شکستگی عرضی با خردشدگی جزئی یا بدون خردشدگی: در صورت شکستگی استخوان متاکارپ (گردن یا دیافیز)، با کشش دستی به حالت اولیه خود باز می‌گردد. بند پروگزیمال تا حد امکان خم می‌شود تا سر متاکارپ نمایان شود. یک برش عرضی 0.5 تا 1 سانتی‌متری ایجاد می‌شود و تاندون اکستانسور به صورت طولی در خط وسط به عقب کشیده می‌شود. تحت هدایت فلوروسکوپی، یک سیم راهنمای 1.0 میلی‌متری در امتداد محور طولی مچ وارد شد. نوک سیم راهنما کند شد تا از نفوذ قشری جلوگیری شود و لغزش در کانال مدولاری تسهیل شود. پس از تعیین موقعیت سیم راهنما از طریق فلوروسکوپی، صفحه استخوان زیر غضروفی فقط با استفاده از یک مته توخالی سوراخ شد. طول پیچ مناسب از تصاویر قبل از عمل محاسبه شد. در اکثر شکستگی‌های متاکارپ، به استثنای متاکارپ پنجم، از پیچی با قطر 3.0 میلی‌متر استفاده می‌کنیم. ما از پیچ‌های توخالی بدون سر AutoFIX (لیتل بون اینوویشنز، موریسویل، پنسیلوانیا) استفاده کردیم. حداکثر طول قابل استفاده برای یک پیچ ۳.۰ میلی‌متری ۴۰ میلی‌متر است. این طول کوتاه‌تر از طول متوسط استخوان متاکارپ (تقریباً ۶.۰ سانتی‌متر) است، اما به اندازه کافی بلند است تا رزوه‌ها را در مدولا درگیر کند و پیچ را به طور ایمن تثبیت کند. قطر حفره مدولاری متاکارپ پنجم معمولاً بزرگ است و در اینجا ما از یک پیچ ۴.۰ میلی‌متری با حداکثر قطر تا ۵۰ میلی‌متر استفاده کردیم. در پایان عمل، اطمینان حاصل می‌کنیم که رزوه دمی کاملاً زیر خط غضروف دفن شده است. برعکس، مهم است که از کاشت پروتز خیلی عمیق، به ویژه در مورد شکستگی‌های گردن، خودداری شود.
شکل ۱۴ در شکل A، شکستگی معمول گردن خرد نشده و سر به حداقل عمق نیاز دارد زیرا قشر B فشرده خواهد شد.
رویکرد جراحی برای شکستگی عرضی بند پروگزیمال مشابه بود (شکل 15). ما یک برش عرضی 0.5 سانتی‌متری در سر بند پروگزیمال ایجاد کردیم و در عین حال مفصل اینترفالانژیال پروگزیمال را تا حد امکان خم کردیم. تاندون‌ها از هم جدا شده و به صورت طولی عقب کشیده شدند تا سر بند پروگزیمال در معرض دید قرار گیرد. برای اکثر شکستگی‌های بند پروگزیمال، از پیچ 2.5 میلی‌متری استفاده می‌کنیم، اما برای بندهای بزرگتر از پیچ 3.0 میلی‌متری استفاده می‌کنیم. حداکثر طول پیچ‌های 2.5 میلی‌متری که در حال حاضر استفاده می‌شوند، 30 میلی‌متر است. ما مراقب هستیم که پیچ‌ها را بیش از حد سفت نکنیم. از آنجایی که پیچ‌ها خود سوراخ‌کن و خود ضربه‌زن هستند، ممکن است با حداقل مقاومت به پایه بند نفوذ کنند. از تکنیک مشابهی برای شکستگی‌های بند میانی انگشت استفاده شد، به طوری که برش از سر بند میانی انگشت شروع می‌شد تا امکان قرارگیری رتروگراد پیچ‌ها فراهم شود.
