در حال حاضر، رایج‌ترین روش جراحی مورد استفاده برای شکستگی‌های پاشنه پا شامل تثبیت داخلی با پلاک و پیچ از طریق مسیر ورودی سینوس تارسی است. رویکرد جانبی گسترش یافته به شکل "L" دیگر به دلیل عوارض بیشتر مرتبط با زخم، در عمل بالینی ترجیح داده نمی‌شود. تثبیت سیستم پلاک و پیچ، به دلیل ویژگی‌های بیومکانیکی تثبیت خارج از مرکز، خطر بیشتری برای ناهنجاری واروس دارد، به طوری که برخی مطالعات احتمال واروس ثانویه پس از عمل را حدود 34٪ نشان می‌دهند.
در نتیجه، محققان شروع به مطالعه روش‌های تثبیت داخل استخوانی برای شکستگی‌های پاشنه کرده‌اند تا هم عوارض مربوط به زخم و هم مشکل ناهم‌ترازی ثانویه واروس را برطرف کنند.
01 Nتکنیک میخ کوبی مرکزی
این تکنیک می‌تواند به جااندازی از طریق مسیر ورود سینوس تارسی یا تحت هدایت آرتروسکوپی کمک کند، که نیاز به بافت نرم کمتری دارد و به طور بالقوه زمان بستری را کاهش می‌دهد. این رویکرد به طور انتخابی برای شکستگی‌های نوع II-III قابل استفاده است و برای شکستگی‌های پیچیده خرد شده پاشنه، ممکن است ماندگاری قوی جااندازی را فراهم نکند و ممکن است نیاز به تثبیت پیچ اضافی داشته باشد.
02 Sمیخ داخل استخوانی تک صفحه‌ای
میخ داخل استخوانی تک صفحه‌ای دارای دو پیچ در انتهای پروگزیمال و دیستال است و یک میخ اصلی توخالی دارد که امکان پیوند استخوان از طریق میخ اصلی را فراهم می‌کند.
03 Mمیخ داخل استخوانی چند صفحه‌ای
این سیستم تثبیت داخلی که بر اساس مورفولوژی ساختاری سه بعدی استخوان پاشنه طراحی شده است، شامل پیچ‌های کلیدی مانند پیچ‌های بیرون‌زدگی تحمل‌کننده بار و پیچ‌های زائده خلفی است. پس از جااندازی از طریق مسیر ورودی سینوس تارسی، این پیچ‌ها می‌توانند برای پشتیبانی در زیر غضروف قرار گیرند.
در مورد استفاده از میخ‌های داخل استخوانی برای شکستگی‌های پاشنه، اختلاف نظرهای متعددی وجود دارد:
۱. مناسب بودن بر اساس پیچیدگی شکستگی: این موضوع مورد بحث است که آیا شکستگی‌های ساده نیازی به میخ‌های داخل استخوانی ندارند و شکستگی‌های پیچیده برای آنها مناسب نیستند. برای شکستگی‌های سندرز نوع II/III، تکنیک جااندازی و تثبیت پیچ از طریق مسیر ورود سینوس تارسی نسبتاً جا افتاده است و اهمیت میخ داخل استخوانی اصلی ممکن است مورد سوال قرار گیرد. برای شکستگی‌های پیچیده، مزایای رویکرد گسترش‌یافته به شکل "L" همچنان غیرقابل جایگزین است، زیرا به اندازه کافی در معرض دید قرار می‌گیرد.
۲. لزوم وجود کانال مدولاری مصنوعی: استخوان پاشنه به طور طبیعی فاقد کانال مدولاری است. استفاده از یک میخ داخل استخوانی بزرگ ممکن است منجر به آسیب بیش از حد یا از دست دادن توده استخوانی شود.
۳. دشواری در برداشتن: در بسیاری از موارد در چین، بیماران پس از بهبود شکستگی، همچنان تحت عمل برداشتن ابزار قرار می‌گیرند. ادغام میخ با رشد استخوان و تعبیه پیچ‌های جانبی در زیر استخوان قشری می‌تواند منجر به دشواری در برداشتن آن شود، که این یک نکته عملی در کاربردهای بالینی است.
زمان ارسال: ۲۳ آگوست ۲۰۲۳
