوان آنتی بیوتیک و در دسترس بودن آنتی بیوتیک های حساس است. بر اساس نتایج بخش منجمد بافت حین عمل ، اگر کمتر از 5 لکوسیت/میدان بزرگنمایی بالا وجود داشته باشد. این نشان دهنده عفونت کم سمیت است. پس از دبریدمان کامل ، یک آرتروپلاستی یک مرحله انجام شد و هیچ عود عفونت بعد از عمل وجود نداشت.

پس از دبریدمان کامل ، پروتز بلافاصله بدون نیاز به یک روش باز جایگزین می شود. این مزیت از تروما کوچک ، دوره درمان کوتاه و کم هزینه دارد ، اما میزان عود عفونت بعد از عمل بیشتر است که طبق آمار حدود 23 ~ 23 ٪ است. جایگزینی پروتز یک مرحله ای عمدتاً برای بیماران سالخورده مناسب است ، بدون اینکه هیچ یک از موارد زیر را ترکیب کند: (1) تاریخ جراحی های متعدد در مفصل جایگزینی. (2) تشکیل دستگاه سینوس. (3) عفونت شدید (به عنوان مثال سپتیک) ، ایسکمی و زخم بافتهای اطراف. (4) کاهش ناقص تروما با سیمان جزئی باقی مانده. (5) اشعه ایکس نشان دهنده استئومیلیت. (6) نقص استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارد. (7) عفونت های مخلوط یا باکتری های بسیار ویروسی (به عنوان مثال استرپتوکوک D ، باکتری های گرم منفی). (8) ریزش استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارد. (9) ریزش استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارد. و (10) پیوند استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارند. استرپتوکوک D ، باکتری های گرم منفی ، به ویژه سودوموناس و غیره) یا عفونت قارچی ، عفونت مایکوباکتریایی. (8) کشت باکتریایی مشخص نیست.

جراحی تجدید نظر در مرحله دوم

این جراحان در طی 20 سال گذشته به دلیل طیف گسترده ای از نشانه های آن (توده استخوانی کافی ، بافتهای نرم غنی از پریگرتیکولار) و میزان بالای ریشه کن کردن عفونت مورد حمایت قرار گرفته است.

فاصله ها ، حامل های آنتی بیوتیکی ، آنتی بیوتیک ها

صرف نظر از تکنیک فاصله مورد استفاده ، تثبیت سیمان با آنتی بیوتیک ها برای افزایش غلظت آنتی بیوتیک ها در مفصل و افزایش میزان درمان عفونت ضروری است. آنتی بیوتیک های معمولاً مورد استفاده توبرامایسین ، جنتامایسین و ونکومایسین هستند.

جامعه بین المللی ارتوپدی موثرترین درمان برای عفونت عمیق پس از آرتروپلاستی را تشخیص داده است. این رویکرد شامل دبریدمان کامل ، برداشتن پروتز و بدن خارجی ، قرار دادن یک فاصله مشترک ، استفاده مداوم از ضد میکروبی های حساس داخل وریدی برای حداقل 6 هفته و سرانجام پس از کنترل مؤثر عفونت ، دوباره پیوند پروتز است.

مزایای:

زمان کافی برای شناسایی گونه های باکتریایی و داروهای ضد میکروبی حساس ، که می توانند به طور مؤثر قبل از جراحی تجدید نظر استفاده شوند.

ترکیبی از سایر کانون های سیستمیک عفونت را می توان به موقع درمان کرد.

دو فرصت برای دبریدمان وجود دارد تا بافت نکروتیک و اجسام خارجی را به طور کامل از بین ببرد ، که به طور قابل توجهی میزان عود عفونت های بعد از عمل را کاهش می دهد.

مضرات:

تجدید نظر مجدد و جراحی خطر را افزایش می دهد.

دوره درمانی طولانی مدت و هزینه بیشتر پزشکی.

بازیابی عملکردی بعد از عمل ضعیف و کند است.

آرتروپلاستی: مناسب برای عفونت های مداوم که به درمان پاسخ نمی دهند ، یا برای نقص بزرگ استخوان. شرایط بیمار باعث مجدد مجدد و نارسایی بازسازی می شود. درد پس از عمل باقیمانده ، نیاز به استفاده طولانی مدت از بریس ها برای کمک به تحرک ، ثبات ضعیف مفصل ، کوتاه شدن اندام ، تأثیر عملکردی ، دامنه کاربرد محدود است.

آرتروپلاستی: درمان سنتی برای عفونتهای بعد از عمل ، با ثبات خوب بعد از عمل و تسکین درد. معایب شامل کوتاه شدن اندام ، اختلالات راه رفتن و از بین رفتن تحرک مشترک است.

