شکستگی ترقوه همراه با دررفتگی آکرومیوکلاویکولار همان طرف، آسیبی نسبتاً نادر در عمل بالینی است. پس از آسیب، قطعه دیستال ترقوه نسبتاً متحرک است و دررفتگی آکرومیوکلاویکولار مرتبط ممکن است جابجایی واضحی نشان ندهد، که آن را مستعد تشخیص اشتباه می‌کند.
برای این نوع آسیب، معمولاً چندین روش جراحی وجود دارد، از جمله یک صفحه قلاب بلند، ترکیبی از یک صفحه ترقوه و یک صفحه قلاب، و یک صفحه ترقوه همراه با تثبیت پیچ به زائده کوراکوئید. با این حال، صفحات قلاب معمولاً طول کلی نسبتاً کوتاهی دارند که می‌تواند منجر به تثبیت ناکافی در انتهای پروگزیمال شود. ترکیب یک صفحه ترقوه و یک صفحه قلاب ممکن است منجر به تمرکز تنش در محل اتصال شود و خطر شکستگی را افزایش دهد.
شکستگی ترقوه چپ همراه با دررفتگی آکرومیوکلاویکولار همان طرف، که با استفاده از ترکیبی از صفحه قلاب‌دار و صفحه ترقوه تثبیت شده است.
در پاسخ به این، برخی از محققان روشی را پیشنهاد کرده‌اند که در آن ترکیبی از صفحه ترقوه و پیچ‌های لنگر برای تثبیت استفاده می‌شود. مثالی در تصویر زیر نشان داده شده است که بیماری را با شکستگی میانه شفت ترقوه همراه با دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار نوع IV در همان طرف نشان می‌دهد:
ابتدا، از یک صفحه آناتومیک ترقوه برای تثبیت شکستگی ترقوه استفاده می‌شود. پس از جااندازی مفصل آکرومیوکلاویکولار دررفته، دو پیچ لنگر فلزی در زائده کوراکوئید قرار داده می‌شوند. سپس بخیه‌های متصل به پیچ‌های لنگر از سوراخ‌های پیچ صفحه ترقوه عبور داده می‌شوند و گره‌هایی برای محکم کردن آنها در جلو و عقب ترقوه زده می‌شوند. در نهایت، رباط‌های آکرومیوکلاویکولار و کوراکوکلاویکولار مستقیماً با استفاده از بخیه‌ها بخیه زده می‌شوند.
شکستگی‌های منفرد ترقوه یا دررفتگی‌های منفرد مفصل آکرومیوکلاویکولار از آسیب‌های بسیار شایع در عمل بالینی هستند. شکستگی‌های ترقوه ۲.۶٪ تا ۴٪ از کل شکستگی‌ها را تشکیل می‌دهند، در حالی که دررفتگی‌های مفصل آکرومیوکلاویکولار ۱۲٪ تا ۳۵٪ از آسیب‌های کتف را تشکیل می‌دهند. با این حال، ترکیب هر دو آسیب نسبتاً نادر است. بیشتر منابع موجود شامل گزارش‌های موردی هستند. استفاده از سیستم TightRope همراه با تثبیت صفحه ترقوه ممکن است یک رویکرد جدید باشد، اما قرار دادن صفحه ترقوه می‌تواند به طور بالقوه در قرار دادن پیوند TightRope اختلال ایجاد کند و چالشی را ایجاد کند که باید به آن پرداخته شود.
علاوه بر این، در مواردی که آسیب‌های ترکیبی را نمی‌توان قبل از عمل ارزیابی کرد، توصیه می‌شود که به طور معمول پایداری مفصل آکرومیوکلاویکولار در طول ارزیابی شکستگی‌های ترقوه ارزیابی شود. این رویکرد به جلوگیری از نادیده گرفتن آسیب‌های دررفتگی همزمان کمک می‌کند.
زمان ارسال: ۱۷ آگوست ۲۰۲۳
