خطاهای بیمار جراحی و سایت جدی و قابل پیشگیری هستند. براساس کمیسیون مشترک اعتباربخشی سازمان های بهداشت و درمان ، چنین خطاهایی را می توان تا 41 ٪ از جراحی های ارتوپدی/کودکان انجام داد. برای جراحی ستون فقرات ، یک خطای جراحی هنگامی رخ می دهد که یک بخش مهره یا جانبی نادرست باشد. علاوه بر عدم پرداختن به علائم و آسیب شناسی بیمار ، خطاهای سگمنتال می تواند منجر به مشکلات پزشکی جدیدی مانند دژنراسیون شتاب دیسک یا بی ثباتی ستون فقرات در بخش های بدون علامت یا عادی شود.
همچنین موارد حقوقی در رابطه با خطاهای سگمنتال در جراحی ستون فقرات وجود دارد و عموم ، سازمان های دولتی ، بیمارستان ها و جوامع جراحان برای چنین خطاهایی تحمل صفر دارند. بسیاری از جراحی های نخاعی ، مانند دیسککتومی ، فیوژن ، کاهش لمینکتومی و کیفوپلاستی ، با استفاده از یک روش خلفی انجام می شود و موقعیت مناسب مهم است. با وجود فناوری تصویربرداری فعلی ، خطاهای قطعه هنوز هم رخ می دهد ، با میزان بروز از 0.032 ٪ تا 15 ٪ گزارش شده در ادبیات. نتیجه گیری در مورد دقیق ترین روش محلی سازی وجود ندارد.
محققان گروه جراحی ارتوپدی در دانشکده پزشکی کوه سینا ، ایالات متحده ، یک مطالعه پرسشنامه آنلاین را انجام دادند که نشان می دهد اکثریت قریب به اتفاق جراحان ستون فقرات فقط از چند روش محلی سازی استفاده می کنند ، و شفاف سازی دلایل معمول خطا می تواند در کاهش خطاهای بخش جراحی با استفاده از ایمیل منتشر شود. این مطالعه با استفاده از یک پیوند از طریق ایمیل به پرسشنامه ای که به اعضای انجمن ستون فقرات آمریکای شمالی (از جمله جراحان ارتوپدی و جراحان مغز و اعصاب) ارسال شده است ، انجام شد. پرسشنامه فقط یک بار ارسال شد ، همانطور که توسط انجمن ستون فقرات آمریکای شمالی توصیه شده است. در مجموع 2338 پزشک آن را دریافت کردند ، 532 لینک را باز کردند و 173 (7.4 ٪ میزان پاسخ) پرسشنامه را تکمیل کردند. هفتاد و دو درصد از تکمیل کنندگان جراحان ارتوپدی ، 28 ٪ جراحان مغز و اعصاب و 73 ٪ پزشکان ستون فقرات در آموزش بودند.
این پرسشنامه شامل 8 سؤال (شکل 1) بود که متداول ترین روش های بومی سازی (هر دو نشانه های آناتومیکی و بومی سازی تصویربرداری) ، بروز خطاهای قطعه جراحی و ارتباط بین روش های بومی سازی و خطاهای قطعه ای را پوشش می داد. پرسشنامه آزمایشی آزمایش نشده یا تأیید نشده بود. پرسشنامه امکان انتخاب چندین پاسخ را فراهم می کند.
شکل 1 هشت سوال از پرسشنامه. نتایج نشان داد که فلوروسکوپی حین عمل متداول ترین روش محلی سازی برای جراحی قفسه سینه خلفی و کمر (به ترتیب 89 ٪ و 86 ٪) و به دنبال آن رادیوگرافی (به ترتیب 54 ٪ و 58 ٪) بود. 76 پزشک تصمیم گرفتند از ترکیبی از هر دو روش برای بومی سازی استفاده کنند. فرآیندهای اسپین و پدیکول های مربوطه رایج ترین نقاط دیدنی آناتومیک برای جراحی قفسه سینه و کمر (67 ٪ و 59 ٪) و به دنبال آن فرآیندهای اسپین (49 ٪ و 52 ٪) بودند (شکل 2). 68 ٪ از پزشکان اعتراف کردند که آنها در عمل خود خطاهای محلی سازی قطعه ای ایجاد کرده اند که برخی از آنها به صورت حین عمل اصلاح شده اند (شکل 3).
شکل 2 روشهای محلی سازی تصویربرداری و آناتومیکی مورد استفاده.
شکل 3 پزشک و تصحیح حین عمل خطاهای قطعه جراحی.
برای خطاهای محلی سازی ، 56 ٪ از این پزشکان از رادیوگرافی قبل از عمل استفاده کرده و 44 ٪ از فلوروسکوپی حین عمل استفاده می کنند. دلایل معمول برای خطاهای موقعیت یابی قبل از عمل ، عدم تجسم یک مرجع شناخته شده (به عنوان مثال ، ستون فقرات ساکرال در MRI گنجانده نشده است) ، تغییرات آناتومیکی (مهره های جابجایی کمری یا دنده های 13 ریشه) و ابهامات قطعه ای به دلیل وضعیت بدنی بیمار (نمایشگاه های X-Subpimal X). دلایل شایع خطاهای موقعیت یابی در حین عمل شامل ارتباطات ناکافی با فلوروسکوپی ، عدم موفقیت مجدد پس از موقعیت یابی (حرکت سوزن موقعیت یار پس از فلوروسکوپی) و نقاط مرجع نادرست در حین قرار گرفتن (کمر 3/4 از دنده های پایین) است (شکل 4).
شکل 4 دلایل خطاهای محلی سازی قبل از عمل و حین عمل.
نتایج فوق نشان می دهد که اگرچه روش های بسیاری برای بومی سازی وجود دارد ، اما اکثریت قریب به اتفاق جراحان فقط از تعداد معدودی از آنها استفاده می کنند. اگرچه خطاهای قطعه ای جراحی نادر است ، اما در حالت ایده آل وجود ندارد. هیچ روش استانداردی برای از بین بردن این خطاها وجود ندارد. با این حال ، استفاده از زمان برای انجام موقعیت یابی و شناسایی دلایل معمول خطاهای موقعیت یابی می تواند به کاهش بروز خطاهای قطعه ای جراحی در ستون فقرات توراکولومب کمک کند.
زمان پست: 24-2024 ژوئیه
