استراتژی‌های درمانی برای عفونت‌های پس از عمل در تعویض مفصل مصنوعی

عفونت یکی از جدی‌ترین عوارض پس از تعویض مفصل مصنوعی است که نه تنها ضربات جراحی متعددی را به بیماران وارد می‌کند، بلکه منابع پزشکی عظیمی را نیز مصرف می‌کند. در طول 10 سال گذشته، میزان عفونت پس از تعویض مفصل مصنوعی به طور قابل توجهی کاهش یافته است، اما نرخ رشد فعلی بیمارانی که تحت تعویض مفصل مصنوعی قرار می‌گیرند، بسیار بیشتر از نرخ کاهش میزان عفونت بوده است، بنابراین نباید مشکل عفونت پس از عمل را نادیده گرفت.

I. علل بیماری

عفونت‌های پس از تعویض مفصل مصنوعی باید به عنوان عفونت‌های بیمارستانی با ارگانیسم‌های مقاوم به دارو در نظر گرفته شوند. شایع‌ترین آنها استافیلوکوک است که 70 تا 80 درصد از عفونت‌ها را تشکیل می‌دهد، باسیل‌های گرم منفی، بی‌هوازی‌ها و استرپتوکوک‌های غیر گروه A نیز شایع هستند.

پاتوژنز II

عفونت‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: یکی عفونت زودرس و دیگری عفونت دیررس یا عفونت دیررس. عفونت‌های زودرس در اثر ورود مستقیم باکتری‌ها به مفصل در حین عمل جراحی ایجاد می‌شوند و معمولاً استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس هستند. عفونت‌های دیررس در اثر انتقال از طریق خون ایجاد می‌شوند و اغلب استافیلوکوکوس اورئوس هستند. مفاصلی که تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اند، بیشتر در معرض عفونت قرار دارند. به عنوان مثال، در موارد جراحی مجدد پس از تعویض مفصل مصنوعی، میزان عفونت 10٪ است و میزان عفونت در افرادی که به دلیل آرتریت روماتوئید تعویض مفصل انجام داده‌اند نیز بیشتر است.

بیشتر عفونت‌ها ظرف چند ماه پس از عمل رخ می‌دهند، اولین موارد می‌توانند در دو هفته اول پس از عمل ظاهر شوند، اما همچنین می‌توانند تا چند سال قبل از ظهور تظاهرات اصلی اولیه تورم حاد مفاصل، درد و تب، دیرتر ظاهر شوند. علائم تب باید از سایر عوارض مانند ذات‌الریه پس از عمل، عفونت‌های دستگاه ادراری و غیره متمایز شوند.

در صورت عفونت اولیه، دمای بدن نه تنها بهبود نمی‌یابد، بلکه سه روز پس از عمل افزایش می‌یابد. درد مفاصل نه تنها به تدریج کاهش نمی‌یابد، بلکه به تدریج تشدید می‌شود و در حالت استراحت نیز درد ضربان‌دار وجود دارد. ترشح یا تراوش غیرطبیعی از محل برش وجود دارد. این مورد باید به دقت بررسی شود و تب نباید به راحتی به عفونت‌های پس از عمل در سایر قسمت‌های بدن مانند ریه‌ها یا مجاری ادراری نسبت داده شود. همچنین مهم است که تراوش محل برش را به سادگی به عنوان تراوش معمول مانند آب شدن چربی نادیده نگیریم. همچنین تشخیص اینکه آیا عفونت در بافت‌های سطحی یا عمقی اطراف پروتز قرار دارد، مهم است.

در بیمارانی که عفونت‌های پیشرفته دارند و اکثر آنها بیمارستان را ترک کرده‌اند، تورم، درد و تب مفاصل ممکن است شدید نباشد. نیمی از بیماران ممکن است تب نداشته باشند. استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس می‌تواند تنها در 10٪ از بیماران باعث عفونت بدون درد با افزایش تعداد گلبول‌های سفید خون شود. افزایش رسوب خون شایع‌تر است اما باز هم اختصاصی نیست. درد گاهی اوقات به اشتباه به عنوان شل شدن پروتز تشخیص داده می‌شود، که دومی دردی است که با حرکت همراه است و باید با استراحت تسکین یابد و درد التهابی که با استراحت تسکین نمی‌یابد. با این حال، پیشنهاد شده است که علت اصلی شل شدن پروتز، عفونت مزمن تأخیری است.

