دو نوع روش جراحی وجود دارد، پیچ‌های پلاک و پین‌های داخل استخوانی، اولی شامل پیچ‌های پلاک عمومی و پیچ‌های پلاک فشاری سیستم AO می‌شود و دومی شامل پین‌های رتروگراد یا رتروگراد بسته و باز می‌شود. انتخاب بر اساس محل خاص و نوع شکستگی است.
تثبیت پین داخل استخوانی مزایایی از جمله جایگیری کم، جدا شدن کمتر، تثبیت پایدار، عدم نیاز به تثبیت خارجی و غیره را دارد. این روش برای شکستگی‌های ۱/۳ میانی، ۱/۳ بالایی استخوان ران، شکستگی‌های چند قطعه‌ای و شکستگی‌های پاتولوژیک مناسب است. برای شکستگی ۱/۳ پایینی، به دلیل حفره بزرگ مغز استخوان و استخوان اسفنجی زیاد، کنترل چرخش پین داخل استخوانی دشوار است و تثبیت آن ایمن نیست، اگرچه می‌توان آن را با پیچ تقویت کرد، اما پیچ‌های صفحه فولادی مناسب‌تر هستند.
I. فیکساسیون داخلی باز برای شکستگی تنه استخوان ران با میله داخل استخوانی
(1) برش: یک برش جانبی یا خلفی استخوان ران جانبی در مرکز محل شکستگی، به طول 10 تا 12 سانتی‌متر ایجاد می‌شود که پوست و فاسیای پهن را برش می‌دهد و عضله جانبی ران را نمایان می‌کند.
برش جانبی روی خط بین تروکانتر بزرگ و کندیل جانبی استخوان ران ایجاد می‌شود و برش پوستی برش جانبی خلفی نیز مشابه یا کمی دیرتر است، با این تفاوت اصلی که برش جانبی عضله پهن خارجی را شکاف می‌دهد، در حالی که برش جانبی خلفی از طریق عضله پهن خارجی وارد فاصله خلفی عضله پهن خارجی می‌شود. (شکل 3.5.5.2-1، 3.5.5.2-2)
از سوی دیگر، برش قدامی-جانبی از طریق خطی از خار خاصره قدامی فوقانی تا لبه بیرونی کشکک ایجاد می‌شود و از طریق عضله خارجی ران و عضله رکتوس فموریس قابل دسترسی است که ممکن است به عضله میانی ران و شاخه‌های عصبی به عضله خارجی ران و شاخه‌های شریان خارجی چرخاننده ران آسیب برساند و بنابراین به ندرت یا هرگز استفاده نمی‌شود (شکل 3.5.5.2-3).
(2) قرار گرفتن در معرض: عضله جانبی ران را جدا کرده و به جلو بکشید و آن را در فاصله آن با عضله دو سر ران وارد کنید، یا مستقیماً عضله جانبی ران را بریده و جدا کنید، اما خونریزی بیشتر است. پریوستوم را برش دهید تا انتهای شکسته فوقانی و تحتانی شکستگی استخوان ران نمایان شود و دامنه را تا حدی که قابل مشاهده و ترمیم باشد، آشکار کنید و بافت‌های نرم را تا حد امکان کم کنید.
(3) ترمیم تثبیت داخلی: اندام آسیب‌دیده را به داخل بکشید، انتهای شکسته پروگزیمال را نمایان کنید، سوزن داخل استخوانی شکوفه آلو یا V شکل را وارد کنید و سعی کنید اندازه بگیرید که آیا ضخامت سوزن مناسب است یا خیر. در صورت تنگی حفره مدولاری، می‌توان از منبسط‌کننده حفره مدولاری برای ترمیم و گسترش صحیح حفره استفاده کرد تا از عدم ورود و عدم امکان بیرون کشیدن سوزن جلوگیری شود. انتهای شکسته پروگزیمال را با یک نگهدارنده استخوان ثابت کنید، سوزن داخل استخوانی را به صورت رتروگراد وارد کنید، از تروکانتر بزرگ به استخوان ران نفوذ کنید و هنگامی که انتهای سوزن به پوست فشار آورد، یک برش کوچک 3 سانتی‌متری در محل ایجاد کنید و به وارد کردن سوزن داخل استخوانی ادامه دهید تا زمانی که از پوست نمایان شود. سوزن داخل استخوانی بیرون کشیده می‌شود، تغییر مسیر داده می‌شود، از تروکانتر بزرگ از سوراخ عبور می‌کند و سپس به صورت پروگزیمال به صفحه مقطع وارد می‌شود. سوزن‌های داخل استخوانی بهبود یافته دارای انتهای گرد کوچک با سوراخ‌های استخراج هستند. در این صورت نیازی به بیرون کشیدن و تغییر جهت نیست و می‌توان سوزن را ابتدا بیرون آورد و سپس یک بار داخل کرد. به عنوان یک روش جایگزین، می‌توان سوزن را با یک پین راهنما به صورت رتروگراد وارد کرد و از برش تروکانتریک بزرگ خارج کرد و سپس پین داخل استخوانی را به داخل حفره استخوانی وارد کرد.
