شکستگی فوق مولکولی هومروس ، یک شکستگی رایج در کودکان

شکستگی های supracondylar از humerus یکی از رایج ترین شکستگی در کودکان است و در محل اتصال شافت هومرال وکندر هومرال.

تظاهرات بالینی

شکستگی های سوپراکوندیلار از humerus بیشتر کودکان هستند و درد موضعی ، تورم ، حساسیت و اختلال عملکرد ممکن است پس از آسیب رخ دهد. شکستگی های بدون مکان فاقد علائم آشکار هستند و اگزوداسیون آرنج ممکن است تنها علامت بالینی باشد. کپسول مفصل در زیر عضله آرنج سطحی ترین است ، جایی که کپسول مفصل نرم ، که به عنوان نرم افزار نیز شناخته می شود ، می تواند در حین اگزوداسیون مفصل لمس شود. نقطه انعطاف پذیری معمولاً قدامی به خطی است که مرکز سر شعاعی را به نوک Olecranon متصل می کند.

در مورد شکستگی Supracondylar Type III ، دو ناهنجاری زاویه دار از آرنج وجود دارد که ظاهری شکل به آن می بخشد. معمولاً کبودی زیر جلدی در مقابل بازوی فوقانی دیستال وجود دارد ، و اگر شکستگی کاملاً جابجا شود ، انتهای دیستال شکستگی به عضله Brachialis نفوذ می کند و خونریزی زیر جلدی جدی تر است. در نتیجه ، یک علامت پاکر در جلوی آرنج ظاهر می شود ، که معمولاً نشانگر بیرون زدگی استخوانی به شکستگی در موهای زائد است. اگر با آسیب عصب شعاعی همراه باشد ، ممکن است گسترش پشتی انگشت شست محدود باشد. آسیب عصبی متوسط ​​ممکن است باعث شود انگشت شست و انگشت شاخص قادر به انعطاف پذیری فعال نباشد. آسیب عصبی اولنار ممکن است منجر به تقسیم محدود انگشتان و interdigitation شود.

تشخیص

(1) مبنای تشخیص

تاریخچه تروما ؛ علائم و علائم بالینی: درد موضعی ، تورم ، حساسیت و اختلال عملکرد ؛ ray ray خط شکستگی سوپراکوندیلار و قطعات شکستگی جابجایی Humerus را نشان می دهد.

(2) تشخیص افتراقی

توجه به شناساییجابجایی آرنج، اما شناسایی شکستگی های سوپراکوندیلار گسترده از جابجایی آرنج دشوار است. در شکستگی سوپراکوندیلار humerus ، اپیکوندیل Humerus یک رابطه آناتومیکی عادی با Olecranon برقرار می کند. با این حال ، در جابجایی آرنج ، زیرا Olecranon در پشت اپیکوندیل Humerus واقع شده است ، برجسته تر است. در مقایسه با شکستگی های سوپراکوندیلار ، برجستگی ساعد در جابجایی آرنج دیستال تر است. وجود یا عدم وجود فریکاتوهای استخوانی نیز در شناسایی شکستگی های سوپراکوندیلار هومروس از جابجایی مفصل آرنج نقش دارد و گاهی اوقات برای استخراج فریکات های استخوانی دشوار است. به دلیل تورم و درد شدید ، دستکاری هایی که باعث ایجاد استخوان های استخوانی می شود ، اغلب باعث گریه کودک می شوند. به دلیل خطر آسیب عصبی عروقی. بنابراین ، باید از دستکاری هایی که القا می شود ، جلوگیری شود. معاینه اشعه ایکس می تواند به شناسایی کمک کند.

نوع

طبقه بندی استاندارد از شکستگی های هومر supracondylar تقسیم آنها به پسوند و خم شدن است. نوع خمش نادر است ، و اشعه ایکس جانبی نشان می دهد که انتهای دیستال شکستگی در جلوی شافت هومرال قرار دارد. نوع مستقیم متداول است و گارتلند آن را به نوع I به III تقسیم می کند (جدول 1).