III. تشخیص

۱. آزمایش خون‌شناسی:

عمدتاً شامل شمارش گلبول‌های سفید خون به علاوه طبقه‌بندی، اینترلوکین ۶ (IL-6)، پروتئین واکنشی C (CRP) و سرعت رسوب گلبول‌های قرمز (ESR) می‌شود. مزایای آزمایش خون‌شناسی ساده و آسان بودن انجام آن است و نتایج را می‌توان به سرعت به دست آورد؛ ESR و CRP اختصاصیت کمی دارند؛ IL-6 در تعیین عفونت اطراف پروتز در دوره اولیه پس از عمل از ارزش بالایی برخوردار است.

۲. بررسی تصویربرداری:

فیلم اشعه ایکس: برای تشخیص عفونت نه حساس است و نه اختصاصی.

عکس رادیولوژی از عفونت تعویض مفصل زانو

آرتروگرافی: عملکرد اصلی در تشخیص عفونت، خروج مایع سینوویال و آبسه است.

سی‌تی‌اسکن: مشاهده‌ی افیوژن مفصلی، مجاری سینوسی، آبسه‌های بافت نرم، فرسایش استخوان، تحلیل استخوان اطراف پروتز.

ام آر آی: برای تشخیص زودهنگام مایع مفصلی و آبسه‌ها بسیار حساس است، اما در تشخیص عفونت‌های اطراف پروتز به طور گسترده استفاده نمی‌شود.

سونوگرافی: تجمع مایع.

۳. پزشکی هسته‌ای

اسکن استخوان تکنسیوم-۹۹ حساسیت ۳۳٪ و ویژگی ۸۶٪ برای تشخیص عفونت‌های اطراف پروتز پس از آرتروپلاستی دارد و اسکن لکوسیت نشاندار شده با ایندیوم-۱۱۱ برای تشخیص عفونت‌های اطراف پروتز ارزشمندتر است، با حساسیت ۷۷٪ و ویژگی ۸۶٪. هنگامی که این دو اسکن با هم برای بررسی عفونت‌های اطراف پروتز پس از آرتروپلاستی استفاده می‌شوند، می‌توان به حساسیت، ویژگی و دقت بالاتری دست یافت. این آزمایش هنوز استاندارد طلایی در پزشکی هسته‌ای برای تشخیص عفونت‌های اطراف پروتز است. توموگرافی گسیل پوزیترون-فلورودئوکسی گلوکز (FDG-PET). این روش سلول‌های التهابی را با افزایش جذب گلوکز در ناحیه آلوده تشخیص می‌دهد.

۴. تکنیک‌های زیست‌شناسی مولکولی

PCR: حساسیت بالا، مثبت کاذب

فناوری تراشه ژنی: مرحله تحقیق.

۵. آرتروسنتز:

بررسی سیتولوژیک مایع مفصلی، کشت باکتری و آزمایش حساسیت دارویی.

این روش ساده، سریع و دقیق است

در عفونت‌های مفصل ران، تعداد لکوسیت‌های مایع مفصلی > 3000 در میلی‌لیتر همراه با افزایش ESR و CRP بهترین معیار برای وجود عفونت اطراف پروتز است.

۶. هیستوپاتولوژی برش منجمد سریع حین عمل

برش منجمد سریع حین عمل از بافت اطراف پروتز، رایج‌ترین روش حین عمل برای بررسی هیستوپاتولوژیک است. معیارهای تشخیصی فلدمن، یعنی بیشتر یا مساوی ۵ نوتروفیل در هر بزرگنمایی بالا (۴۰۰ برابر) در حداقل ۵ میدان میکروسکوپی جداگانه، اغلب برای برش‌های منجمد اعمال می‌شود. نشان داده شده است که حساسیت و ویژگی این روش به ترتیب از ۸۰٪ و ۹۰٪ فراتر خواهد رفت. این روش در حال حاضر استاندارد طلایی برای تشخیص حین عمل است.