شکل ۱۵ نمای حین عمل از یک مورد بند انگشت عرضی. سیم راهنمای ۱ میلی‌متری AA از طریق یک برش عرضی کوچک در امتداد محور طولی بند انگشت پروگزیمال قرار داده شد. سیم راهنما B برای تنظیم دقیق تغییر موقعیت و اصلاح هرگونه چرخش قرار داده شد. CHS 2.5 میلی‌متری CA وارد شده و در سر فرو رفته است. به دلیل شکل خاص بند انگشتان، فشرده‌سازی ممکن است منجر به جداسازی قشر متاکارپ شود. (همان بیمار در شکل ۸)
شکستگی‌های خرد شده: فشرده‌سازی بدون پشتیبانی در حین قرار دادن CHS می‌تواند منجر به کوتاه شدن متاکارپ‌ها و فالانکس‌ها شود (شکل 16). بنابراین، علیرغم اینکه استفاده از CHS در چنین مواردی اساساً ممنوع است، ما برای دو سناریوی رایج که با آنها روبرو هستیم، راه حلی پیدا کرده‌ایم.
شکل ۱۶ AC اگر شکستگی به صورت کورتیکال ساپورت نشده باشد، سفت کردن پیچ‌ها منجر به فروپاشی شکستگی علیرغم جااندازی کامل خواهد شد. D نمونه‌های معمول از مجموعه نویسندگان مربوط به موارد حداکثر کوتاه شدن (۵ میلی‌متر). خط قرمز مربوط به خط متاکارپ است.
برای شکستگی‌های زیرمتاکارپال، ما از یک تکنیک اصلاح‌شده بر اساس مفهوم معماری بریس (یعنی عناصر ساختاری که برای پشتیبانی یا تقویت یک قاب با مقاومت در برابر فشرده‌سازی طولی و در نتیجه پشتیبانی از آن استفاده می‌شوند) استفاده می‌کنیم. با تشکیل یک شکل Y با دو پیچ، سر متاکارپال فرو نمی‌ریزد؛ ما این را بریس Y شکل نامگذاری کردیم. مانند روش قبلی، یک سیم راهنمای طولی ۱.۰ میلی‌متری با نوک کند وارد می‌شود. در حالی که طول صحیح متاکارپال حفظ می‌شود، یک سیم راهنمای دیگر وارد می‌شود، اما با زاویه‌ای نسبت به سیم راهنمای اول، و در نتیجه یک ساختار مثلثی تشکیل می‌شود. هر دو سیم راهنما با استفاده از یک کانترسنک هدایت‌شده برای گسترش مدولا گسترش داده شدند. برای پیچ‌های محوری و مورب، معمولاً به ترتیب از پیچ‌هایی با قطر ۳.۰ میلی‌متر و ۲.۵ میلی‌متر استفاده می‌کنیم. پیچ محوری ابتدا تا زمانی که رزوه دمی با غضروف همسطح شود، وارد می‌شود. سپس یک پیچ افست با طول مناسب وارد می‌شود. از آنجایی که در کانال مدولاری فضای کافی برای دو پیچ وجود ندارد، طول پیچ‌های مورب باید با دقت محاسبه شود و پیچ‌های محوری فقط باید زمانی به پیچ‌های محوری متصل شوند که به اندازه کافی در سر متاکارپ فرو رفته باشند تا از پایداری کافی بدون بیرون زدگی پیچ اطمینان حاصل شود. سپس پیچ اول به جلو هدایت می‌شود تا کاملاً فرو رفته باشد. این کار از کوتاه شدن محوری متاکارپ و فروپاشی سر جلوگیری می‌کند، که می‌توان با پیچ‌های مورب از آن جلوگیری کرد. ما معاینات فلوروسکوپی مکرر انجام می‌دهیم تا مطمئن شویم که فروپاشی رخ نمی‌دهد و پیچ‌ها در داخل کانال مدولاری به هم قفل شده‌اند (شکل 17).