ترمیم بیشتر شکستگی. تراز آناتومیک را می‌توان با استفاده از اهرم پین داخل استخوانی پروگزیمال همراه با چرخش استخوان، کشش و بالا بردن شکستگی به دست آورد. تثبیت با یک نگهدارنده استخوان انجام می‌شود و سپس پین داخل استخوانی به گونه‌ای رانده می‌شود که سوراخ استخراج پین به سمت عقب هدایت شود تا با انحنای استخوان ران مطابقت داشته باشد. انتهای سوزن باید به قسمت مناسب انتهای دیستال شکستگی برسد، اما نه از طریق لایه غضروف، و انتهای سوزن باید 2 سانتی‌متر خارج از تروکانتر باقی بماند تا بعداً بتوان آن را خارج کرد. (شکل 3.5.5.2-4)
پس از تثبیت، حرکت غیرفعال اندام را امتحان کنید و هرگونه بی‌ثباتی را مشاهده کنید. در صورت نیاز به تعویض سوزن داخل استخوانی ضخیم‌تر، می‌توان آن را خارج و دوباره نصب کرد. در صورت شل شدن و بی‌ثباتی جزئی، می‌توان یک پیچ برای تقویت تثبیت اضافه کرد. (شکل 3.5.5.2-4)
در نهایت زخم شستشو داده شده و به صورت لایه لایه بسته می‌شود. یک چکمه گچی ضد چرخش خارجی پوشیده می‌شود.
پیچ داخلی صفحه II
تثبیت داخلی با پیچ‌های صفحه فولادی را می‌توان در تمام قسمت‌های ساقه استخوان ران استفاده کرد، اما به دلیل حفره وسیع مدولاری، ۱/۳ پایینی برای این نوع تثبیت مناسب‌تر است. می‌توان از صفحه فولادی عمومی یا صفحه فولادی فشاری AO استفاده کرد. مورد دوم محکم‌تر و بدون تثبیت خارجی محکم‌تر است. با این حال، هیچ یک از آنها نمی‌توانند از نقش پوشش تنش اجتناب کنند و با اصل استحکام برابر مطابقت داشته باشند، که نیاز به بهبود دارد.
این روش دامنه لایه برداری وسیع تری دارد، تثبیت داخلی بیشتری دارد، بر بهبودی تأثیر می گذارد و همچنین دارای کاستی هایی است.
وقتی شرایط پین داخل استخوانی وجود نداشته باشد، انحنای مدولاری شکستگی قدیمی یا بخش بزرگی از آن غیرقابل عبور است و ۱/۳ پایینی شکستگی قابل انطباق‌تر است.
(1) برش جانبی فمور یا برش جانبی خلفی.
(2)(2) شکستگی نمایان است و بسته به شرایط، باید با پیچ‌های صفحه‌ای تنظیم و از داخل ثابت شود. صفحه باید در سمت کشش جانبی قرار گیرد، پیچ‌ها باید از هر دو طرف از قشر استخوان عبور کنند و طول صفحه باید 4-5 برابر قطر استخوان در محل شکستگی باشد. طول صفحه 4 تا 8 برابر قطر استخوان شکسته است. صفحات 6 تا 8 سوراخه معمولاً در استخوان ران استفاده می‌شوند. قطعات بزرگ استخوان خرد شده را می‌توان با پیچ‌های اضافی ثابت کرد و تعداد زیادی پیوند استخوان را می‌توان همزمان در سمت داخلی شکستگی خرد شده قرار داد. (شکل 3.5.5.2-5)
شستشو داده و به صورت لایه لایه ببندید. بسته به نوع پیچ‌های صفحه‌ای مورد استفاده، تصمیم گرفته شد که آیا از تثبیت خارجی با گچ استفاده شود یا خیر.
زمان ارسال: ۲۷ مارس ۲۰۲۴