۷. کشت باکتریایی بافت پاتولوژیک

کشت باکتریایی بافت‌های اطراف پروتز از ویژگی بالایی برای تشخیص عفونت برخوردار است و به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص عفونت‌های اطراف پروتز در نظر گرفته شده است و همچنین می‌تواند برای آزمایش حساسیت دارویی مورد استفاده قرار گیرد.

چهارم. تشخیص افتراقیs

تشخیص عفونت‌های بدون درد مفصل مصنوعی ناشی از استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس از شل شدن پروتز دشوارتر است. این تشخیص باید با عکس‌برداری با اشعه ایکس و سایر آزمایش‌ها تأیید شود.

درمان

۱. درمان ساده و محافظه‌کارانه با آنتی‌بیوتیک

تساکایسما و سه گاوا عفونت‌های پس از آرتروپلاستی را به چهار نوع طبقه‌بندی کردند: نوع اول بدون علامت، که در آن بیمار فقط در جراحی ترمیمی رشد باکتری دارد و حداقل دو نمونه با همان باکتری کشت داده شده است؛ نوع دوم عفونت اولیه است که ظرف یک ماه پس از جراحی رخ می‌دهد؛ نوع دوم یک عفونت مزمن تأخیری است؛ و نوع چهارم یک عفونت حاد خونی است. اصل درمان آنتی‌بیوتیکی حساس، مقدار کافی و زمان کافی است. و سوراخ کردن حفره مفصلی قبل از عمل و کشت بافت حین عمل برای انتخاب صحیح آنتی‌بیوتیک‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است. اگر کشت باکتریایی برای عفونت نوع اول مثبت باشد، استفاده ساده از آنتی‌بیوتیک‌های حساس به مدت 6 هفته می‌تواند نتایج خوبی به همراه داشته باشد.

۲. احتباس پروتز، دبریدمان و تخلیه، جراحی شستشوی لوله‌ای

فرضیه پذیرش درمان پروتز نگهدارنده تروما این است که پروتز پایدار و عفونت حاد باشد. ارگانیسم عفونی کننده مشخص است، حدت باکتریایی کم است و آنتی بیوتیک های حساس در دسترس هستند و آستر یا فضا دهنده را می توان در طول دبریدمان تعویض کرد. میزان بهبودی تنها ۶٪ با آنتی بیوتیک ها به تنهایی و ۲۷٪ با آنتی بیوتیک ها به همراه دبریدمان و حفظ پروتز در مقالات گزارش شده است.

این روش برای عفونت در مراحل اولیه یا عفونت حاد خونی با تثبیت خوب پروتز مناسب است؛ همچنین، واضح است که این عفونت، یک عفونت باکتریایی با حدت کم است که به درمان ضدمیکروبی حساس است. این روش شامل دبریدمان کامل، شستشو و تخلیه ضدمیکروبی (به مدت ۶ هفته) و تجویز ضدمیکروبی سیستمیک داخل وریدی پس از عمل (به مدت ۶ هفته تا ۶ ماه) است. معایب: میزان شکست بالا (تا ۴۵٪)، دوره درمان طولانی.

۳. جراحی ترمیمی یک مرحله‌ای

این روش مزایایی از جمله آسیب کمتر، مدت بستری کوتاه‌تر در بیمارستان، هزینه پزشکی کمتر، جای زخم کمتر و سفتی مفصل را دارد که به بهبود عملکرد مفصل پس از جراحی کمک می‌کند. این روش عمدتاً برای درمان عفونت زودرس و عفونت حاد خونی مناسب است.