نوع	تظاهرات بالینی
ⅰ نوع	شکستگی بدون جابجایی ، وارونگی یا والگوس
type type	جابجایی خفیف ، فلاش قشر داخلی ، خط مرزی هومرال قدامی از طریق سر هومرال
ⅱ نوع	Hyperextension ، یکپارچگی قشر خلفی ، سر هومرال در پشت خط مرزی هومرال قدامی ، بدون چرخش
type type	جابجایی طولی یا چرخشی با تماس جزئی در هر دو انتهای شکستگی
ⅲ نوع	جابجایی کامل خلفی و بدون تماس قشر مغز ، عمدتا جابجایی خلفی داخلی تا داخلی
type type	جابجایی آشکار ، بافت نرم تعبیه شده در انتهای شکستگی ، همپوشانی قابل توجهی یا جابجایی چرخشی انتهای شکستگی

جدول 1 طبقه بندی گارتلند از شکستگی های humerus supracondylar

معالجه کردن

قبل از درمان بهینه ، مفصل آرنج باید به طور موقت در موقعیت خمشی 20 تا 30 درجه ثابت شود ، که نه تنها برای بیمار راحت است بلکه تنش ساختارهای عصبی عروقی را به حداقل می رساند.

(1) شکستگی های Supracondylar نوع I Humeral: فقط برای تثبیت خارجی به یک گچ یا ریخته گری گچ نیاز دارید ، معمولاً وقتی آرنج 90 درجه خم می شود و ساعد در یک موقعیت خنثی چرخانده می شود ، یک بازیگر بازوی طولانی برای 3 تا 4 هفته برای تثبیت خارجی استفاده می شود.

(2) شکستگی های Supracondylar نوع دوم Humeral: کاهش دستی و تصحیح فشار خون و زاویه آرنج ، مسائل اصلی در درمان این نوع شکستگی ها هستند. °) تثبیت موقعیت را پس از کاهش حفظ می کند ، اما خطر آسیب عصبی عروقی اندام آسیب دیده و خطر ابتلا به سندرم محفظه حاد را افزایش می دهد. بنابراین ، از راه پوستتعمیر سیم کیرچنرپس از کاهش بسته شکستگی بهتر است (شکل 1) ، و سپس تثبیت خارجی با گچ ریخته گری در یک موقعیت امن (خم شدن آرنج 60 درجه).

شکل 1 تصویر ثابت سیم کیرشنر از راه پوست

(3) شکستگی های Humerus supracondylar نوع III: تمام شکستگی های Humerus supracondylar نوع III با تثبیت سیم کیرچنر از راه پوست ، که در حال حاضر درمان استاندارد برای شکستگی های سوپراکوندیلار نوع III است ، کاهش می یابد. کاهش بسته و تثبیت سیم کیرچنر از راه پوست معمولاً امکان پذیر است ، اما اگر تعبیه بافت نرم نتواند از نظر آناتومیک کاهش یابد یا در صورت آسیب شریان بازوی ، کاهش باز شود (شکل 2).

شکل 5-3 فیلم های پرتونگاری قبل از عمل و بعد از عمل شکستگی های Humerus supercondylar

چهار رویکرد جراحی برای کاهش باز شکستگی های سوپراکوندیلار از humerus وجود دارد: (1) رویکرد آرنج جانبی (از جمله رویکرد غیرقانونی). (2) رویکرد آرنج داخلی ؛ (3) رویکرد آرنج داخلی و جانبی. و (4) رویکرد آرنج خلفی.

