از آنجا که Sculco و همکاران. برای اولین بار گزارش شده از آرتروپلاستی باسن كوچك (THA) با رویکرد خلفی در سال 1996 ، چندین اصلاح جدید حداقل تهاجمی گزارش شده است. امروزه ، مفهوم حداقل تهاجمی به طور گسترده ای منتقل شده و به تدریج توسط پزشکان پذیرفته شده است. با این حال ، هنوز هیچ تصمیمی واضح در مورد اینکه آیا باید از روشهای حداقل تهاجمی یا معمولی استفاده شود ، وجود ندارد.
مزایای جراحی با حداقل تهاجمی شامل برش های کوچکتر ، خونریزی کمتر ، درد کمتر و بهبودی سریعتر است. با این حال ، معایب شامل میدان دید محدود ، آسان برای تولید صدمات عصبی عروقی پزشکی ، موقعیت موش صحرایی ضعیف و افزایش خطر جراحی مجدد مجدد است.
در آرتروپلاستی باسن با حداقل تهاجمی (MIS - THA) ، از دست دادن قدرت عضلات بعد از عمل دلیل مهمی است که بر بهبودی تأثیر می گذارد ، و رویکرد جراحی یک عامل مهم است که بر قدرت عضلات تأثیر می گذارد. به عنوان مثال ، رویکردهای قدامی غیرقانونی و مستقیم ممکن است به گروه های عضلانی آدم ربایی آسیب برساند و منجر به یک راهپیمایی لرزان شود (لنگه ترندلنبورگ).
در تلاش برای یافتن رویکردهای حداقل تهاجمی که آسیب عضلات را به حداقل می رساند ، دکتر Amanatullah و همکاران. از کلینیک مایو در ایالات متحده ، دو رویکرد MIS-THA ، رویکرد قدامی مستقیم (DA) و رویکرد برتر مستقیم (DS) را بر روی نمونه های کادوریک برای تعیین آسیب به عضلات و تاندون ها مقایسه کرد. نتایج این مطالعه نشان داد که رویکرد DS نسبت به رویکرد DA به عضلات و تاندون ها کمتر آسیب می رساند و ممکن است روش ارجح برای MIS-THA باشد.
طرح آزمایشی
این مطالعه بر روی هشت کادور تازه یخ زده با هشت جفت 16 باسن بدون سابقه جراحی لگن انجام شد. یک باسن به طور تصادفی برای انجام MIS-THA از طریق رویکرد DA و دیگری از طریق رویکرد DS در یک cadaver انتخاب شد و تمام روشها توسط پزشکان باتجربه انجام شد. درجه نهایی آسیب عضلات و تاندون توسط یک جراح ارتوپدی که در این عمل شرکت نکرده بود ، مورد بررسی قرار گرفت.
ساختارهای آناتومیکی ارزیابی شده شامل: گلوتئوس ماکسیموس ، گلوتئوس مدیوس و تاندون آن ، گلوتئوس مینوس و تاندون آن ، vastus tensor fasciae لاتئه ، چهار سر ران ، trapezius ، piatto ، trapezius پایین ، انسداد کننده بین المللی و Obturator externus (شکل 1). ماهیچه ها برای اشک عضلات و حساسیت قابل مشاهده برای چشم غیر مسلح ارزیابی شدند.
شکل 1 نمودار آناتومیکی هر عضله
نتایج
1. آسیب عضلانی: هیچ تفاوت آماری در میزان آسیب سطح به مدیوم گلوتئوس بین رویکردهای DA و DS وجود ندارد. با این حال ، برای عضله مینیموس گلوتئوس ، درصد آسیب سطح ناشی از روش DA به طور قابل توجهی بالاتر از روش ناشی از رویکرد DS بود ، و تفاوت معنی داری بین دو روش برای عضله چهار سر ران وجود نداشت. از نظر آسیب دیدگی به عضله چهار سر ران ، از نظر آماری تفاوت معنی داری بین دو رویکرد وجود نداشت ، و درصد آسیب سطح به عضلات وسیوس تانسور فاشیا و عضلات استخوان ران با روش DA بیشتر از رویکرد DS بود.
2. صدمات تاندون: هیچ یک از رویکردها منجر به صدمات قابل توجهی نشد.
ترانسیت تاندون: طول انتقال تاندون حداقل گلوتئوس در گروه DA به طور قابل توجهی بیشتر از گروه DS بود ، و درصد آسیب در گروه DS به طور قابل توجهی بیشتر بود. تفاوت معنی داری در صدمات انتقال تاندون بین دو گروه برای پیرویفریس و انسداد بین المللی وجود نداشت. شماتیک جراحی در شکل 2 نشان داده شده است ، شکل 3 رویکرد جانبی سنتی را نشان می دهد و شکل 4 رویکرد خلفی سنتی را نشان می دهد.
شکل 2 1a. انتقال کامل تاندون مینیموس گلوتئوس در طی روش DA به دلیل نیاز به تثبیت استخوان ران. 1B انتقال جزئی گلوتئوس حداقل نشان دهنده میزان آسیب به تاندون و شکم عضلانی آن است. gt Trochanter بزرگتر ؛ * Gluteus minimus.
شکل 3 شماتیک از رویکرد جانبی مستقیم سنتی با استابولوم قابل مشاهده در سمت راست با کشش مناسب
شکل 4 قرار گرفتن در معرض عضله روتاتور خارجی کوتاه در یک روش خلفی معمولی
نتیجه گیری و پیامدهای بالینی
بسیاری از مطالعات قبلی تفاوت معنی داری در مدت زمان عمل ، کنترل درد ، میزان انتقال خون ، از دست دادن خون ، طول مدت اقامت در بیمارستان و راه رفتن در هنگام مقایسه THA معمولی با مطالعه بالینی MIS-THA.A با دسترسی معمولی و حداقل تهاجمی THA توسط Repantis و همکاران نشان داده اند. تفاوت معنی داری بین این دو نشان نداد ، به جز کاهش معنی داری در درد و تفاوت معنی داری در خونریزی ، تحمل راه رفتن یا توانبخشی بعد از عمل وجود ندارد. یک مطالعه بالینی توسط Goosen و همکاران.
RCT از Goosen و همکاران. افزایش میانگین نمره HHS پس از رویکرد حداقل تهاجمی (نشان دهنده بهبود بهتر) ، اما زمان عمل طولانی تر و عوارض قابل توجهی بیشتر از عمل است. در سالهای اخیر ، مطالعات زیادی نیز در مورد آسیب عضلات و زمان بهبودی بعد از عمل به دلیل دسترسی به جراحی حداقل تهاجمی انجام شده است ، اما این مسائل هنوز به طور کامل مورد بررسی قرار نگرفته است. مطالعه حاضر نیز بر اساس چنین مواردی انجام شد.
در این مطالعه مشخص شد که رویکرد DS باعث آسیب قابل توجهی به بافت عضلانی نسبت به روش DA می شود ، همانطور که با آسیب قابل توجهی کمتر به عضله گلوتئوس حداقل و تاندون آن ، عضله Vastus tensor fasciae و عضله Rectus femoris مشهود است. این صدمات با رویکرد DA به خودی خود تعیین شد و ترمیم بعد از عمل دشوار بود. با توجه به اینکه این مطالعه یک نمونه کادوریک است ، مطالعات بالینی برای بررسی اهمیت بالینی این نتیجه در عمق مورد نیاز است.
زمان پست: نوامبر 01-2023