جایگزینی یک مرحله‌ای، یعنی روش یک مرحله‌ای، محدود به عفونت‌های با سمیت کم، دبریدمان کامل، سیمان استخوانی آنتی‌بیوتیکی و در دسترس بودن آنتی‌بیوتیک‌های حساس است. بر اساس نتایج برش منجمد بافت حین عمل، اگر کمتر از ۵ لکوسیت در میدان بزرگنمایی بالا وجود داشته باشد، نشان‌دهنده عفونت با سمیت کم است. پس از دبریدمان کامل، آرتروپلاستی یک مرحله‌ای انجام شد و پس از عمل هیچ عود عفونتی مشاهده نشد.

پس از دبریدمان کامل، پروتز بلافاصله و بدون نیاز به عمل باز تعویض می‌شود. این روش مزایایی مانند آسیب کم، دوره درمان کوتاه و هزینه کم را دارد، اما میزان عود عفونت پس از عمل بالاتر است که طبق آمار حدود 23 تا 73 درصد است. تعویض پروتز یک مرحله‌ای عمدتاً برای بیماران مسن مناسب است، بدون اینکه هیچ یک از موارد زیر را با هم داشته باشند: (1) سابقه جراحی‌های متعدد روی مفصل تعویض شده؛ (2) تشکیل مسیر سینوس؛ (3) عفونت شدید (مثلاً سپتیک)، ایسکمی و اسکار بافت‌های اطراف؛ (4) دبریدمان ناقص تروما با سیمان باقی مانده جزئی؛ (5) عکس‌برداری با اشعه ایکس که نشان دهنده استئومیلیت است؛ (6) نقص‌های استخوانی که نیاز به پیوند استخوان دارند؛ (7) عفونت‌های مختلط یا باکتری‌های بسیار بیماری‌زا (مثلاً استرپتوکوک D، باکتری‌های گرم منفی)؛ (8) تحلیل استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارد؛ (9) تحلیل استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارد؛ و (10) پیوند استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارد. استرپتوکوک D، باکتری‌های گرم منفی، به ویژه سودوموناس و غیره)، یا عفونت قارچی، عفونت مایکوباکتریایی؛ (8) کشت باکتریایی واضح نیست.

۴. جراحی ترمیمی مرحله دوم

این روش به دلیل طیف وسیعی از موارد استفاده (توده استخوانی کافی، بافت‌های نرم اطراف مفصل غنی) و میزان بالای ریشه‌کنی عفونت، در طول 20 سال گذشته مورد توجه جراحان قرار گرفته است.

فاصله دهنده ها، حامل های آنتی بیوتیک، آنتی بیوتیک ها

صرف نظر از تکنیک استفاده از فاصله دهنده، تثبیت با سیمان آنتی بیوتیک برای افزایش غلظت آنتی بیوتیک ها در مفصل و افزایش میزان درمان عفونت ضروری است. آنتی بیوتیک های رایج مورد استفاده عبارتند از توبرامایسین، جنتامایسین و وانکومایسین.

جامعه بین‌المللی ارتوپدی، موثرترین درمان برای عفونت عمیق پس از آرتروپلاستی را به رسمیت شناخته است. این رویکرد شامل دبریدمان کامل، برداشتن پروتز و جسم خارجی، قرار دادن فاصله‌دهنده مفصلی، استفاده مداوم از داروهای ضدمیکروبی حساس به صورت داخل وریدی حداقل به مدت ۶ هفته و در نهایت، پس از کنترل مؤثر عفونت، کاشت مجدد پروتز است.

مزایا:

زمان کافی برای شناسایی گونه‌های باکتریایی و عوامل ضدمیکروبی حساس، که می‌توانند قبل از جراحی ترمیمی به طور مؤثر مورد استفاده قرار گیرند.

ترکیبی از سایر کانون‌های سیستمیک عفونت را می‌توان به موقع درمان کرد.

دو فرصت برای دبریدمان وجود دارد تا بافت نکروزه و اجسام خارجی به طور کامل‌تری برداشته شوند، که به طور قابل توجهی میزان عود عفونت‌های بعد از عمل را کاهش می‌دهد.

معایب:

بیهوشی مجدد و جراحی خطر را افزایش می‌دهد.

دوره درمان طولانی و هزینه پزشکی بالاتر.

