اخبار - تاریخ تعویض شانه

مفهوم جایگزینی شانه مصنوعی برای اولین بار توسط Themistocles Gluck در سال 1891 پیشنهاد شد. مفاصل مصنوعی ذکر شده و طراحی شده با هم شامل لگن ، مچ دست و غیره است. اولین عمل جراحی جایگزینی شانه در سال 1893 توسط جراح فرانسوی ژول امیل پان در بین المللی Hôpital در پاریس در Paris Ondertistic On Assisty Bone Tide Of Teduberculosis Of Teduberculosis Of Tedubersiosty On Paris انجام شد. پروتز توسط دندانپزشک J. Porter Michaels از پاریس و Humeral ساخته شده استساقهاز فلز پلاتین ساخته شده و به یک سر لاستیکی پوشیده از پارافین توسط سیم وصل شده است تا یک کاشت محدود ایجاد شود. نتایج اولیه بیمار رضایت بخش بود ، اما پروتز سرانجام پس از 2 سال به دلیل عود متعدد سل حذف شد. این اولین تلاشی است که انسان در جایگزینی شانه مصنوعی انجام داده است.

در سال 1951 ، فردریک کروگر از استفاده از پروتز شانه آناتومیک بیشتر از ویتامین ها گزارش داد و از humerus پروگزیمال یک کادور تشکیل شده است. این با موفقیت برای معالجه یک بیمار جوان مبتلا به استئونکروز سر هومرال استفاده شد

اما جایگزینی واقعاً مدرن شانه توسط گورو شانه چارلز نئر طراحی و توسعه یافته است. در سال 1953 ، به منظور حل نتایج نامطلوب از درمان جراحی آن در مورد شکستگی های هومرال پروگزیمال ، Neer پروتز هومرال آناتومیکی را برای شکستگی های سر هومرال ایجاد کرد ، که به ترتیب چندین بار در دو دهه بعد بهبود یافته است. پروتزهای نسل دوم و سوم را طراحی کرده است.

در اوایل دهه 1970 ، به منظور حل جایگزینی شانه در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کاف روتاتور شدید ، مفهوم آرتروپلاستی شانه معکوس (RTSA) برای اولین بار توسط Neer پیشنهاد شد ، اما به دلیل نارسایی زودرس مؤلفه گلنوئید ، مفهوم پس از آن رها شد. در سال 1985 ، پل گرامونت با توجه به مفهوم پیشنهادی Neer بهبود یافت و مرکز چرخش را از نظر پزشکی و دیست از نظر جابجایی تغییر داد و بازوی لحظه و تنش دلتوئید را تغییر داد ، بنابراین به طور کامل مشکل از دست دادن عملکرد کاف روتاتور را حل کرد.

اصول طراحی پروتز ترانس شانه

آرتروپلاستی شانه معکوس (RTSA) رابطه آناتومیکی شانه طبیعی را برای بازگرداندن ثبات شانه معکوس می کند. RTSA با ساخت محدب سمت گلنوئید و مقعر سر هومرال ، یک مرکز چرخش و مرکز چرخش (COR) ایجاد می کند. عملکرد بیومکانیکی این فولکروم جلوگیری از حرکت سر هومرال به سمت بالا در هنگام انقباض عضلات دلتوئید برای ربودن بازوی فوقانی است. ویژگی RTSA این است که مرکز چرخش مفصل شانه مصنوعی و موقعیت سر هومرال نسبت به شانه طبیعی به سمت داخل و رو به پایین منتقل می شود. طرح های مختلف پروتز RTSA متفاوت است. سر هومرال با 40 ~ 40 میلی متر پایین حرکت می کند و به سمت داخل 5 ~ 20 میلی متر حرکت می کند.

در مقایسه با مفصل شانه طبیعی بدن انسان ، یک مزیت آشکار از تغییر داخلی COR این است که بازوی لحظه آدم ربایی دلتوئید از 10 میلی متر به 30 میلی متر افزایش می یابد ، که باعث بهبود کارایی آدم ربایی دلتوئید می شود و می توان نیروی عضلانی کمتری تولید کرد. همان گشتاور ، و این ویژگی همچنین باعث می شود آدم ربایی سر هومرال دیگر به عملکرد افسردگی کاف کامل روتاتور وابسته نباشد.

این طراحی و بیومکانیک RTSA است و ممکن است درک آن کمی کسل کننده و دشوار باشد. آیا راهی ساده تر برای درک آن وجود دارد؟ جواب مثبت است.

اولین طراحی RTSA است. ویژگی های هر مفصل بدن انسان را با دقت رعایت کنید ، می توانیم برخی از قوانین را پیدا کنیم. مفاصل انسانی تقریباً به دو دسته تقسیم می شود. یکی از اتصالات نزدیک مانند شانه ها و باسن است که انتهای پروگزیمال "جام" است و انتهای دیستال "توپ" است.