قطع عضو: این آخرین راه حل برای درمان عفونت عمیق بعد از عمل است. مناسب برای: (1) از بین رفتن جدی استخوان ، نقص بافت نرم. (2) حدت باکتریایی قوی ، عفونت های مختلط ، درمان ضد میکروبی بی اثر است و در نتیجه سمیت سیستمیک ، تهدید کننده زندگی است. (3) سابقه عدم موفقیت چندگانه جراحی تجدید نظر در بیماران آلوده مزمن دارد.

vi پیشگیری

1. عوامل قبل از عمل:

وضعیت قبل از عمل بیمار را بهینه کنید و تمام عفونت های موجود باید قبل از عمل درمان شوند. شایع ترین عفونت های ناشی از خون از پوست ، دستگاه ادراری و دستگاه تنفسی است. در آرتروپلاستی باسن یا زانو ، پوست اندام تحتانی باید ناگسستنی باقی بماند. باکتریوری بدون علامت ، که در بیماران سالخورده شایع است ، نیازی به درمان قبل از عمل ندارد. پس از بروز علائم ، آنها باید سریعاً درمان شوند. بیماران مبتلا به لوزه ، عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی و Tinea Pedis باید کانون های محلی عفونت از بین بروند. عملیات بزرگتر دندانپزشکی منبع بالقوه عفونت جریان خون است و اگرچه از عملیات دندانپزشکی جلوگیری می شود ، توصیه می شود که چنین رویه هایی قبل از آرتروپلاستی انجام شود. بیماران با شرایط عمومی ضعیف مانند کم خونی ، هیپوپروتیامی ، دیابت ترکیبی و عفونتهای مزمن ادراری باید برای بهبود وضعیت سیستمیک به طور تهاجمی و زودرس درمان شوند.

2. مدیریت حین عمل:

(1) تکنیک ها و ابزارهای کاملاً آسپتیک نیز باید در رویکرد روتین درمانی به آرتروپلاستی استفاده شوند.

(2) بستری قبل از عمل باید به حداقل برسد تا خطر ابتلا به پوست بیمار با سویه های باکتریایی به دست آمده در بیمارستان استعمار شود و درمان روتین باید در روز عمل انجام شود.

(3) منطقه قبل از عمل باید به درستی برای تهیه پوست آماده شود.

(4) لباس های جراحی ، ماسک ، کلاه و تئاترهای جریان لامینار در کاهش باکتری های موجود در هوا در تئاتر عامل مؤثر هستند. پوشیدن دستکش دوتایی می تواند خطر تماس دست بین جراح و بیمار را کاهش دهد و می تواند توصیه شود.

(5) از نظر بالینی ثابت شده است که استفاده از محدود کننده تر ، به ویژه لولا ، پروتز خطر بیشتری برای عفونت نسبت به آرتروپلاستی کل زانو غیر محدود به دلیل بقایای فلزی ساینده دارد که باعث کاهش فعالیت فاگوسیتوز می شود ، و بنابراین باید در انتخاب پروتز از آن جلوگیری شود.

(6) تکنیک جراحی اپراتور را بهبود بخشید و مدت زمان عملکرد را کوتاه کنید (در صورت امکان <2.5 ساعت). کوتاه شدن مدت زمان جراحی می تواند زمان قرار گرفتن در معرض هوا را کاهش دهد ، که به نوبه خود می تواند زمان استفاده از تورنیکت را کاهش دهد. از عمل خشن در حین عمل اجتناب کنید ، زخم می تواند به طور مکرر آبیاری شود (اسلحه آبیاری پالس بهترین است) ، و غوطه وری ید-Vapor را می توان برای برش هایی که مظنون به آلودگی هستند ، گرفت.

3. عوامل بعد از عمل:

(1) ضربات جراحی باعث مقاومت به انسولین می شود ، که می تواند منجر به قند خون شود ، پدیده ای که می تواند برای چند هفته بعد از عمل ادامه یابد و بیمار را مستعد عوارض مربوط به زخم کند ، و علاوه بر این ، در بیماران غیر دیابتی نیز اتفاق می افتد. بنابراین ، نظارت بر قند خون پس از عمل بالینی به همان اندازه مهم است.

(2) ترومبوز ورید عمق خطر ابتلا به هماتوم و مشکلات ناشی از زخم را افزایش می دهد. یک مطالعه کنترل موردی نشان داد که کاربرد بعد از عمل هپارین مولکولی کم برای جلوگیری از ترومبوز ورید عمیق در کاهش احتمال عفونت مفید است.

(3) زهکشی بسته یک پورتال بالقوه ورود به عفونت است ، اما رابطه آن با میزان عفونت زخم به طور خاص مورد بررسی قرار نگرفته است. نتایج اولیه نشان می دهد که کاتترهای داخل مفصلی مورد استفاده به عنوان تجویز بعد از عمل مسکن نیز ممکن است مستعد عفونت زخم باشد.