بهبودی عملکردی پس از عمل ضعیف و کند است.

آرتروپلاستی: مناسب برای عفونت‌های مداوم که به درمان پاسخ نمی‌دهند، یا برای نقص‌های بزرگ استخوانی؛ شرایط بیمار، عمل جراحی مجدد و شکست بازسازی را محدود می‌کند. درد باقی مانده پس از عمل، نیاز به استفاده طولانی مدت از بریس برای کمک به تحرک، پایداری ضعیف مفصل، کوتاهی اندام، تأثیر عملکردی، دامنه کاربرد محدود است.

آرتروپلاستی: درمان سنتی برای عفونت‌های بعد از عمل، با پایداری خوب بعد از عمل و تسکین درد. معایب آن شامل کوتاه شدن اندام، اختلالات راه رفتن و از دست دادن تحرک مفصل است.

قطع عضو: این آخرین راه حل برای درمان عفونت عمیق پس از عمل است. مناسب برای: (1) از دست دادن استخوان جدی و جبران ناپذیر، نقص بافت نرم؛ (2) بیماری‌زایی قوی باکتریایی، عفونت‌های مختلط، درمان ضد میکروبی بی‌اثر است و منجر به سمیت سیستمیک و تهدید کننده زندگی می‌شود؛ (3) سابقه شکست مکرر جراحی ترمیمی بیماران مبتلا به عفونت مزمن را دارد.

ششم. پیشگیری

۱. عوامل قبل از عمل:

وضعیت بیمار قبل از عمل را بهینه کنید و تمام عفونت‌های موجود باید قبل از عمل درمان شوند. شایع‌ترین عفونت‌های منتقله از راه خون، عفونت‌های پوست، مجاری ادراری و مجاری تنفسی هستند. در آرتروپلاستی لگن یا زانو، پوست اندام‌های تحتانی باید بدون پارگی باقی بماند. باکتریوری بدون علامت، که در بیماران مسن شایع است، نیازی به درمان قبل از عمل ندارد. به محض بروز علائم، باید فوراً درمان شوند. کانون‌های موضعی عفونت در بیماران مبتلا به التهاب لوزه، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی و کچلی پا باید از بین بروند. عمل‌های دندانپزشکی بزرگتر منبع بالقوه عفونت خون هستند و اگرچه از آنها اجتناب می‌شود، اما در صورت لزوم عمل‌های دندانپزشکی، توصیه می‌شود که چنین اقداماتی قبل از آرتروپلاستی انجام شود. بیمارانی که شرایط عمومی ضعیفی مانند کم‌خونی، هیپوپروتئینمی، دیابت ترکیبی و عفونت‌های مزمن مجاری ادراری دارند، باید به طور جدی و زودهنگام درمان شوند تا بیماری اولیه بهبود یابد و وضعیت سیستمیک آنها بهبود یابد.

۲. مدیریت حین عمل:

(1) تکنیک‌ها و ابزارهای کاملاً آسپتیک نیز باید در رویکرد درمانی معمول آرتروپلاستی به کار گرفته شوند.

(2) بستری شدن قبل از عمل باید به حداقل برسد تا خطر تجمع باکتری‌های بیمارستانی در پوست بیمار کاهش یابد و درمان روتین باید در روز عمل انجام شود.

(3) ناحیه قبل از عمل باید به درستی برای آماده سازی پوست آماده شود.

(4) لباس‌های جراحی، ماسک‌ها، کلاه‌ها و اتاق‌های عمل با جریان آرام در کاهش باکتری‌های موجود در هوا در اتاق عمل مؤثر هستند. پوشیدن دستکش‌های دوتایی می‌تواند خطر تماس دست بین جراح و بیمار را کاهش دهد و توصیه می‌شود.

(5) از نظر بالینی ثابت شده است که استفاده از پروتزهای محدودکننده‌تر، به ویژه پروتزهای لولایی، به دلیل وجود بقایای فلزی ساینده که فعالیت فاگوسیتوز را کاهش می‌دهند، خطر عفونت بیشتری نسبت به آرتروپلاستی کامل زانوی غیرمحدودکننده دارد و بنابراین باید در انتخاب پروتز از آنها اجتناب شود.

