استراتژی های درمانی برای عفونت های بعد از عمل در تعویض مفصل مصنوعی

عفونت یکی از جدی ترین عوارض پس از تعویض مفصل مصنوعی است که نه تنها ضربات جراحی متعددی را به بیماران وارد می کند، بلکه منابع عظیم پزشکی را نیز مصرف می کند. طی 10 سال گذشته میزان عفونت پس از تعویض مفصل مصنوعی به میزان قابل توجهی کاهش یافته است، اما نرخ رشد فعلی بیمارانی که تحت تعویض مفصل مصنوعی قرار می‌گیرند بسیار بیشتر از میزان کاهش میزان عفونت بوده است، بنابراین نباید مشکل عفونت پس از عمل را نادیده گرفت.

I. علل عوارض

عفونت های پس از تعویض مفصل مصنوعی باید به عنوان عفونت های بیمارستانی با ارگانیسم های مقاوم به دارو در نظر گرفته شود. شایع ترین استافیلوکوک است که 70 تا 80 درصد را شامل می شود، باسیل های گرم منفی، بی هوازی و استرپتوکوک های غیر گروه A نیز شایع هستند.

II پاتوژنز

عفونت ها به دو دسته تقسیم می شوند: یکی عفونت زودرس و دیگری عفونت دیررس یا عفونت دیررس نامیده می شود. عفونت های اولیه در اثر ورود مستقیم باکتری به مفصل در حین جراحی ایجاد می شوند و معمولاً استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس هستند. عفونت‌های دیررس ناشی از انتقال از طریق خون هستند و اغلب استافیلوکوکوس اورئوس هستند. مفاصلی که تحت عمل جراحی قرار گرفته اند بیشتر در معرض عفونت هستند. به عنوان مثال، در موارد تجدیدنظر پس از تعویض مفصل مصنوعی، میزان عفونت 10 درصد وجود دارد، همچنین میزان عفونت در افرادی که تعویض مفصل برای آرتریت روماتوئید انجام داده‌اند، بیشتر است.

بیشتر عفونت‌ها در عرض چند ماه پس از عمل رخ می‌دهند، اولین عفونت‌ها می‌توانند در دو هفته اول بعد از عمل ظاهر شوند، اما همچنین تا چند سال قبل از ظهور تظاهرات اصلی اولیه تورم، درد و تب مفاصل. علائم تب باید از سایر عوارض مانند ذات الریه بعد از عمل، عفونت ادراری و غیره افتراق داده شود.

در صورت عفونت زودرس، دمای بدن نه تنها بهبود نمی یابد، بلکه سه روز پس از جراحی افزایش می یابد. درد مفاصل نه تنها به تدریج کاهش نمی یابد، بلکه به تدریج تشدید می شود و در هنگام استراحت درد ضربان دار وجود دارد. تراوش یا ترشح غیر طبیعی از برش وجود دارد. این باید به دقت بررسی شود و تب را نباید به راحتی به عفونت های بعد از عمل در سایر قسمت های بدن مانند ریه ها یا مجاری ادرار نسبت داد. همچنین مهم است که به سادگی تراوش برش را به عنوان تراوش معمول معمول مانند مایع شدن چربی رد نکنید. همچنین تشخیص اینکه آیا عفونت در بافت های سطحی قرار دارد یا در اعماق اطراف پروتز بسیار مهم است.

در بیماران مبتلا به عفونت های پیشرفته که اکثر آنها بیمارستان را ترک کرده اند، تورم، درد و تب مفاصل ممکن است شدید نباشد. ممکن است نیمی از بیماران تب نداشته باشند. استافیلوکوک اپیدرمیدیس تنها در 10 درصد بیماران می تواند باعث عفونت بدون درد با افزایش تعداد گلبول های سفید خون شود. افزایش رسوب خون شایع تر است اما دوباره مشخص نیست. گاهی اوقات درد به اشتباه به عنوان شل شدن پروتز تشخیص داده می شود، دومی درد همراه با حرکت است که باید با استراحت تسکین یابد و درد التهابی است که با استراحت تسکین نمی یابد. با این حال، گفته شده است که علت اصلی شل شدن پروتز، عفونت مزمن تاخیری است.