هم رویکرد آرنج جانبی و هم رویکرد داخلی مزایای بافت کمتر آسیب دیده و ساختار آناتومیکی ساده را دارند. برش داخلی از برش جانبی ایمن تر است و می تواند از آسیب عصب اولنار جلوگیری کند. ضرر این است که هیچ یک از آنها نمی توانند به طور مستقیم شکستگی سمت مقابل برش را ببینند و فقط با احساس دست می توان کاهش و ثابت کرد که این امر به یک تکنیک جراحی بالاتر برای اپراتور نیاز دارد. رویکرد آرنج خلفی به دلیل تخریب یکپارچگی عضله سه سر و آسیب بیشتر بحث برانگیز بوده است. رویکرد ترکیبی آرنجهای داخلی و جانبی می تواند ضرر عدم توانایی دیدن مستقیم سطح استخوان مقابل برش را ایجاد کند. این مزیت از برش های آرنج داخلی و جانبی دارد که منجر به کاهش شکستگی و تثبیت می شود و می تواند طول برش جانبی را کاهش دهد. این برای تسکین و فرونشست تورم بافت مفید است. اما نقطه ضعف آن این است که برش جراحی را افزایش می دهد. همچنین بالاتر از روش خلفی.

تسکین

عوارض شکستگی هومر سوپراکوندیلار شامل موارد زیر است: (1) آسیب عصبی عروقی. (2) سندرم حاد سپتوم ؛ (3) سفتی آرنج ؛ (4) میوزیت ossificans ؛ (5) نکروز آواسکولار ؛ (6) ناهنجاری Cubitus varus ؛ (7) ناهنجاری Cubitus valgus.

خلاصه کردن

شکستگی های سوپراکوندیلار از humerus از رایج ترین شکستگی در کودکان است. در سالهای اخیر ، کاهش ضعیف شکستگی های سوپراکوندیلار از humerus توجه مردم را برانگیخته است. در گذشته ، Cubitus varus یا Cubitus valgus به دلیل دستگیری رشد صفحه اپی فیز هومرال دیستال ، به جای کاهش ضعیف ، در نظر گرفته می شد. در حال حاضر بیشتر شواهد قوی تأیید می کند که کاهش شکستگی ضعیف عامل مهمی در ناهنجاری Cubitus varus است. بنابراین ، کاهش شکستگی های humerus supracondylar ، تصحیح جبران اولنار ، چرخش افقی و ترمیم ارتفاع humerus دیستال کلیدها هستند.

روشهای درمانی زیادی برای شکستگی های سوپراکوندیلار از humerus وجود دارد ، مانند کاهش دستی + تثبیت خارجیبا بازیگران گچ ، کشش Olecranon ، تثبیت خارجی با اسپلینت ، کاهش باز و تثبیت داخلی و کاهش بسته و تثبیت داخلی. در گذشته ، کاهش دستکاری و تثبیت خارجی گچ ، درمان های اصلی بود که از آن Cubitus varus به میزان 50 ٪ در چین گزارش شده است. در حال حاضر ، برای شکستگی های Supracondylar نوع II و نوع III ، تثبیت سوزن از راه پوست پس از کاهش شکستگی به یک روش به طور کلی پذیرفته شده تبدیل شده است. این مزایای عدم از بین بردن خون و بهبود سریع استخوان را دارد.

همچنین نظرات مختلفی در مورد روش و تعداد بهینه تثبیت سیم کیرچنر پس از کاهش بسته شکستگی ها وجود دارد. تجربه ویرایشگر این است که سیم های Kirschner باید در حین تثبیت با یکدیگر جمع شوند. هرچه هواپیمای شکستگی دورتر باشد ، پایدارتر است. سیم های کیرچنر نباید در صفحه شکستگی عبور کنند ، در غیر این صورت چرخش کنترل نمی شود و تثبیت ناپایدار خواهد بود. برای جلوگیری از آسیب به عصب اولنار هنگام استفاده از تثبیت سیم کیرچنر ، باید مراقبت شود. سوزن را در موقعیت خمیده آرنج نخ نکنید ، آرنج را کمی صاف کنید تا عصب اولنار به عقب برگردد ، عصب اولنار را با انگشت شست لمس کرده و آن را به عقب فشار دهید و با خیال راحت سیم K را بزنید. استفاده از تثبیت داخلی سیم کیرشنر دارای مزایای بالقوه در بازیابی عملکردی بعد از عمل ، میزان ترمیم شکستگی و میزان عالی بهبود شکستگی است که برای بهبودی زودرس بعد از عمل مفید است.