شکل 17 فناوری براکت Y شکل AC
وقتی خرد شدن استخوان، قشر پشتی در پایه بند پروگزیمال را تحت تأثیر قرار داد، ما یک روش اصلاح‌شده ابداع کردیم؛ ما آن را مهاربندی محوری نامیدیم زیرا پیچ به عنوان یک تیر در داخل بند عمل می‌کند. پس از تنظیم مجدد بند پروگزیمال، سیم راهنمای محوری تا حد امکان به سمت پشت وارد کانال مدولاری شد. سپس یک CHS کمی کوتاه‌تر از طول کل بند (2.5 یا 3.0 میلی‌متر) وارد می‌شود تا انتهای قدامی آن به صفحه زیر غضروفی در پایه بند برسد. در این مرحله، نخ‌های انتهایی پیچ در کانال مدولاری قفل می‌شوند و بنابراین به عنوان یک تکیه‌گاه داخلی عمل می‌کنند و پایه بند را مهار می‌کنند. برای جلوگیری از نفوذ مفصل، معاینات فلوروسکوپی متعدد لازم است (شکل 18). بسته به الگوی شکستگی، ممکن است پیچ‌های دیگر یا ترکیبی از دستگاه‌های تثبیت داخلی مورد نیاز باشد (شکل 19).
شکل ۱۹: روش‌های مختلف تثبیت در بیماران مبتلا به آسیب‌های له‌شدگی. شکستگی شدید خرد شده زیرمتاکارپال انگشت حلقه با دررفتگی مرکب قاعده انگشت میانی (فلش زرد به ناحیه شکستگی خرد شده اشاره دارد). ب. از CHS استاندارد ۳.۰ میلی‌متری انگشت اشاره، پاراسنتز ۳.۰ میلی‌متری انگشت میانی خرد شده، پشتیبانی y شکل انگشت حلقه (و پیوند یک مرحله‌ای نقص) و CHS ۴.۰ میلی‌متری انگشت کوچک استفاده شد. و از فلپ‌های آزاد برای پوشش بافت نرم استفاده شد. ج. رادیوگرافی‌ها در ۴ ماهگی. استخوان متاکارپال انگشت کوچک بهبود یافت. برخی از پوسته‌های استخوانی در جای دیگری تشکیل شدند که نشان دهنده بهبود ثانویه شکستگی است. د. یک سال پس از حادثه، فلپ برداشته شد. اگرچه بدون علامت بود، اما به دلیل مشکوک بودن به نفوذ داخل مفصلی، یک پیچ از متاکارپال انگشت حلقه برداشته شد. نتایج خوبی (TAM ≥240°) در هر انگشت در آخرین ویزیت به دست آمد. تغییرات در مفصل متاکارپوفالانژیال انگشت میانی در 18 ماهگی مشهود بود.
شکل ۲۰ الف) شکستگی انگشت اشاره با کشیدگی داخل مفصلی (نشان داده شده با فلش)، که با تثبیت موقت شکستگی مفصلی با استفاده از سیم K به یک شکستگی ساده‌تر تبدیل شد. ب) این کار یک پایه پایدار ایجاد کرد که یک پیچ طولی نگهدارنده در آن قرار داده شد. د) پس از تثبیت، سازه پایدار تشخیص داده شد و امکان حرکت فعال فوری را فراهم کرد. ه، ف) دامنه حرکتی در ۳ هفته (فلش‌ها نقاط ورود پیچ‌های پایه را مشخص می‌کنند)
شکل ۲۱ رادیوگرافی ارتواستاتیک خلفی و رادیوگرافی جانبی B بیمار A. سه شکستگی عرضی بیمار (در محل فلش‌ها) با پیچ‌های کانوله شده ۲.۵ میلی‌متری درمان شدند. پس از ۲ سال هیچ تغییر قابل توجهی در مفاصل بین انگشتی مشاهده نشد.
زمان ارسال: ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۴
