در مورد شکستگی پروگزیمال فمور، آیا بهتر است ناخن اصلی PFNA قطر بیشتری داشته باشد؟

شکستگی های بین تروکانتریک استخوان ران 50 درصد از شکستگی های لگن در افراد مسن را تشکیل می دهد.درمان محافظه کارانه مستعد عوارضی مانند ترومبوز ورید عمقی، آمبولی ریه، زخم های فشاری و عفونت های ریوی است.میزان مرگ و میر در طی یک سال بیش از 20٪ است.بنابراین، در مواردی که شرایط فیزیکی بیمار اجازه می دهد، فیکساسیون داخلی زودهنگام جراحی، درمان ارجح برای شکستگی های بین تروکانتریک است.

تثبیت داخلی ناخن داخل مدولاری در حال حاضر استاندارد طلایی برای درمان شکستگی های بین تروکانتریک است.در مطالعات بر روی عوامل موثر بر تثبیت داخلی PFNA، عواملی مانند طول ناخن PFNA، زاویه واروس و طراحی در بسیاری از مطالعات قبلی گزارش شده است.با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا ضخامت ناخن اصلی بر نتایج عملکردی تأثیر می گذارد یا خیر.برای پرداختن به این موضوع، محققان خارجی از ناخن‌های داخل مدولاری با طول مساوی اما ضخامت متفاوت برای رفع شکستگی‌های اینترتروکانتریک در افراد مسن (سن بالای ۵۰ سال)، با هدف مقایسه وجود تفاوت در نتایج عملکردی استفاده کرده‌اند.

این مطالعه شامل 191 مورد شکستگی یک طرفه اینترتروکانتریک بود که همگی با فیکساسیون داخلی PFNA-II درمان شدند.هنگامی که تروکانتر کوچکتر شکسته و جدا شد، از یک میخ کوتاه 200 میلی متری استفاده شد.هنگامی که تروکانتر کوچک دست نخورده یا جدا نشده بود، از یک میخ فوق کوتاه 170 میلی متری استفاده می شد.قطر میخ اصلی بین 9-12 میلی متر بود.مقایسه های اصلی در این مطالعه بر شاخص های زیر متمرکز شده است:
1. عرض تروکانتر کمتر، برای ارزیابی اینکه آیا موقعیت یابی استاندارد بود یا خیر.
2. ارتباط بین قشر داخلی قطعه سر-گردن و قطعه دیستال، برای ارزیابی کیفیت کاهش.
3. Tip-Apex Distance (TAD);
4. نسبت ناخن به کانال (NCR).NCR نسبت قطر اصلی میخ به قطر کانال مدولاری در صفحه قفل کننده دیستال است.

در بین 191 بیمار شامل، توزیع موارد بر اساس طول و قطر ناخن اصلی در شکل زیر نشان داده شده است:

میانگین NCR 68.7٪ بود.با استفاده از این میانگین به عنوان آستانه، مواردی که NCR بزرگتر از میانگین داشتند، قطر ناخن اصلی ضخیم‌تری داشتند، در حالی که موارد با NCR کمتر از میانگین، قطر ناخن اصلی نازک‌تری داشتند.این منجر به طبقه بندی بیماران به گروه ناخن اصلی ضخیم (90 مورد) و گروه ناخن اصلی نازک (101 مورد) شد.

نتایج نشان می‌دهد که تفاوت آماری معنی‌داری بین گروه ناخن اصلی ضخیم و ناخن اصلی نازک از نظر فاصله تیپ-آپکس، امتیاز کووال، سرعت بهبودی تاخیری، میزان جراحی مجدد و عوارض ارتوپدی وجود ندارد.
مشابه این مطالعه، مقاله‌ای در سال 2021 در مجله "Journal of Orthopedic Trauma" منتشر شد: [عنوان مقاله].

این مطالعه شامل 168 بیمار مسن (سن 60 سال) با شکستگی های اینترتروکانتریک بود که همگی با ناخن های سفالومدولاری درمان شده بودند.بر اساس قطر ناخن اصلی، بیماران به دو گروه 10 میلی متری و گروهی با قطر بیشتر از 10 میلی متر تقسیم شدند.نتایج همچنین نشان داد که از نظر آماری تفاوت معنی‌داری در میزان عمل مجدد (اعم از کلی یا غیرعفونی) بین دو گروه وجود ندارد.نویسندگان این مطالعه پیشنهاد می‌کنند که در بیماران مسن با شکستگی‌های اینترتروکانتریک، استفاده از میخ اصلی با قطر 10 میلی‌متر کافی است و نیازی به باز کردن بیش از حد نیست، زیرا همچنان می‌تواند به نتایج عملکردی مطلوبی دست یابد.