تعویض کامل هیپ کم تهاجمی با رویکرد برتر مستقیم آسیب عضلانی را کاهش می دهد

از آنجایی که اسکالکو و همکاراناولین بار در سال 1996، آرتروپلاستی کامل هیپ با برش کوچک (THA) با رویکرد خلفی جانبی گزارش شد، چندین تغییر جدید با حداقل تهاجم گزارش شده است.امروزه مفهوم کم تهاجمی به طور گسترده منتقل شده و به تدریج توسط پزشکان پذیرفته شده است.با این حال، هنوز هیچ تصمیم روشنی در مورد استفاده از روش های کم تهاجمی یا معمولی وجود ندارد.

مزایای جراحی کم تهاجمی شامل برش های کوچکتر، خونریزی کمتر، درد کمتر و بهبودی سریعتر است.با این حال، معایب شامل میدان دید محدود، آسیب‌های عصبی عروقی پزشکی آسان، موقعیت ضعیف پروتز، و افزایش خطر جراحی ترمیمی است.

در آرتروپلاستی کامل هیپ با حداقل تهاجمی (MIS – THA)، کاهش قدرت عضلانی پس از عمل دلیل مهمی بر بهبودی است و رویکرد جراحی عامل مهمی است که بر قدرت عضلانی تأثیر می‌گذارد.برای مثال، رویکردهای قدامی قدامی و مستقیم ممکن است به گروه‌های عضلانی ابدکتور آسیب برساند و منجر به راه رفتن تکان‌دهنده شود (لنگی Trendelenburg).

در تلاش برای یافتن رویکردهای کم تهاجمی که آسیب عضلانی را به حداقل می رساند، دکتر امانت الله و همکاران.از کلینیک مایو در ایالات متحده، دو رویکرد MIS-THA، رویکرد قدامی مستقیم (DA) و رویکرد برتر مستقیم (DS) را بر روی نمونه‌های جسد برای تعیین آسیب به عضلات و تاندون‌ها مقایسه کردند.نتایج این مطالعه نشان داد که رویکرد DS نسبت به رویکرد DA آسیب کمتری به عضلات و تاندون‌ها وارد می‌کند و ممکن است روش ارجح برای MIS-THA باشد.

طراحی تجربی

این مطالعه بر روی هشت جسد تازه منجمد شده با هشت جفت 16 لگن بدون سابقه جراحی لگن انجام شد.یک لگن به طور تصادفی برای انجام MIS-THA از طریق رویکرد DA و دیگری از طریق رویکرد DS در یک جسد انتخاب شد و تمام مراحل توسط پزشکان مجرب انجام شد.درجه نهایی آسیب عضلانی و تاندون توسط یک جراح ارتوپدی که در عمل شرکت نداشت، ارزیابی شد.

ساختارهای تشریحی ارزیابی شده عبارتند از: گلوتئوس ماکسیموس، گلوتئوس مدیوس و تاندون آن، گلوتئوس مینیموس و تاندون آن، تانسور فاسیای بزرگ، عضله چهار سر ران، ذوزنقه فوقانی، پیاتو، ذوزنقه تحتانی، انسداد اینترنوس و انسداد بیرونی (شکل).عضلات از نظر پارگی عضلانی و حساسیت قابل مشاهده با چشم غیر مسلح ارزیابی شدند.

شکل 1 نمودار تشریحی هر عضله

نتایج

1. آسیب عضلانی: هیچ تفاوت آماری در میزان آسیب سطحی به گلوتئوس مدیوس بین رویکردهای DA و DS وجود نداشت.با این حال، برای عضله گلوتئوس minimus، درصد آسیب سطحی ناشی از رویکرد DA به طور قابل توجهی بیشتر از آسیب ناشی از رویکرد DS بود و تفاوت معنی‌داری بین این دو رویکرد برای عضله چهار سر ران وجود نداشت.هیچ تفاوت آماری معنی داری بین دو رویکرد از نظر آسیب به عضله چهار سر ران وجود نداشت و درصد آسیب سطحی عضلات فاسیای تانسور پهن و عضله راست فموریس با رویکرد DA بیشتر از روش DS بود.

2. آسیب های تاندون: هیچ یک از این روش ها منجر به صدمات قابل توجهی نشد.

3. قطع تاندون: طول قطع تاندون گلوتئوس minimus در گروه DA به طور قابل توجهی بیشتر از گروه DS بود و درصد آسیب در گروه DS به طور قابل توجهی بیشتر بود.تفاوت معنی داری در صدمات قطع تاندون بین دو گروه برای pyriformis و obturator internus وجود نداشت.شماتیک جراحی در شکل 2 نشان داده شده است، شکل 3 رویکرد جانبی سنتی را نشان می دهد و شکل 4 روش سنتی خلفی را نشان می دهد.

شکل 2 1a.قطع کامل تاندون گلوتئوس مینیموس در طی عمل DA به دلیل نیاز به فیکساسیون فمورال.1b.برش جزئی گلوتئوس مینیموس که میزان آسیب به تاندون و شکم عضلانی آن را نشان می دهد.gt.تروکانتر بزرگتر؛* گلوتئوس مینیموس.

شکل 3 شماتیک رویکرد سنتی مستقیم جانبی با استابولوم در سمت راست با کشش مناسب قابل مشاهده است.

شکل 4 قرار گرفتن در معرض عضله چرخان خارجی کوتاه در یک رویکرد معمولی THA خلفی

نتیجه گیری و پیامدهای بالینی

بسیاری از مطالعات قبلی تفاوت معنی داری را در مدت زمان عمل، کنترل درد، سرعت انتقال خون، از دست دادن خون، مدت بستری در بیمارستان و راه رفتن در مقایسه با THA معمولی با MIS-THA نشان نداده اند. مطالعه بالینی THA با دسترسی معمولی و THA با حداقل تهاجم توسط رپانتیس و همکارانهیچ تفاوت معنی داری بین این دو نشان نداد، به جز کاهش قابل توجه درد، و تفاوت معنی داری در خونریزی، تحمل راه رفتن، یا توانبخشی پس از عمل وجود نداشت.یک مطالعه بالینی توسط Goosen و همکاران.

یک RCT از Goosen و همکاران.افزایش میانگین امتیاز HHS پس از رویکرد کم تهاجمی (که بهبودی بهتر را نشان می دهد)، اما زمان عمل طولانی تر و عوارض حین عمل به طور قابل توجهی بیشتر بود.در سال‌های اخیر، مطالعات زیادی در مورد آسیب عضلانی و زمان بهبودی پس از عمل به دلیل دسترسی با حداقل تهاجم جراحی انجام شده است، اما این مسائل هنوز به طور کامل مورد توجه قرار نگرفته است.پژوهش حاضر نیز بر اساس چنین موضوعاتی انجام شده است.

در این مطالعه، مشخص شد که رویکرد DS به طور قابل توجهی آسیب کمتری به بافت عضلانی نسبت به رویکرد DA وارد می‌کند، همانطور که با آسیب قابل‌توجه کمتر به عضله گلوتئوس مینیموس و تاندون آن، عضله تانسور فاسیای بزرگ و عضله راست فموریس مشهود است. .این صدمات توسط خود رویکرد DA مشخص شد و پس از جراحی ترمیم آنها دشوار بود.با توجه به اینکه این مطالعه یک نمونه جسد است، مطالعات بالینی برای بررسی عمیق اهمیت بالینی این نتیجه مورد نیاز است.