آماده سازی و موقعیت قبل از عمل همانطور که قبلا برای تثبیت قاب خارجی از طریق مفصل توضیح داده شد.
تغییر موقعیت و تثبیت شکستگی داخل مفصلی：
کاهش و فیکساسیون برش محدود استفاده می شود. شکستگی سطح مفصلی تحتانی را می توان مستقیماً از طریق برش های کوچک قدامی و قدامی جانبی و برش جانبی کپسول مفصلی زیر منیسک مشاهده کرد.
کشش اندام آسیب‌دیده و استفاده از رباط‌ها برای صاف کردن قطعات بزرگ استخوان، و فشرده‌سازی میانی را می‌توان با کنجکاوی و کندن دوباره تنظیم کرد.
به بازگرداندن عرض پلاتوی تیبیا توجه کنید و زمانی که نقص استخوانی در زیر سطح مفصلی وجود دارد، پس از کنجکاوی برای تنظیم مجدد سطح مفصلی، پیوند استخوان را برای حمایت از سطح مفصلی انجام دهید.
به ارتفاع سکوهای داخلی و جانبی توجه کنید تا گام سطح مفصلی وجود نداشته باشد.
تثبیت موقت با گیره تنظیم مجدد یا پین Kirschner برای حفظ تنظیم مجدد استفاده می شود.
قرار دادن پیچ های توخالی، پیچ ها باید به موازات سطح مفصلی و در استخوان ساب غضروفی قرار گیرند تا استحکام تثبیت افزایش یابد. فلوروسکوپی با اشعه ایکس حین عمل باید برای بررسی پیچ ها انجام شود و هرگز پیچ ها را به داخل مفصل وارد نکنید.
تغییر موقعیت شکستگی اپی فیزیال：
کشش طول و محور مکانیکی اندام آسیب دیده را بازیابی می کند.
برای تصحیح جابجایی چرخشی اندام آسیب دیده با لمس توبروزیته تیبیا و جهت گیری آن بین انگشتان اول و دوم دقت می شود.
قرار دادن حلقه پروگزیمال
محدوده مناطق امن برای قرار دادن سیم کششی فلات تیبیا：
شریان پوپلیتئال، ورید پوپلیتئال و عصب تیبیال از عقب درشت نی و عصب پرونئال مشترک در پشت سر فیبولار قرار دارند. بنابراین هم ورود و هم خروج سوزن باید جلوتر از پلاتوی تیبیا انجام شود، یعنی سوزن باید از قدام به مرز میانی استخوان درشت نی و جلوتر از مرز قدامی نازک نی وارد سوزن فولادی شود و از آن خارج شود.
در سمت جانبی، سوزن را می توان از لبه قدامی فیبولا وارد کرد و از سمت قدامی میانی یا از سمت داخلی خارج شد. نقطه ورودی داخلی معمولاً در لبه داخلی فلات تیبیا و سمت قدامی آن قرار دارد تا از عبور سیم کششی از بافت عضلانی بیشتر جلوگیری شود.
در مقالات گزارش شده است که نقطه ورود سیم کششی باید حداقل 14 میلی متر از سطح مفصلی باشد تا از ورود سیم کششی به کپسول مفصلی و ایجاد آرتریت عفونی جلوگیری شود.
اولین سیم کششی را قرار دهید:
ممکن است از سنجاق زیتونی استفاده شود که از سنجاق قفلی روی نگهدارنده حلقه عبور داده می شود و سر زیتونی در قسمت بیرونی سنجاق باقی می ماند.
دستیار موقعیت نگهدارنده حلقه را طوری حفظ می کند که با سطح مفصلی موازی باشد.
سنجاق زیتون را از طریق بافت نرم و از طریق فلات تیبیا سوراخ کنید، مراقب باشید جهت آن را کنترل کنید تا مطمئن شوید که نقاط ورود و خروج در یک سطح هستند.
