شکستگی فوق مولکولی استخوان بازو، شکستگی شایع در کودکان

شکستگی های فوق کندیلار استخوان بازو یکی از شایع ترین شکستگی ها در کودکان است و در محل اتصال شفت بازو و استخوان بازو رخ می دهد.کندیل استخوان بازو.

تظاهرات بالینی

شکستگی‌های سوپراکوندیلار استخوان بازو اغلب کودکان هستند و ممکن است پس از آسیب، درد، تورم، حساسیت و اختلال در عملکرد موضعی ایجاد شود.شکستگی های بدون جابجایی فاقد علائم واضح هستند و ترشح آرنج ممکن است تنها علامت بالینی باشد.کپسول مفصلی زیر عضله آرنج سطحی ترین است، جایی که کپسول مفصل نرم که به عنوان نقطه نرم نیز شناخته می شود، می تواند در هنگام ترشح مفصل لمس شود.نقطه انعطاف پذیری معمولاً جلوی خطی است که مرکز سر شعاعی را به نوک اولکرانون متصل می کند.

در مورد شکستگی سوپراکوندیلار نوع III، دو تغییر شکل زاویه دار آرنج وجود دارد که به آن ظاهری S شکل می دهد.معمولاً کبودی زیر جلدی در جلوی دیستال بازو وجود دارد و اگر شکستگی به طور کامل جابجا شود، انتهای دیستال شکستگی به عضله براکیالیس نفوذ می کند و خونریزی زیر جلدی جدی تر است.در نتیجه، یک علامت پوکر در جلوی آرنج ظاهر می‌شود که معمولاً نشان‌دهنده برآمدگی استخوانی نزدیک به شکستگی است که در درم نفوذ می‌کند.اگر با آسیب عصب رادیال همراه باشد، گسترش پشتی انگشت شست ممکن است محدود شود.آسیب عصب مدیان ممکن است باعث شود که انگشت شست و اشاره نتوانند به طور فعال خم شوند.آسیب عصب اولنار ممکن است منجر به تقسیم محدود انگشتان و بین انگشتان شود.

تشخیص

(1) اساس تشخیص

①داشتن سابقه تروما؛②علائم و نشانه های بالینی: درد موضعی، تورم، حساسیت و اختلال عملکرد.③ اشعه ایکس خط شکستگی فوق کندیل و قطعات شکستگی جابجا شده استخوان بازو را نشان می دهد.

(2) تشخیص افتراقی

باید به شناسایی توجه شوددررفتگی آرنج، اما شناسایی شکستگی های سوپراکوندیلار کششی ناشی از دررفتگی آرنج مشکل است.در شکستگی فوق کندیل استخوان بازو، اپی کندیل استخوان بازو یک رابطه آناتومیک طبیعی با اولکرانون حفظ می کند.اما در دررفتگی آرنج چون اولکرانون در پشت اپی کندیل استخوان بازو قرار دارد بیشتر برجسته است.در مقایسه با شکستگی های سوپراکوندیلار، برجستگی ساعد در دررفتگی آرنج دیستال تر است.وجود یا عدم وجود اصطکاک های استخوانی نیز در شناسایی شکستگی های فوق کندیلار استخوان بازو در اثر دررفتگی مفصل آرنج نقش دارد و گاهی اوقات ایجاد اصطکاک استخوانی دشوار است.به دلیل تورم و درد شدید، دستکاری هایی که باعث اصطکاک استخوان می شود، اغلب باعث گریه کودک می شود.به دلیل خطر آسیب عصبی عروقی.بنابراین، از دستکاری هایی که باعث اصطکاک استخوان می شوند باید اجتناب شود.معاینه اشعه ایکس می تواند به شناسایی کمک کند.

تایپ کنید

طبقه بندی استاندارد شکستگی های فوق کندیلار بازو، تقسیم آنها به اکستنشن و فلکشن است.نوع خمش نادر است و اشعه ایکس جانبی نشان می دهد که انتهای دیستال شکستگی در جلوی شفت بازو قرار دارد.نوع مستقیم رایج است و گارتلند آن را به نوع I تا III تقسیم می کند (جدول 1).

