در فرآیند کاهش شکستگی خرد شده، نمای قدامی خلفی قابل اعتمادتر است یا نمای جانبی؟

شکستگی اینترتروکانتریک فمور شایع ترین شکستگی لگن در عمل بالینی است و یکی از سه شکستگی شایع مرتبط با پوکی استخوان در سالمندان است.درمان محافظه کارانه نیاز به استراحت طولانی مدت در رختخواب دارد که خطرات بالای زخم های فشاری، عفونت های ریوی، آمبولی ریه، ترومبوز ورید عمقی و سایر عوارض را به همراه دارد.دشواری پرستاری قابل توجه است و دوره نقاهت طولانی است و بار سنگینی بر جامعه و خانواده ها تحمیل می کند.بنابراین، مداخله جراحی زودهنگام، هر زمان که قابل تحمل باشد، برای دستیابی به نتایج عملکردی مطلوب در شکستگی لگن بسیار مهم است.

در حال حاضر، فیکساسیون داخلی PFNA (سیستم ضد چرخش ناخن پروگزیمال فمور) استاندارد طلایی برای درمان جراحی شکستگی لگن در نظر گرفته می شود.دستیابی به حمایت مثبت در طول کاهش شکستگی های لگن برای اجازه دادن به ورزش عملکردی اولیه بسیار مهم است.فلوروسکوپی حین عمل شامل نماهای قدامی خلفی (AP) و جانبی برای ارزیابی کاهش قشر داخلی قدامی فمور است.با این حال، ممکن است در حین جراحی بین این دو دیدگاه تضاد ایجاد شود (یعنی در نمای جانبی مثبت باشد اما در نمای قدامی خلفی نه، یا برعکس).در چنین مواردی، ارزیابی اینکه آیا کاهش قابل قبول است و آیا به تعدیل نیاز است یا خیر، یک مشکل چالش برانگیز برای پزشکان بالینی ایجاد می کند.محققان بیمارستان های داخلی مانند بیمارستان شرقی و بیمارستان Zhongshan با تجزیه و تحلیل دقت ارزیابی حمایت مثبت و منفی تحت نماهای قدامی خلفی و جانبی با استفاده از سی تی اسکن سه بعدی پس از عمل به عنوان استاندارد به این موضوع پرداخته اند.