پس از خارج شدن از پوست از سمت مقابل به خروج از سوزن ادامه دهید تا زمانی که سر زیتون با سنجاق ایمنی تماس پیدا کند.
اسلاید گیره سیم را در طرف مقابل نصب کنید و سنجاق زیتونی را از داخل لام گیره سیم عبور دهید.
مراقب باشید که فلات تیبیا در مرکز قاب حلقه همیشه در طول عمل نگه داشته شود.
از طریق راهنما، یک سیم کششی دوم به صورت موازی، همچنین از طریق طرف مقابل اسلاید گیره سیم قرار می گیرد.
محل سیم کشش سوم، باید در یک محدوده امن تا آنجا که ممکن است با مجموعه قبلی سیم کشش متقاطع به بزرگترین زاویه، معمولا دو مجموعه از سیم فولادی می تواند زاویه 50 ° ~ 70 درجه باشد.
پیش بارگذاری روی سیم کشش: سفت کننده را کاملاً کشش دهید، نوک سیم کششی را از تنگ کننده عبور دهید، دسته را فشرده کنید، حداقل 1200 نیوتن بار را روی سیم کششی اعمال کنید و سپس قفل دسته L را اعمال کنید.
با اعمال همان روش تثبیت خارجی در سراسر زانو همانطور که قبلاً توضیح داده شد، حداقل دو پیچ شانز را در قسمت دیستال درشت نی قرار دهید، فیکساتور خارجی تک بازویی را وصل کنید و آن را به فیکساتور خارجی محیطی متصل کنید و مجدداً متافیز و ساقه تیبیا را تأیید کنید. قبل از اتمام تثبیت در محور مکانیکی نرمال و تراز چرخشی قرار دارند.
در صورت نیاز به ثبات بیشتر، قاب حلقه را می توان با یک میله اتصال به بازوی ثابت خارجی متصل کرد.
بستن برش
برش جراحی لایه به لایه بسته می شود.
مجرای سوزن با روکش های گاز الکلی محافظت می شود.
مدیریت پس از عمل
سندرم فاسیال و آسیب عصبی
در عرض 48 ساعت پس از آسیب، باید برای مشاهده و تعیین وجود سندرم کمپارتمان فاشیال دقت شود.
اعصاب عروقی اندام آسیب دیده را با دقت مشاهده کنید. اختلال در خون رسانی یا از دست دادن پیشرونده عصبی باید به عنوان یک موقعیت اورژانسی به طور مناسب مدیریت شود.
توانبخشی عملکردی
اگر هیچ آسیب یا بیماری همراه دیگری وجود نداشته باشد، می توان تمرینات عملکردی را از اولین روز پس از عمل شروع کرد. مثلاً انقباض ایزومتریک عضلات چهارسر ران و حرکت غیرفعال زانو و حرکت فعال مچ پا.
هدف از فعالیت‌های فعال و غیرفعال اولیه، به دست آوردن حداکثر دامنه حرکتی مفصل زانو برای کوتاه‌ترین زمان ممکن پس از جراحی است، یعنی به دست آوردن دامنه کامل حرکت مفصل زانو تا حد امکان در 4~ 6 هفته به طور کلی، عمل جراحی قادر به دستیابی به هدف بازسازی ثبات زانو، امکان زودهنگام است
فعالیت اگر تمرینات عملکردی به دلیل انتظار برای کاهش تورم به تعویق بیفتد، این امر برای بهبود عملکرد مفید نخواهد بود.
تحمل وزن: معمولاً تحمل وزن اولیه توصیه نمی شود، اما برای شکستگی های داخل مفصلی طراحی شده حداقل 10 تا 12 هفته یا بعد از آن توصیه نمی شود.
بهبود زخم: بهبود زخم را تا 2 هفته پس از جراحی از نزدیک مشاهده کنید. در صورت بروز عفونت زخم یا تاخیر در بهبودی، مداخله جراحی باید در اسرع وقت انجام شود.
زمان ارسال: اوت-16-2024