(6) تکنیک جراحی اپراتور را بهبود بخشیده و مدت زمان عمل را کوتاه کنید (در صورت امکان کمتر از 2.5 ساعت). کوتاه کردن مدت زمان جراحی می‌تواند زمان قرار گرفتن در معرض هوا را کاهش دهد، که به نوبه خود می‌تواند زمان استفاده از تورنیکه را کاهش دهد. از انجام عملیات خشن در حین جراحی خودداری کنید، زخم را می‌توان مکرراً شستشو داد (تفنگ شستشوی پالسی بهترین است) و برای بریدگی‌هایی که مشکوک به آلودگی هستند، می‌توان از غوطه‌وری در بخار ید استفاده کرد.

۳. عوامل بعد از عمل:

(1) ضربات جراحی باعث مقاومت به انسولین می‌شوند که می‌تواند منجر به هایپرگلیسمی شود، پدیده‌ای که می‌تواند تا چند هفته پس از عمل ادامه یابد و بیمار را مستعد عوارض مرتبط با زخم کند، و علاوه بر این، در بیماران غیر دیابتی نیز رخ می‌دهد. بنابراین، پایش بالینی قند خون پس از عمل نیز به همان اندازه مهم است.

(2) ترومبوز ورید عمقی خطر هماتوم و مشکلات مرتبط با زخم ناشی از آن را افزایش می‌دهد. یک مطالعه مورد-شاهدی نشان داد که استفاده از هپارین با وزن مولکولی کم پس از عمل برای جلوگیری از ترومبوز ورید عمقی در کاهش احتمال عفونت مفید بوده است.

(3) تخلیه بسته، یک راه ورودی بالقوه برای عفونت است، اما ارتباط آن با میزان عفونت زخم به طور خاص مورد مطالعه قرار نگرفته است. نتایج اولیه نشان می‌دهد که کاتترهای داخل مفصلی که به عنوان تجویز مسکن پس از عمل استفاده می‌شوند نیز ممکن است مستعد ابتلا به عفونت زخم باشند.

۴. پیشگیری با آنتی‌بیوتیک:

در حال حاضر، استفاده بالینی روتین از دوزهای پیشگیرانه آنتی‌بیوتیک‌ها که به صورت سیستمیک داخل وریدی قبل و بعد از عمل تجویز می‌شوند، خطر عفونت بعد از عمل را کاهش می‌دهد. سفالوسپورین‌ها عمدتاً به عنوان آنتی‌بیوتیک انتخابی در عمل بالینی استفاده می‌شوند و یک رابطه منحنی U شکل بین زمان استفاده از آنتی‌بیوتیک و میزان عفونت محل جراحی وجود دارد، به طوری که خطر عفونت قبل و بعد از بازه زمانی بهینه برای استفاده از آنتی‌بیوتیک بیشتر است. یک مطالعه بزرگ اخیر نشان داد که آنتی‌بیوتیک‌هایی که در عرض 30 تا 60 دقیقه قبل از برش استفاده می‌شوند، کمترین میزان عفونت را دارند. در مقابل، یک مطالعه بزرگ دیگر در مورد آرتروپلاستی کامل مفصل ران، کمترین میزان عفونت را با آنتی‌بیوتیک‌هایی که در 30 دقیقه اول برش تجویز می‌شوند، نشان داد. بنابراین، زمان تجویز معمولاً 30 دقیقه قبل از عمل در نظر گرفته می‌شود و بهترین نتایج در طول القای بیهوشی حاصل می‌شود. یک دوز پیشگیرانه دیگر از آنتی‌بیوتیک‌ها پس از جراحی تجویز می‌شود. در اروپا و ایالات متحده، آنتی‌بیوتیک‌ها معمولاً تا روز سوم بعد از عمل استفاده می‌شوند، اما در چین گزارش شده است که معمولاً به طور مداوم به مدت 1 تا 2 هفته استفاده می‌شوند. با این حال، اجماع عمومی این است که از مصرف طولانی مدت آنتی‌بیوتیک‌های قوی با طیف اثر وسیع باید اجتناب شود، مگر در شرایط خاص، و اگر استفاده طولانی مدت از آنتی‌بیوتیک‌ها ضروری است، توصیه می‌شود از داروهای ضد قارچ همراه با آنتی‌بیوتیک‌ها برای جلوگیری از عفونت‌های قارچی استفاده شود. نشان داده شده است که ونکومایسین در بیماران پرخطر حامل استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین مؤثر است. دوزهای بالاتر آنتی‌بیوتیک‌ها باید برای جراحی‌های طولانی مدت، از جمله جراحی‌های دو طرفه، به ویژه هنگامی که نیمه عمر آنتی‌بیوتیک کوتاه است، استفاده شود.