تایپ کنید	تظاهرات بالینی
Ⅰ یک نوع	شکستگی بدون جابجایی، وارونگی یا والگوس
Ⅰ نوع B	جابجایی خفیف، فلوتینگ قشر داخلی، خط مرزی قدامی استخوان بازو از سر بازو
Ⅱیک نوع	هایپراکستنشن، یکپارچگی قشر خلفی، سر بازو در پشت خط مرزی قدامی بازو، بدون چرخش
Ⅱ نوع B	جابجایی طولی یا چرخشی با تماس جزئی در دو انتهای شکستگی
Ⅲ یک نوع	جابجایی کامل خلفی بدون تماس قشر مغز، عمدتاً جابجایی دیستال به خلفی داخلی
Ⅲ نوع B	جابجایی آشکار، بافت نرم تعبیه شده در انتهای شکستگی، همپوشانی قابل توجه یا جابجایی چرخشی انتهای شکستگی

جدول 1 طبقه بندی گارتلند شکستگی های فوق کندیلار بازو

درمان شود

قبل از درمان بهینه، مفصل آرنج باید به طور موقت در وضعیت خمش 20 تا 30 درجه ثابت شود، که نه تنها برای بیمار راحت است، بلکه تنش ساختارهای عصبی عروقی را نیز به حداقل می رساند.

(1) شکستگی های فوق کندیلار بازو نوع I: برای تثبیت خارجی فقط به گچ یا گچ نیاز است، معمولاً هنگامی که آرنج 90 درجه خم می شود و ساعد در حالت خنثی چرخانده می شود، از قالب بازوی بلند برای تثبیت خارجی برای 3 مورد استفاده می شود. تا 4 هفته

(2) شکستگی های فوق کندیلار بازو نوع II: کاهش دستی و اصلاح اکستنشن و زاویه آرنج، مسائل کلیدی در درمان این نوع شکستگی ها هستند.°) فیکساسیون موقعیت را پس از جااندازی حفظ می کند، اما خطر آسیب عصبی عروقی اندام آسیب دیده و خطر سندرم کمپارتمان فاسیال حاد را افزایش می دهد.بنابراین، از راه پوستتثبیت سیم کیرشنربهتر است پس از کاهش بسته شکستگی (شکل 1)، و سپس تثبیت خارجی با گچ در موقعیت ایمن (خم شدن آرنج 60 درجه).

شکل 1 تصویر تثبیت سیم کرشنر از راه پوست

(3) شکستگی های سوپراکوندیلار بازو نوع III: همه شکستگی های بازو فوق کندیلار نوع III با تثبیت سیم کرشنر از راه پوست کاهش می یابد، که در حال حاضر درمان استاندارد برای شکستگی های فوق کندیل نوع III است.جااندازی بسته و تثبیت سیم کرشنر از راه پوست معمولاً امکان پذیر است، اما اگر جایگذاری بافت نرم به صورت آناتومیک قابل کاهش نباشد یا آسیب شریان بازویی وجود داشته باشد، نیاز به جااندازی باز است (شکل 2).

شکل 5-3 فیلم های اشعه ایکس قبل و بعد از عمل از شکستگی های فوق کندیلار بازو

چهار روش جراحی برای کاهش باز شکستگی های فوق کندیلار استخوان بازو وجود دارد: (1) رویکرد آرنج جانبی (از جمله رویکرد قدامی).(2) رویکرد آرنج داخلی؛(3) رویکرد ترکیبی آرنج داخلی و جانبی.و (4) رویکرد آرنج خلفی.

