فیکساسیون داخلی شکستگی دیستال داخلی رادیوس

در حال حاضر، شکستگی‌های دیستال رادیوس به روش‌های مختلفی مانند تثبیت با گچ، برش و جااندازی، تثبیت داخلی با براکت، و غیره درمان می‌شوند. در میان آنها، تثبیت با پلاک کف دست می‌تواند نتایج رضایت‌بخش‌تری داشته باشد، اما برخی از مقالات گزارش می‌دهند که میزان عوارض آن تا 16٪ است. با این حال، اگر پلاک به درستی انتخاب شود، می‌توان میزان عوارض را به طور مؤثر کاهش داد. مروری مختصر بر انواع، موارد مصرف و تکنیک‌های جراحی پلاک کف دست برای شکستگی‌های دیستال رادیوس ارائه شده است.

انواع شکستگی‌های دیستال رادیوس
سیستم‌های طبقه‌بندی متعددی برای شکستگی‌ها وجود دارد، از جمله طبقه‌بندی Müller AO بر اساس آناتومی و طبقه‌بندی Femandez بر اساس مکانیسم آسیب. در میان آنها، طبقه‌بندی Eponymic مزایای طبقه‌بندی‌های قبلی را ترکیب می‌کند، چهار نوع اساسی شکستگی را پوشش می‌دهد و شکستگی‌های 4 قسمتی Maleon و شکستگی‌های Chaffer را نیز شامل می‌شود که می‌تواند راهنمای خوبی برای کارهای بالینی باشد.

۱. طبقه‌بندی Müller AO - شکستگی‌های جزئی داخل مفصلی
طبقه‌بندی AO برای شکستگی‌های انتهای دیستال رادیوس بسیار مناسب است و آنها را به سه نوع اصلی تقسیم می‌کند: نوع A خارج مفصلی، نوع B جزئی داخل مفصلی و نوع C شکستگی کامل مفصل. هر نوع بر اساس شدت و پیچیدگی شکستگی، به ترکیبات مختلفی از زیرگروه‌ها تقسیم می‌شود.

نوع A: شکستگی خارج مفصلی
A1، شکستگی استخوان زند زبرین (ران)، استخوان زند زبرین (رادیوس) به عنوان آسیب (A1.1، شکستگی ساقه زند زیرین؛ A1.2 شکستگی ساده دیافیز زند زیرین؛ A1.3، شکستگی خرد شده دیافیز زند زیرین).
A2، شکستگی استخوان زند زبرین، ساده، با درج (A2.1، زند زبرین بدون کجی؛ A2.2، کجی پشتی زند زبرین، یعنی شکستگی پوتو-کولز؛ A2.3، کجی کف دستی زند زبرین، یعنی شکستگی گویراند-اسمیت).
A3، شکستگی رادیوس، خرد شده (A3.1، کوتاه شدن محوری رادیوس؛ A3.2 قطعه گوه ای شکل رادیوس؛ A3.3، شکستگی خرد شده رادیوس).

نوع B: شکستگی جزئی مفصل
B1، شکستگی استخوان زند زبرین (رادیوس)، صفحه ساژیتال (B1.1، نوع ساده جانبی؛ B1.2، نوع خرد شده جانبی؛ B1.3، نوع داخلی).
B2، شکستگی لبه پشتی استخوان رادیوس، یعنی شکستگی بارتون (B2.1، نوع ساده؛ B2.2، شکستگی ساژیتال جانبی ترکیبی؛ B2.3، دررفتگی پشتی ترکیبی مچ دست).
B3، شکستگی لبه متاکارپال رادیوس، یعنی شکستگی آنتی بارتون، یا شکستگی نوع II گوییراند-اسمیت (B3.1، قاعده ساده استخوان ران، قطعه کوچک؛ B3.2، شکستگی ساده، قطعه بزرگ؛ B3.3، شکستگی خرد شده).

نوع C: شکستگی کامل مفصل
C1، شکستگی شعاعی با نوع ساده در هر دو سطح مفصلی و متافیز (C1.1، شکستگی مفصلی داخلی خلفی؛ C1.2، شکستگی ساژیتال سطح مفصلی؛ C1.3، شکستگی سطح کرونال سطح مفصلی).
C2، شکستگی رادیوس، رویه مفصلی ساده، متافیز خرد شده (C2.1، شکستگی ساژیتال رویه مفصلی؛ C2.2، شکستگی رویه کرونال رویه مفصلی؛ C2.3، شکستگی مفصلی که به ساقه رادیوس گسترش یافته است).
C3، شکستگی رادیوس، خرد شده (C3.1، شکستگی ساده متافیز؛ C3.2، شکستگی خرد شده متافیز؛ C3.3، شکستگی مفصلی که تا ساقه رادیوس امتداد یافته است).