۵. استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در ترکیب با سیمان استخوانی:

سیمان حاوی آنتی‌بیوتیک همچنین برای اولین بار در آرتروپلاستی در نروژ مورد استفاده قرار گرفت، جایی که در ابتدا یک مطالعه در رجیستری آرتروپلاستی نروژ نشان داد که استفاده از ترکیبی از تزریق آنتی‌بیوتیک IV و سیمان (پروتز آنتی‌بیوتیک ترکیبی) میزان عفونت عمیق را مؤثرتر از هر دو روش به تنهایی کاهش می‌دهد. این یافته در یک سری مطالعات بزرگ طی 16 سال بعدی تأیید شد. یک مطالعه فنلاندی و انجمن ارتوپدی استرالیا در سال 2009 به نتایج مشابهی در مورد نقش سیمان حاوی آنتی‌بیوتیک در آرتروپلاستی زانو برای اولین بار و تجدید نظر رسیدند. همچنین نشان داده شده است که خواص بیومکانیکی سیمان استخوانی هنگام افزودن پودر آنتی‌بیوتیک در دوزهای کمتر از 2 گرم در هر 40 گرم سیمان استخوانی تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد. با این حال، همه آنتی‌بیوتیک‌ها را نمی‌توان به سیمان استخوانی اضافه کرد. آنتی‌بیوتیک‌هایی که می‌توانند به سیمان استخوانی اضافه شوند باید شرایط زیر را داشته باشند: ایمنی، پایداری حرارتی، ضد حساسیت بودن، حلالیت خوب در آب، طیف ضد میکروبی گسترده و ماده پودری. در حال حاضر، وانکومایسین و جنتامایسین بیشتر در عمل بالینی استفاده می‌شوند. تصور می‌شد که تزریق آنتی‌بیوتیک به سیمان، خطر واکنش‌های آلرژیک، ظهور گونه‌های مقاوم و شل شدن آسپتیک پروتز را افزایش می‌دهد، اما تاکنون هیچ مدرکی برای تأیید این نگرانی‌ها وجود ندارد.

هفتم. خلاصه

تشخیص سریع و دقیق از طریق شرح حال، معاینه فیزیکی و آزمایش‌های جانبی، پیش‌نیاز درمان موفقیت‌آمیز عفونت‌های مفصلی است. ریشه‌کنی عفونت و بازسازی مفصل مصنوعی بدون درد و با عملکرد خوب، اصل اساسی در درمان عفونت‌های مفصلی است. اگرچه درمان آنتی‌بیوتیکی عفونت مفصلی ساده و ارزان است، اما ریشه‌کنی عفونت مفصلی عمدتاً نیاز به ترکیبی از روش‌های جراحی دارد. نکته کلیدی در انتخاب درمان جراحی، در نظر گرفتن مشکل برداشتن پروتز است که جنبه اصلی مقابله با عفونت‌های مفصلی است. در حال حاضر، استفاده ترکیبی از آنتی‌بیوتیک‌ها، دبریدمان و آرتروپلاستی به یک درمان جامع برای اکثر عفونت‌های پیچیده مفصلی تبدیل شده است. با این حال، هنوز نیاز به بهبود و تکمیل دارد.