III. تشخیص

1. معاینه هماتولوژیک:

به طور عمده شامل تعداد گلبول های سفید به همراه طبقه بندی، اینترلوکین 6 (IL-6)، پروتئین واکنشی C (CRP) و سرعت رسوب گلبول های قرمز (ESR) است. مزایای معاینه خونی ساده و آسان برای انجام است و نتایج را می توان به سرعت به دست آورد. ESR و CRP ویژگی پایینی دارند. IL-6 در تعیین عفونت پری پروتز در اوایل دوره بعد از عمل ارزش زیادی دارد.

2-معاینه تصویربرداری:

فیلم اشعه ایکس: برای تشخیص عفونت حساس و اختصاصی نیست.

فیلم اشعه ایکس عفونت تعویض مفصل زانو

آرتروگرافی: عملکرد اصلی در تشخیص عفونت خروج مایع سینوویال و آبسه است.

CT: تجسم افیوژن مفصل، مجاری سینوسی، آبسه های بافت نرم، فرسایش استخوان، تحلیل استخوان اطراف پروتز.

MRI: برای تشخیص زودهنگام مایع مفصلی و آبسه بسیار حساس است، به طور گسترده در تشخیص عفونت های اطراف پروتز استفاده نمی شود.

سونوگرافی: تجمع مایعات.

3. پزشکی هسته ای

اسکن استخوان تکنتیوم-99 دارای حساسیت 33 درصد و ویژگی 86 درصد برای تشخیص عفونت های پری پروتز بعد از آرتروپلاستی است و اسکن لکوسیت نشاندار شده با ایندیوم 111 با حساسیت 77 درصد برای تشخیص عفونت های اطراف پروتز ارزشمندتر است. ویژگی 86٪. هنگامی که این دو اسکن با هم برای بررسی عفونت های پری پروتز بعد از آرتروپلاستی استفاده می شوند، حساسیت، ویژگی و دقت بالاتری می توان به دست آورد. این آزمایش هنوز استاندارد طلایی در پزشکی هسته ای برای تشخیص عفونت های پری پروتز است. توموگرافی انتشار فلورودوکسی گلوکز-پوزیترون (FDG-PET). سلول های التهابی را با افزایش جذب گلوکز در ناحیه عفونی شناسایی می کند.

4. تکنیک های زیست شناسی مولکولی

PCR: حساسیت بالا، مثبت کاذب

فناوری تراشه ژن: مرحله تحقیق

5. آرتروسنتز:

بررسی سیتولوژیکی مایع مفصلی، کشت باکتریایی و تست حساسیت دارویی.

این روش ساده، سریع و دقیق است

در عفونت های مفصل ران، تعداد لکوسیت مایع مفصلی بیش از 3000/ml همراه با افزایش ESR و CRP بهترین معیار برای وجود عفونت پری پروتز است.

6. هیستوپاتولوژی بخش سریع منجمد حین عمل

برش سریع حین عمل منجمد بافت پری پروتز رایج ترین روش حین عمل برای بررسی هیستوپاتولوژیک است. معیارهای تشخیصی فلدمن، یعنی بیشتر یا مساوی 5 نوتروفیل در هر بزرگنمایی بالا (400x) در حداقل 5 میدان میکروسکوپی مجزا، اغلب برای مقاطع منجمد اعمال می شود. نشان داده شده است که حساسیت و ویژگی این روش به ترتیب از 80% و 90% فراتر خواهد رفت. این روش در حال حاضر استاندارد طلایی برای تشخیص حین عمل است.

7. کشت باکتریایی بافت پاتولوژیک

کشت باکتریایی بافت‌های پری پروتز دارای ویژگی بالایی برای تشخیص عفونت بوده و به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص عفونت‌های اطراف پروتز محسوب می‌شود و همچنین می‌توان از آن برای تست حساسیت دارویی استفاده کرد.

IV. تشخیص افتراقیs

تشخیص عفونت های مفصل مصنوعی بدون درد ناشی از استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس از شل شدن پروتز دشوارتر است. باید با اشعه ایکس و آزمایشات دیگر تایید شود.

V. درمان

1. درمان محافظه کارانه آنتی بیوتیکی ساده

Tsakaysma و se,gawa عفونت‌های پس از آرتروپلاستی را به چهار نوع طبقه‌بندی کردند، نوع یک نوع بدون علامت، بیمار فقط در کشت بافت جراحی تجدیدنظر که رشد باکتریایی دارد و حداقل دو نمونه با همان باکتری کشت شده است. نوع II یک عفونت زودرس است که در عرض یک ماه پس از جراحی رخ می دهد. نوع IIl یک عفونت مزمن تاخیری است. و نوع IV یک عفونت هماتوژن حاد است. اصل درمان آنتی بیوتیکی حساس، مقدار و زمان کافی است. و سوراخ کردن حفره مفصلی قبل از عمل و کشت بافت حین عمل برای انتخاب صحیح آنتی بیوتیک ها اهمیت زیادی دارد. اگر کشت باکتری برای عفونت نوع I مثبت باشد، استفاده ساده از آنتی بیوتیک های حساس به مدت 6 هفته می تواند به نتایج خوبی دست یابد.

