شکستگی مچ پا یک آسیب بالینی شایع است. به دلیل بافتهای نرم ضعیف اطراف مفصل مچ پا، پس از آسیب، اختلال قابل توجهی در خونرسانی وجود دارد که بهبودی را چالشبرانگیز میکند. بنابراین، برای بیمارانی که دچار آسیبهای باز مچ پا یا کوفتگی بافت نرم هستند و نمیتوانند فوراً تحت عمل تثبیت داخلی قرار گیرند، معمولاً از قابهای تثبیت خارجی همراه با جااندازی بسته و تثبیت با استفاده از سیمهای کیرشنر برای تثبیت موقت استفاده میشود. درمان قطعی در مرحله دوم و پس از بهبود وضعیت بافت نرم انجام میشود.
پس از شکستگی خرد شده قوزک خارجی، تمایل به کوتاه شدن و چرخش نازک نی وجود دارد. اگر در مرحله اولیه اصلاح نشود، مدیریت کوتاه شدن مزمن نازک نی و بدشکلی چرخشی بعدی در مرحله دوم چالش برانگیزتر میشود. برای پرداختن به این موضوع، محققان خارجی رویکرد جدیدی را برای جااندازی و تثبیت یک مرحلهای شکستگیهای قوزک خارجی همراه با آسیب شدید بافت نرم پیشنهاد کردهاند که هدف آن بازیابی طول و چرخش است.
نکته کلیدی ۱: اصلاح کوتاهی و چرخش نازک نی.
شکستگیهای متعدد یا شکستگیهای خرد شده فیبولا/قوزک خارجی معمولاً منجر به کوتاه شدن فیبولا و بدشکلی چرخش خارجی میشوند:
▲ تصویر کوتاهی فیبولا (A) و چرخش خارجی (B).
با فشردن دستی انتهای شکسته با انگشتان، معمولاً میتوان شکستگی قوزک خارجی را جا انداخت. اگر فشار مستقیم برای جا انداختن کافی نباشد، میتوان برش کوچکی در امتداد لبه قدامی یا خلفی نازکنی ایجاد کرد و با استفاده از فورسپس جااندازی، شکستگی را گیره زده و جابجا کرد.
▲ تصویر چرخش خارجی قوزک خارجی (A) و جا انداختن آن پس از فشار دستی با انگشتان (B).
▲ تصویر استفاده از یک برش کوچک و فورسپس جااندازی برای جااندازی کمکی.
نکته کلیدی ۲: حفظ کاهش.
پس از جااندازی شکستگی قوزک خارجی، دو سیم کیرشنر بدون رزوه ۱.۶ میلیمتری از طریق قطعه دیستال قوزک خارجی وارد میشوند. این سیمها مستقیماً برای ثابت کردن قطعه قوزک خارجی به تیبیا قرار داده میشوند و طول و چرخش قوزک خارجی را حفظ کرده و از جابجایی بعدی آن در طول درمانهای بعدی جلوگیری میکنند.
در طول تثبیت نهایی در مرحله دوم، سیمهای کیرشنر را میتوان از طریق سوراخهای صفحه عبور داد. پس از اینکه صفحه به طور ایمن ثابت شد، سیمهای کیرشنر برداشته میشوند و سپس پیچهایی برای تثبیت بیشتر از طریق سوراخهای سیم کیرشنر وارد میشوند.
زمان ارسال: ۱۱ دسامبر ۲۰۲۳