۲. طبقه‌بندی شکستگی‌های دیستال رادیوس.
با توجه به مکانیسم آسیب، طبقه‌بندی فمندز را می‌توان به 5 نوع تقسیم کرد:.
شکستگی‌های نوع اول، شکستگی‌های خرد شده خارج مفصلی متافیز مانند شکستگی‌های کالیس (زاویه پشتی) یا شکستگی‌های اسمیت (زاویه متاکارپال) هستند. قشر یک استخوان تحت کشش می‌شکند و قشر طرف مقابل خرد شده و فرو می‌رود.

شکستگی
شکستگی‌های نوع III، شکستگی‌های داخل مفصلی هستند که در اثر تنش برشی ایجاد می‌شوند. این شکستگی‌ها شامل شکستگی‌های بارتون کف دستی، شکستگی‌های بارتون پشتی و شکستگی‌های ساقه رادیوس می‌شوند.

تنش برشی
شکستگی‌های نوع III، شکستگی‌های داخل مفصلی و فرورفتگی‌های متافیز ناشی از آسیب‌های فشاری هستند، از جمله شکستگی‌های پیچیده مفصلی و شکستگی‌های پیلون استخوان رادیال.

درج
شکستگی نوع چهارم، شکستگی کنده شده‌ی اتصال رباطی است که در حین شکستگی-دررفتگی مفصل کارپال شعاعی رخ می‌دهد.

شکستگی کنده شده I دررفتگی
شکستگی نوع V ناشی از آسیب با سرعت بالا شامل نیروهای خارجی متعدد و آسیب‌های گسترده است. (مختلط نوع I، II، IIII، IV)

۳. تایپ همنام

II. درمان شکستگی‌های دیستال رادیوس با پلاک‌گذاری کف دست
نشانه‌ها
برای شکستگی‌های خارج مفصلی پس از شکست جااندازی بسته در شرایط زیر.
زاویه پشتی بیش از 20 درجه
فشردگی پشتی بیش از ۵ میلی‌متر
کوتاه شدن دیستال رادیوس بیش از ۳ میلی‌متر
جابجایی بلوک شکستگی دیستال بیش از 2 میلی‌متر

برای شکستگی‌های داخل مفصلی با جابجایی بیش از ۲ میلی‌متر

اکثر محققان استفاده از صفحات متاکارپال را برای آسیب‌های پرانرژی، مانند شکستگی‌های خرد شده شدید داخل مفصلی یا تحلیل شدید استخوان، توصیه نمی‌کنند، زیرا این قطعات شکستگی دیستال مستعد نکروز آواسکولار هستند و جابجایی آناتومیک آنها دشوار است.
در بیمارانی که قطعات شکستگی متعدد و جابجایی قابل توجهی دارند و پوکی استخوان شدید دارند، پلاک گذاری متاکارپ مؤثر نیست. حمایت زیر غضروفی شکستگی‌های دیستال ممکن است مشکل‌ساز باشد، مانند نفوذ پیچ به داخل حفره مفصلی.

تکنیک جراحی
اکثر جراحان از یک رویکرد و تکنیک مشابه برای تثبیت شکستگی‌های انتهای تحتانی رادیوس با استفاده از پلاک کف دست استفاده می‌کنند. با این حال، برای جلوگیری موثر از عوارض بعد از عمل، به یک تکنیک جراحی خوب نیاز است، به عنوان مثال، می‌توان با آزاد کردن بلوک شکستگی از فشار وارد شده و بازگرداندن پیوستگی استخوان قشری، جااندازی را انجام داد. می‌توان از تثبیت موقت با ۲-۳ پین کیرشنر و غیره استفاده کرد.
(۱) تغییر وضعیت و حالت بدن قبل از عمل
۱. کشش در جهت شفت رادیوس تحت فلوروسکوپی انجام می‌شود، به این صورت که انگشت شست، بلوک شکستگی پروگزیمال را از سمت کف دست به پایین فشار می‌دهد و انگشتان دیگر، بلوک دیستال را با زاویه‌ای از سمت پشت به بالا بلند می‌کنند.
۲. وضعیت خوابیده به پشت، در حالی که اندام آسیب‌دیده روی میز دستی و زیر فلوروسکوپی قرار دارد.