2. نگهداری پروتز، دبریدمان و زهکشی، جراحی آبیاری لوله

فرض پذیرش درمان پروتز نگهدارنده تروما این است که پروتز پایدار و عفونت حاد باشد. ارگانیسم آلوده واضح است، حدت باکتریایی کم است و آنتی بیوتیک های حساس در دسترس هستند، و لاینر یا اسپیسر را می توان در طول دبریدمان جایگزین کرد. نرخ درمان تنها 6 درصد با آنتی بیوتیک به تنهایی و 27 درصد با آنتی بیوتیک به همراه دبریدمان و حفظ پروتز در ادبیات گزارش شده است.

برای عفونت در مراحل اولیه یا عفونت حاد هماتوژن با تثبیت خوب پروتز مناسب است. همچنین واضح است که عفونت یک عفونت باکتریایی کم حدت است که به درمان ضد میکروبی حساس است. این رویکرد شامل دبریدمان کامل، شستشو و تخلیه ضد میکروبی (مدت 6 هفته)، و ضد میکروبی سیستمیک داخل وریدی بعد از عمل (مدت 6 هفته تا 6 ماه) است. معایب: میزان شکست بالا (تا 45٪)، دوره درمان طولانی.

3. جراحی تجدید نظر یک مرحله ای

مزایای کمتر تروما، اقامت کوتاه‌تر در بیمارستان، هزینه پزشکی کمتر، زخم کمتر و سفتی مفصل را دارد که به بهبود عملکرد مفصل پس از جراحی کمک می‌کند. این روش عمدتاً برای درمان عفونت زودرس و عفونت حاد هماتوژن مناسب است.

جایگزینی یک مرحله ای، یعنی روش یک مرحله ای، محدود به عفونت های کم سمیت، دبریدمان کامل، سیمان استخوان آنتی بیوتیک و در دسترس بودن آنتی بیوتیک های حساس است. بر اساس نتایج برش منجمد بافت حین عمل، در صورت وجود کمتر از 5 لکوسیت/ میدان بزرگنمایی زیاد. این نشان دهنده عفونت کم سمیت است. پس از دبریدمان کامل، آرتروپلاستی یک مرحله‌ای انجام شد و بعد از عمل عفونت مجددی مشاهده نشد.

پس از دبریدمان کامل، پروتز بلافاصله بدون نیاز به روش باز جایگزین می شود. از مزایای ترومای کوچک، دوره درمان کوتاه و هزینه کم است، اما میزان عود عفونت پس از عمل بیشتر است که طبق آمار حدود 23٪ تا 73٪ است. جایگزینی پروتز یک مرحله‌ای عمدتاً برای بیماران مسن مناسب است، بدون اینکه ترکیبی از موارد زیر باشد: (1) سابقه چندین جراحی روی مفصل جایگزین. (2) تشکیل دستگاه سینوسی. (3) عفونت شدید (به عنوان مثال سپتیک)، ایسکمی و اسکار بافت های اطراف. (4) دبریدمان ناقص تروما با باقیمانده سیمان جزئی. (5) اشعه ایکس نشان دهنده استئومیلیت است. (6) نقایص استخوانی که نیاز به پیوند استخوان دارند. (7) عفونت های مختلط یا باکتری های بسیار خطرناک (مانند استرپتوکوک D، باکتری های گرم منفی). (8) از دست دادن استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارد. (9) از دست دادن استخوان که نیاز به پیوند استخوان دارد. و (10) پیوندهای استخوانی که نیاز به پیوند استخوان دارند. استرپتوکوک D، باکتری های گرم منفی، به ویژه سودوموناس و غیره)، یا عفونت قارچی، عفونت مایکوباکتریایی؛ (8) کشت باکتری مشخص نیست.

4. مرحله دوم جراحی تجدید نظر

در 20 سال گذشته به دلیل طیف وسیعی از اندیکاسیون‌ها (توده استخوانی کافی، بافت‌های نرم اطراف مفصلی غنی) و سرعت بالای ریشه‌کنی عفونت، مورد علاقه جراحان قرار گرفته است.

