شکستگی بنت ۱.۴٪ از شکستگی‌های دست را تشکیل می‌دهد. برخلاف شکستگی‌های معمولی قاعده استخوان‌های متاکارپال، جابجایی شکستگی بنت کاملاً منحصر به فرد است. قطعه سطح مفصلی پروگزیمال به دلیل کشش رباط متاکارپال مایل در موقعیت آناتومیکی اصلی خود حفظ می‌شود، در حالی که قطعه دیستال، به دلیل کشش تاندون‌های ابداکتور شست بلند و اداکتور شست، به صورت پشتی-رادیالی و سوپینات در می‌رود.
برای شکستگی‌های جابجا شده‌ی بنت، معمولاً درمان جراحی توصیه می‌شود تا از اختلال در تراز مفصل کارپومتاکارپال و عملکرد انگشت شست جلوگیری شود. از نظر روش‌های درمان جراحی، سیستم‌های تثبیت صفحه و پیچ، و همچنین تثبیت داخلی سیم کیرشنر، به طور گسترده در عمل بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند. محققان بیمارستان سوم هبی، تکنیک باند کششی سیم کیرشنر را پیشنهاد کرده‌اند که شامل یک برش کوچک با حداقل تهاجم برای تثبیت شکستگی‌های بنت است و به نتایج خوبی دست یافته است.
مرحله ۱: یک برش ۱.۳ سانتی‌متری در سمت رادیال مفصل کارپومتاکارپال ایجاد کنید، لایه به لایه آن را تشریح کنید تا ناحیه مورد نظر نمایان شود، عضله دورکننده شست پا (abductor pollicis longus) را به سمت سمت اولنار عقب بکشید و سمت پشتی مفصل کارپومتاکارپال را نمایان کنید.
مرحله ۲: کشش دستی را اعمال کنید و انگشت شست را به داخل بچرخانید تا شکستگی جا بیفتد. یک سیم کیرشنر ۱ میلی‌متری را از انتهای دیستال شکستگی، ۱ تا ۱.۵ سانتی‌متر دورتر از مفصل کارپومتاکارپال، وارد کنید تا قطعه استخوان پروگزیمال را ثابت کنید. پس از نفوذ سیم کیرشنر به قطعه استخوان، آن را ۱ سانتی‌متر به جلو ببرید.
مرحله ۳: یک سیم بردارید و آن را به شکل عدد هشت انگلیسی دور هر دو انتهای سیم کیرشنر حلقه کنید، سپس آن را در جای خود محکم کنید.
تکنیک باند کششی سیم کیرشنر در بسیاری از شکستگی‌ها به کار رفته است، اما برای شکستگی‌های بنت، برش کوچک اغلب منجر به دید ضعیف می‌شود و این روش را چالش‌برانگیز می‌کند. علاوه بر این، اگر شکستگی خرد شده باشد، یک سیم کیرشنر ممکن است به طور موثر قطعه استخوان پروگزیمال را تثبیت نکند. کاربرد بالینی آن ممکن است محدود باشد. علاوه بر روش تثبیت باند کششی فوق‌الذکر، یک تثبیت سیم کیرشنر همراه با تکنیک باند کششی نیز وجود دارد که در مقالات نیز گزارش شده است.
زمان ارسال: ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۴