4. پیشگیری از آنتی بیوتیک:

در حال حاضر ، کاربرد معمول بالینی دوزهای پیشگیری کننده آنتی بیوتیک ها به صورت سیستماتیک به صورت داخل وریدی قبل و بعد از عمل ، خطر عفونت بعد از عمل را کاهش می دهد. سفالوسپورین ها بیشتر از نظر بالینی به عنوان آنتی بیوتیک مورد نظر مورد استفاده قرار می گیرند ، و یک رابطه منحنی U شکل بین زمان استفاده از آنتی بیوتیک و میزان عفونت های محل جراحی وجود دارد ، با خطر بیشتر عفونت قبل و بعد از زمان بهینه برای استفاده از آنتی بیوتیکی. یک مطالعه بزرگ اخیر نشان داد که آنتی بیوتیک ها در مدت 30 تا 60 دقیقه قبل از برش کمترین میزان عفونت را دارند. در مقابل ، یک مطالعه مهم دیگر در مورد آرتروپلاستی باسن ، کمترین میزان عفونت را با آنتی بیوتیک های تجویز شده در 30 دقیقه اول برش نشان داد. بنابراین ، زمان تجویز به طور کلی 30 دقیقه قبل از عمل در نظر گرفته می شود ، با بهترین نتیجه در طول القاء بیهوشی. یکی دیگر از دوزهای پیشگیری کننده آنتی بیوتیک ها بعد از عمل انجام می شود. در اروپا و ایالات متحده معمولاً تا روز سوم بعد از عمل از آنتی بیوتیک ها استفاده می شود ، اما در چین گزارش می شود که آنها معمولاً به مدت 1 تا 2 هفته به طور مداوم مورد استفاده قرار می گیرند. با این حال ، اجماع عمومی این است که باید از استفاده طولانی مدت از آنتی بیوتیک های طیف گسترده ای گسترده جلوگیری شود ، مگر اینکه شرایط خاصی وجود داشته باشد ، و در صورت لزوم استفاده طولانی مدت از آنتی بیوتیک ها ، توصیه می شود از داروهای ضد قارچ در رابطه با آنتی بیوتیک ها برای جلوگیری از عفونت های قارچی استفاده کنید. نشان داده شده است که وانکومایسین در بیماران پرخطر حامل استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین مؤثر است. از دوزهای بالاتر آنتی بیوتیک ها برای جراحی های طولانی مدت ، از جمله جراحی های دو طرفه ، به ویژه هنگامی که نیمه عمر آنتی بیوتیک کوتاه است ، باید استفاده شود.

5. استفاده از آنتی بیوتیک ها در ترکیب با سیمان استخوان:

سیمان تزریق شده با آنتی بیوتیک نیز برای اولین بار در آرتروپلاستی در نروژ مورد استفاده قرار گرفت ، جایی که در ابتدا یک مطالعه ثبت نام آرتروپلاستی نروژی نشان داد که استفاده از ترکیبی از آنتی بیوتیک IV و سیمان (پروتز آنتی بیوتیک ترکیبی) باعث کاهش میزان عفونت عمیق به طور مؤثر از هر روش تنها می شود. این یافته در یک سری مطالعات بزرگ طی 16 سال آینده تأیید شد. یک مطالعه فنلاند و انجمن ارتوپدی استرالیا 2009 در مورد نقش سیمان تزریق شده با آنتی بیوتیک در آرتروپلاستی زانو بار اول و تجدید نظر ، به نتیجه گیری مشابهی رسید. همچنین نشان داده شده است که با اضافه شدن پودر آنتی بیوتیک در دوزهای بیش از 2 گرم در 40 گرم سیمان استخوان ، خصوصیات بیومکانیکی سیمان استخوان تحت تأثیر قرار نمی گیرد. با این حال ، همه آنتی بیوتیک ها را نمی توان به سیمان استخوان اضافه کرد. آنتی بیوتیک هایی که می توانند به سیمان استخوان اضافه شوند باید شرایط زیر را داشته باشند: ایمنی ، پایداری حرارتی ، هیپوآلرژنسی ، حلالیت آبی خوب ، طیف ضد میکروبی گسترده و مواد پودری. در حال حاضر ، ونکومایسین و جنتامایسین بیشتر در عمل بالینی مورد استفاده قرار می گیرند. تصور می شد که تزریق آنتی بیوتیک به سیمان باعث افزایش خطر واکنش های آلرژیک ، ظهور سویه های مقاوم و شل شدن آسپتیک پروتز می شود ، اما تاکنون هیچ مدرکی برای حمایت از این نگرانی ها وجود ندارد.

vii خلاصه

انجام تشخیص سریع و دقیق از طریق تاریخ ، معاینه فیزیکی و آزمایش های جانبی پیش نیاز برای درمان موفقیت آمیز عفونت های مفاصل است. ریشه کن کردن عفونت و ترمیم مفصل مصنوعی بدون درد و با عملکرد ، اصل اساسی در درمان عفونت های مفاصل است. اگرچه درمان آنتی بیوتیکی عفونت مفاصل ساده و ارزان است ، اما ریشه کن کردن عفونت مفاصل بیشتر به ترکیبی از روشهای جراحی نیاز دارد. نکته اصلی در انتخاب درمان جراحی ، در نظر گرفتن مشکل حذف پروتز است که جنبه اصلی برخورد با عفونت های مشترک است. در حال حاضر ، کاربرد ترکیبی آنتی بیوتیک ها ، دبریدمان و آرتروپلاستی به یک درمان جامع برای بیشتر عفونت های مفصل تبدیل شده است. با این حال ، هنوز هم باید بهبود یافته و کامل شود.