اسپیسرها، حامل های آنتی بیوتیک، آنتی بیوتیک ها

صرف نظر از تکنیک اسپیسر مورد استفاده، تثبیت سیمانی با آنتی بیوتیک برای افزایش غلظت آنتی بیوتیک در مفصل و افزایش سرعت درمان عفونت ضروری است. آنتی بیوتیک های رایج مورد استفاده توبرامایسین، جنتامایسین و وانکومایسین هستند.

جامعه بین المللی ارتوپدی موثرترین درمان عفونت عمیق را پس از آرتروپلاستی تشخیص داده است. این رویکرد شامل دبریدمان کامل، برداشتن پروتز و جسم خارجی، قرار دادن اسپیسر مفصل، ادامه استفاده از داروهای ضد میکروبی حساس داخل وریدی به مدت حداقل 6 هفته و در نهایت پس از کنترل موثر عفونت، کاشت مجدد پروتز است.

مزایا:

زمان کافی برای شناسایی گونه های باکتریایی و عوامل ضد میکروبی حساس، که می توان به طور موثر قبل از جراحی تجدید نظر استفاده کرد.

ترکیب سایر کانون های سیستمیک عفونت را می توان به موقع درمان کرد.

دو فرصت برای دبریدمان وجود دارد تا بافت نکروزه و اجسام خارجی را با دقت بیشتری از بین ببرد که به طور قابل توجهی میزان عود عفونت های بعد از عمل را کاهش می دهد.

معایب:

بیهوشی مجدد و جراحی خطر را افزایش می دهد.

دوره درمان طولانی مدت و هزینه پزشکی بالاتر.

بهبود عملکردی بعد از عمل ضعیف و کند است.

آرتروپلاستی: مناسب برای عفونت‌های مداوم که به درمان پاسخ نمی‌دهند، یا برای نقایص استخوانی بزرگ. وضعیت بیمار عمل مجدد و شکست بازسازی را محدود می کند. درد باقیمانده پس از عمل، نیاز به استفاده طولانی مدت از بریس برای کمک به تحرک، ثبات ضعیف مفصل، کوتاه شدن اندام، ضربه عملکردی، دامنه کاربرد محدود است.

آرتروپلاستی: درمان سنتی عفونت‌های بعد از عمل، با ثبات خوب پس از عمل و تسکین درد. معایب آن عبارتند از کوتاه شدن اندام، اختلال در راه رفتن و از دست دادن تحرک مفصل.

قطع عضو: آخرین راه برای درمان عفونت عمیق بعد از عمل است. مناسب برای: (1) از دست دادن استخوان جدی غیر قابل جبران، نقص بافت نرم. (2) حدت باکتریایی قوی، عفونت های مختلط، درمان ضد میکروبی بی اثر است، که منجر به سمیت سیستمیک، تهدید کننده زندگی می شود. (3) دارای سابقه شکست چندگانه جراحی تجدید نظر در بیماران مبتلا به عفونت مزمن است.

VI. پیشگیری

1. عوامل قبل از عمل:

شرایط قبل از عمل بیمار را بهینه کنید و تمام عفونت های موجود باید قبل از عمل درمان شوند. شایع ترین عفونت های منتقله از طریق خون، عفونت های پوست، مجاری ادراری و تنفسی هستند. در آرتروپلاستی لگن یا زانو، پوست اندام تحتانی باید بدون شکستگی باقی بماند. باکتریوری بدون علامت، که در بیماران مسن شایع است، نیازی به درمان قبل از عمل ندارد. پس از بروز علائم، باید به سرعت درمان شوند. بیماران مبتلا به لوزه ها، عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی و کچلی پدیس باید کانون های عفونت موضعی را از بین ببرند. عمل‌های بزرگ‌تر دندان منبع بالقوه عفونت جریان خون هستند، و اگر چه از آن‌ها اجتناب می‌شود، اما در صورت نیاز به عمل‌های دندانی، توصیه می‌شود که چنین اقداماتی قبل از جراحی آرتروپلاستی انجام شود. بیماران مبتلا به شرایط عمومی بد مانند کم‌خونی، هیپوپروتئینمی، دیابت ترکیبی و عفونت‌های مزمن مجاری ادراری باید برای بهبود وضعیت سیستمیک به‌طور تهاجمی و زود هنگام برای بیماری اولیه درمان شوند.

