خطاهای بیمار و محل جراحی جدی و قابل پیشگیری هستند. بر اساس گزارش کمیسیون مشترک اعتباربخشی سازمان‌های مراقبت‌های بهداشتی، چنین خطاهایی در 41 درصد از جراحی‌های ارتوپدی/اطفال قابل انجام است. برای جراحی ستون فقرات، خطای محل جراحی زمانی رخ می دهد که قطعه مهره یا جانبی نادرست باشد. علاوه بر ناتوانی در رسیدگی به علائم و آسیب شناسی بیمار، خطاهای سگمنتال می تواند منجر به مشکلات پزشکی جدید مانند انحطاط سریع دیسک یا بی ثباتی ستون فقرات در بخش های بدون علامت یا طبیعی شود.
همچنین مسائل قانونی مرتبط با خطاهای سگمنتال در جراحی ستون فقرات وجود دارد و عموم، سازمان های دولتی، بیمارستان ها و جوامع جراحان تحمل چنین خطاهایی را ندارند. بسیاری از جراحی های ستون فقرات مانند دیسککتومی، فیوژن، رفع فشار لامینکتومی و کیفوپلاستی با استفاده از روش خلفی انجام می شوند و موقعیت مناسب مهم است. با وجود فناوری تصویربرداری کنونی، خطاهای قطعه‌ای همچنان رخ می‌دهد، با نرخ بروز از 0.032٪ تا 15٪ گزارش شده در ادبیات. هیچ نتیجه گیری در مورد اینکه کدام روش محلی سازی دقیق تر است وجود ندارد.
محققان دپارتمان جراحی ارتوپدی در دانشکده پزشکی Mount Sinai، ایالات متحده، یک مطالعه پرسشنامه آنلاین انجام دادند که نشان می‌دهد اکثریت قریب به اتفاق جراحان ستون فقرات تنها از چند روش محلی‌سازی استفاده می‌کنند، و اینکه روشن‌سازی علل معمول خطا می‌تواند در درمان موثر باشد. کاهش خطاهای سگمنتال جراحی، در مقاله ای که در می 2014 در Spine J منتشر شد. این مطالعه با استفاده از یک پرسشنامه ایمیل شده انجام شد. این مطالعه با استفاده از یک پیوند ایمیل شده به پرسشنامه ارسال شده برای اعضای انجمن ستون فقرات آمریکای شمالی (از جمله جراحان ارتوپد و جراحان مغز و اعصاب) انجام شد. طبق توصیه انجمن ستون فقرات آمریکای شمالی، پرسشنامه فقط یک بار ارسال شد. در مجموع 2338 پزشک آن را دریافت کردند، 532 نفر پیوند را باز کردند و 173 نفر (میزان پاسخ 7.4 درصد) پرسشنامه را تکمیل کردند. 72 درصد از تکمیل کنندگان جراح ارتوپد، 28 درصد جراح مغز و اعصاب و 73 درصد پزشک ستون فقرات در حال آموزش بودند.
این پرسشنامه در مجموع شامل 8 سوال (شکل 1) بود که متداول ترین روش های محلی سازی (هم نشانه های آناتومیکی و هم محلی سازی تصویربرداری)، بروز خطاهای سگمنتال جراحی و ارتباط بین روش های محلی سازی و خطاهای سگمنتال را پوشش می داد. پرسشنامه مورد آزمایش آزمایشی یا اعتبارسنجی قرار نگرفت. پرسشنامه امکان انتخاب چند پاسخ را فراهم می کند.
شکل 1 هشت سوال از پرسشنامه. نتایج نشان داد که فلوروسکوپی حین عمل رایج ترین روش محلی سازی برای جراحی خلفی قفسه سینه و ستون فقرات کمری (به ترتیب 89 و 86 درصد) و پس از آن رادیوگرافی (به ترتیب 54 و 58 درصد) بوده است. 76 پزشک استفاده از ترکیبی از هر دو روش را برای محلی سازی انتخاب کردند. فرآیندهای خاردار و ساقه های مربوطه رایج ترین نشانه های آناتومیک مورد استفاده برای جراحی ستون فقرات قفسه سینه و کمر (67٪ و 59٪) و پس از آن فرآیندهای خاردار (49٪ و 52٪) بودند (شکل 2). 68% از پزشکان اعتراف کردند که اشتباهات محلی سازی سگمنتال را در عمل خود مرتکب شده اند، که برخی از آنها در حین عمل اصلاح شدند (شکل 3).
شکل 2 روش های تصویربرداری و مکان یابی نقطه عطفی مورد استفاده قرار می گیرد.
شکل 3 تصحیح پزشک و حین عمل خطاهای بخش جراحی.
برای خطاهای موضعی، 56 درصد از این پزشکان از رادیوگرافی قبل از عمل و 44 درصد از فلوروسکوپی حین عمل استفاده کردند. دلایل معمول برای اشتباهات موقعیت یابی قبل از عمل عبارت بودند از عدم تجسم یک نقطه مرجع شناخته شده (به عنوان مثال، ستون فقرات خاجی در MRI لحاظ نشده است)، تغییرات آناتومیکی (مهره های کمری جابجا شده یا دنده های 13 ریشه)، و ابهامات سگمنتال به دلیل وضعیت فیزیکی بیمار. وضعیت (نمایش اشعه ایکس غیربهینه). علل رایج خطاهای موقعیت یابی حین عمل عبارتند از: ارتباط ناکافی با فلوروسکوپیست، عدم تغییر موقعیت پس از تعیین موقعیت (حرکت سوزن موقعیت پس از فلوروسکوپی) و نقاط مرجع نادرست در طول موقعیت یابی (کمر 3/4 از دنده ها به پایین) (شکل 4).
شکل 4 دلایل خطاهای محلی سازی قبل و حین عمل.
نتایج فوق نشان می‌دهد که اگرچه روش‌های زیادی برای محلی‌سازی وجود دارد، اما اکثریت قریب به اتفاق جراحان تنها از تعداد کمی از آنها استفاده می‌کنند. اگرچه خطاهای سگمنتال جراحی نادر است، اما در حالت ایده آل وجود ندارد. هیچ راه استانداردی برای از بین بردن این خطاها وجود ندارد. با این حال، صرف زمان برای انجام موقعیت و شناسایی علل معمول خطاهای موقعیت یابی می تواند به کاهش بروز خطاهای سگمنتال جراحی در ستون فقرات توراکولومبار کمک کند.
زمان ارسال: ژوئیه-24-2024