هر دو روش آرنج جانبی و رویکرد داخلی دارای مزایای بافت کمتر آسیب دیده و ساختار آناتومیکی ساده هستند.برش داخلی ایمن تر از برش جانبی است و می تواند از آسیب عصب اولنار جلوگیری کند.عیب آن این است که هیچ یک از آنها نمی توانند به طور مستقیم شکستگی طرف مقابل برش را ببینند و فقط با احساس دست قابل کاهش و رفع هستند که نیاز به تکنیک جراحی بالاتری برای اپراتور دارد.رویکرد آرنج خلفی به دلیل از بین رفتن یکپارچگی عضله سه سر و آسیب بیشتر بحث برانگیز بوده است.رویکرد ترکیبی آرنج میانی و جانبی می‌تواند مضرات عدم مشاهده مستقیم سطح استخوان طرف مقابل برش را جبران کند.مزایای برش های داخلی و جانبی آرنج را دارد که برای کاهش و تثبیت شکستگی مفید است و می تواند طول برش جانبی را کاهش دهد.برای تسکین و فرونشست تورم بافت مفید است.اما عیب آن این است که برش جراحی را افزایش می دهد.همچنین بالاتر از رویکرد خلفی.

عوارض

عوارض شکستگی استخوان بازو فوق کندیل عبارتند از: (1) آسیب عصبی عروقی.(2) سندرم سپتوم حاد.(3) سفتی آرنج؛(4) میوزیت استخوانی.(5) نکروز آواسکولار.(6) تغییر شکل کوبیتوس واروس.(7) تغییر شکل cubitus valgus.

خلاصه کنید

شکستگی های فوق کندیلار استخوان بازو یکی از شایع ترین شکستگی ها در کودکان است.در سال‌های اخیر، کاهش ضعیف شکستگی‌های سوپراکوندیلار استخوان بازو توجه افراد را برانگیخته است.در گذشته، کوبیتوس واروس یا کوبیتوس والگوس به جای کاهش ضعیف ناشی از توقف رشد صفحه اپی فیزیال دیستال استخوان بازو در نظر گرفته می شد.اکثر شواهد قوی اکنون نشان می دهد که کاهش ضعیف شکستگی عامل مهمی در تغییر شکل کوبیتوس واروس است.بنابراین، کاهش شکستگی های فوق کندیلار بازو، اصلاح آفست اولنار، چرخش افقی و ترمیم ارتفاع دیستال بازو کلیدها هستند.

روش های درمانی زیادی برای شکستگی های فوق کندیل استخوان بازو وجود دارد، مانند جااندازی دستی + تثبیت خارجیبا گچ گیری، کشش اولکرانون، تثبیت خارجی با اسپلینت، جااندازی باز و فیکساسیون داخلی و کاهش بسته و فیکساسیون داخلی.در گذشته، کاهش دستکاری و تثبیت خارجی گچ، درمان اصلی بود که کوبیتوس واروس تا 50 درصد در چین گزارش شده بود.در حال حاضر، برای شکستگی‌های سوپراکوندیلار نوع II و III، تثبیت سوزنی از راه پوست پس از کاهش شکستگی به یک روش پذیرفته شده تبدیل شده است.این مزیت این است که خون رسانی را از بین نمی برد و سریع التیام استخوان را بهبود می بخشد.

همچنین در مورد روش و تعداد بهینه فیکساسیون سیم کیرشنر پس از کاهش بسته شکستگی ها نظرات مختلفی وجود دارد.تجربه ویرایشگر این است که سیم های Kirschner باید در حین تثبیت با یکدیگر منشعب شوند.هرچه صفحه شکستگی از هم دورتر باشد، پایدارتر است.سیم های کیرشنر نباید در صفحه شکستگی متقاطع شوند، در غیر این صورت چرخش کنترل نمی شود و تثبیت ناپایدار خواهد بود.هنگام استفاده از فیکساسیون سیم کرشنر داخلی، باید مراقب بود تا از آسیب به عصب اولنار جلوگیری شود.سوزن را در حالت خمیده آرنج نخ نکنید، آرنج را کمی صاف کنید تا عصب اولنار به عقب برگردد، عصب اولنار را با انگشت شست لمس کنید و آن را به عقب فشار دهید و با خیال راحت K-wire را نخ کنید.استفاده از تثبیت داخلی سیم کرشنر دارای مزایای بالقوه در بهبود عملکرد بعد از عمل، سرعت بهبود شکستگی و سرعت عالی بهبود شکستگی است که برای بهبودی زودهنگام بعد از عمل مفید است.