2. مدیریت حین عمل:

(1) تکنیک ها و ابزارهای کاملا آسپتیک نیز باید در رویکرد درمانی معمول برای آرتروپلاستی به کار گرفته شوند.

(2) بستری شدن قبل از عمل باید به حداقل برسد تا خطر استعمار پوست بیمار با سویه های باکتریایی اکتسابی در بیمارستان کاهش یابد و درمان معمول باید در روز جراحی انجام شود.

(3) ناحیه قبل از عمل باید به درستی برای آماده سازی پوست آماده شود.

(4) روپوش‌های جراحی، ماسک‌ها، کلاه‌ها و سالن‌های عمل جریان آرام در کاهش باکتری‌های معلق در هوا در اتاق عمل موثر هستند. پوشیدن دستکش دوبل می تواند خطر تماس دست بین جراح و بیمار را کاهش دهد و می تواند توصیه شود.

(5) از نظر بالینی ثابت شده است که استفاده از پروتزهای محدودتر، به ویژه لولایی، خطر عفونت بالاتری نسبت به آرتروپلاستی غیر محدود کننده کامل زانو دارد که به دلیل وجود بقایای فلزی ساینده است که فعالیت فاگوسیتوز را کاهش می دهد، و بنابراین باید در انتخاب پروتز از آن اجتناب شود. .

(6) تکنیک جراحی اپراتور را بهبود بخشید و مدت زمان عمل را کوتاه کنید (در صورت امکان کمتر از 2.5 ساعت). کوتاه شدن مدت زمان جراحی می تواند زمان قرار گرفتن در معرض هوا را کاهش دهد که به نوبه خود می تواند زمان استفاده از تورنیکه را کاهش دهد. از انجام عملیات خشن در حین جراحی اجتناب کنید، زخم را می توان به طور مکرر آبیاری کرد (تفنگ آبیاری پالسی بهترین است)، و برای برش هایی که مشکوک به آلودگی هستند، می توان از غوطه وری در بخار ید استفاده کرد.

3. عوامل بعد از عمل:

(1) ضربه‌های جراحی باعث ایجاد مقاومت به انسولین می‌شود که می‌تواند منجر به هیپرگلیسمی شود، پدیده‌ای که می‌تواند تا چند هفته بعد از عمل باقی بماند و بیمار را مستعد عوارض ناشی از زخم کند و علاوه بر این، در بیماران غیر دیابتی نیز رخ می‌دهد. بنابراین، نظارت بالینی قند خون بعد از عمل به همان اندازه مهم است.

(2) ترومبوز ورید عمقی خطر هماتوم و در نتیجه مشکلات مربوط به زخم را افزایش می دهد. یک مطالعه مورد شاهدی نشان داد که استفاده پس از عمل از هپارین مولکولی کم برای جلوگیری از ترومبوز ورید عمقی در کاهش احتمال عفونت مفید است.

(3) زهکشی بسته یک ورودی بالقوه برای عفونت است، اما ارتباط آن با میزان عفونت زخم به طور خاص مورد مطالعه قرار نگرفته است. نتایج اولیه نشان می دهد که کاتترهای داخل مفصلی که به عنوان تجویز مسکن پس از عمل استفاده می شوند نیز ممکن است مستعد عفونت زخم باشند.

4. پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی:

در حال حاضر، استفاده معمول بالینی دوزهای پیشگیرانه آنتی بیوتیک ها به صورت سیستمیک به صورت داخل وریدی قبل و بعد از جراحی، خطر عفونت بعد از عمل را کاهش می دهد. سفالوسپورین ها عمدتاً از نظر بالینی به عنوان آنتی بیوتیک انتخابی استفاده می شوند، و یک رابطه منحنی U شکل بین زمان مصرف آنتی بیوتیک و میزان عفونت های محل جراحی وجود دارد، با خطر بالاتر عفونت قبل و بعد از بازه زمانی بهینه آنتی بیوتیک. استفاده کنید. یک مطالعه بزرگ اخیر نشان داد که آنتی بیوتیک هایی که در 30 تا 60 دقیقه قبل از برش استفاده می شوند کمترین میزان عفونت را دارند. در مقابل، یک مطالعه عمده دیگر در مورد آرتروپلاستی کامل هیپ، کمترین میزان عفونت را با آنتی بیوتیک های تجویز شده در 30 دقیقه اول برش نشان داد. بنابراین زمان مصرف به طور کلی 30 دقیقه قبل از عمل در نظر گرفته می شود که بهترین نتایج را در حین القای بیهوشی به همراه دارد. یک دوز پیشگیری کننده دیگر از آنتی بیوتیک ها بعد از جراحی تجویز می شود. در اروپا و آمریکا معمولاً تا روز سوم بعد از عمل از آنتی بیوتیک استفاده می شود اما در چین گزارش شده است که معمولاً به مدت 1 تا 2 هفته به طور مداوم استفاده می شود. با این حال، اجماع عمومی بر این است که باید از مصرف طولانی مدت آنتی بیوتیک های قوی با طیف گسترده اجتناب شود، مگر اینکه شرایط خاصی وجود داشته باشد، و در صورت لزوم استفاده طولانی مدت از آنتی بیوتیک ها، توصیه می شود از داروهای ضد قارچی همراه با آنتی بیوتیک ها برای جلوگیری از عفونت های قارچی استفاده شود. . نشان داده شده است که ونکومایسین در بیماران پرخطر حامل استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین موثر است. دوزهای بالاتر آنتی بیوتیک باید برای جراحی های طولانی مدت، از جمله جراحی های دوطرفه، به ویژه زمانی که نیمه عمر آنتی بیوتیک کوتاه است، استفاده شود.

5. استفاده از آنتی بیوتیک ها در ترکیب با سیمان استخوان:

سیمان تزریق شده با آنتی بیوتیک همچنین برای اولین بار در آرتروپلاستی در نروژ مورد استفاده قرار گرفت، جایی که در ابتدا یک مطالعه ثبت آرتروپلاستی نروژی نشان داد که استفاده از ترکیبی از آنتی بیوتیک IV و تزریق سیمان (پروتز ترکیبی آنتی بیوتیک) به طور موثرتری نسبت به هر دو روش به تنهایی میزان عفونت عمیق را کاهش می دهد. . این یافته در یک سری مطالعات بزرگ طی 16 سال آینده تایید شد. یک مطالعه فنلاندی و انجمن ارتوپدی استرالیا در سال 2009 به نتایج مشابهی در مورد نقش سیمان تزریق شده با آنتی بیوتیک در اولین بار و تجدید نظر در آرتروپلاستی زانو رسیدند. همچنین نشان داده شده است که خواص بیومکانیکی سیمان استخوان زمانی که پودر آنتی بیوتیک در دوزهای بیش از 2 گرم در هر 40 گرم سیمان استخوان اضافه می شود، تحت تأثیر قرار نمی گیرد. با این حال، همه آنتی بیوتیک ها را نمی توان به سیمان استخوان اضافه کرد. آنتی بیوتیک هایی که می توانند به سیمان استخوان اضافه شوند باید دارای شرایط زیر باشند: ایمنی، پایداری حرارتی، ضد حساسیت، حلالیت خوب در آب، طیف وسیع ضد میکروبی و مواد پودری. در حال حاضر، وانکومایسین و جنتامایسین بیشتر در عمل بالینی استفاده می شوند. تصور می‌شد که تزریق آنتی‌بیوتیک به سیمان خطر واکنش‌های آلرژیک، ظهور سویه‌های مقاوم و شل شدن آسپتیک پروتز را افزایش می‌دهد، اما تاکنون هیچ مدرکی برای حمایت از این نگرانی‌ها وجود ندارد.

VII. خلاصه

تشخيص سريع و دقيق از طريق شرح حال، معاينه فيزيکي و آزمايش هاي جانبي، پيش نياز درمان موفق عفونت هاي مفصلي است. ریشه کنی عفونت و ترمیم مفصل مصنوعی بدون درد و با عملکرد خوب، اصل اساسی در درمان عفونت های مفصلی است. اگرچه درمان آنتی بیوتیکی عفونت مفاصل ساده و کم هزینه است، اما ریشه کنی عفونت مفصل بیشتر به ترکیبی از روش های جراحی نیاز دارد. کلید انتخاب درمان جراحی در نظر گرفتن مشکل برداشتن پروتز است که جنبه اصلی مقابله با عفونت های مفصلی است. در حال حاضر، استفاده ترکیبی از آنتی بیوتیک ها، دبریدمان و آرتروپلاستی به یک درمان جامع برای اکثر عفونت های پیچیده مفصل تبدیل شده است. با این حال، هنوز نیاز به بهبود و تکمیل دارد.