نوع دیگر اتصالات دیستال مانندزانوو آرنج ، با انتهای پروگزیمال "توپ" و انتهای دیستال "جام" است.

برنامه اتخاذ شده توسط پیشگامان پزشکی هنگام طراحی پروتزهای مشترک شانه مصنوعی در روزهای اولیه ، بازگرداندن ساختار آناتومیکی شانه طبیعی تا حد امکان بود ، بنابراین همه برنامه ها با انتهای پروگزیمال به عنوان "جام" و انتهای دیستال به عنوان "توپ" طراحی شدند. برخی از محققان حتی عمداً "جام" را به منظور افزایش ثبات مفصل ، شبیه به انسان ، بزرگتر و عمیق تر طراحی کردندمفصل ران، اما بعداً ثابت شد که افزایش ثبات در واقع میزان شکست را افزایش می دهد ، بنابراین این طرح به سرعت اتخاذ شد. تسلیم از طرف دیگر ، RTSA خصوصیات آناتومیکی شانه طبیعی را معکوس می کند و "توپ" و "جام" را معکوس می کند و مفصل اصلی "باسن" را بیشتر شبیه "آرنج" یا "زانو" می کند. این تغییر خرابکارانه سرانجام بسیاری از مشکلات و شک در جایگزینی شانه مصنوعی را حل کرد و در بسیاری موارد ، اثربخشی بلند مدت و کوتاه مدت آن به طور قابل توجهی بهبود یافته است.

به همین ترتیب ، طراحی RTSA مرکز چرخش را تغییر می دهد تا باعث افزایش راندمان آدم ربایی دلتوئید شود ، که ممکن است مبهم به نظر برسد. و اگر مفصل شانه خود را با یک Seesaw مقایسه کنیم ، درک آن آسان است. همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است ، با استفاده از همان گشتاور در جهت A (نیروی انقباض دلتوئید) ، اگر حالت شروع و شروع تغییر یابد ، بدیهی است که یک گشتاور بزرگتر (نیروی آدم ربایی بازوی فوقانی) می تواند در جهت B ایجاد شود.

تغییر در مرکز چرخش RTSA اثر مشابهی دارد و به یک شانه بی ثبات اجازه می دهد تا بدون افسردگی روتاتور کاف ، آدم ربایی را آغاز کند. همانطور که Archimedes گفت: به من یک فولکوم بدهید و من می توانم کل زمین را جابجا کنم!

نشانه های RTSA و موارد منع مصرف

نشانه کلاسیک برای RTSA آرتروپاتی پارگی روتاتور (CTA) ، یک کاف روتاتور غول پیکر با استئوآرتریت است که به طور معمول با جابجایی به سمت بالا از سر هومرال مشخص می شود و در نتیجه گلنوئید ، آکرومیون و سر هومرال تغییرات دژنراتیو را ادامه می دهد. جابجایی به سمت بالا سر هومرال توسط یک زوج نیرو نامتعادل تحت عمل دلتوئید پس از اختلال عملکرد روتاتور کاف ایجاد می شود. CTA در زنان مسن شایع تر است ، جایی که ممکن است یک "شبه سنج" کلاسیک رخ دهد.

استفاده از آرتروپلاستی شانه ، به ویژه RTSA ، طی دو دهه گذشته به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. بر اساس نتایج موفقیت آمیز اولیه کاربرد RTSA ، توسعه مداوم تکنیک جراحی و کاربرد ماهر این تکنیک ، نشانه های باریک تر برای RTSA گسترش یافته است ، و بنابراین ، بیشتر روشهای آرتروپلاستی شانه در حال حاضر RTSA است.

به عنوان مثال ، آرتروپلاستی کل آناتومیکی شانه (ATSA) انتخاب ارجح برای استئوآرتریت شانه بدون پارگی روتاتور در گذشته بود ، اما در سالهای اخیر به نظر می رسد تعداد افرادی که این دیدگاه را دارند به تدریج کاهش می یابد. جنبه های زیر وجود دارد. دلایل منجر به این روند شده است. اول ، تا 10 ٪ از بیمارانی که ATSA دریافت می کنند در حال حاضر اشکی روتاتور دارند. دوم ، در برخی موارد ، یکپارچگی "ساختاری" "عملکرد" کاف روتاتور کامل نیست ، به خصوص در برخی از بیماران سالخورده. سرانجام ، حتی اگر کاف روتاتور در زمان جراحی دست نخورده باشد ، دژنراسیون کاف روتاتور با افزایش سن ، به ویژه پس از روشهای ATSA اتفاق می افتد ، و در واقع عدم اطمینان زیادی در مورد عملکرد کاف روتاتور وجود دارد. این پدیده معمولاً در بیماران مسن قدیمی تر از 70 سال رخ می دهد. بنابراین ، جراحان بیشتر و بیشتر هنگام مواجهه با آرتروز شانه خالص ، RTSA را انتخاب کردند. این وضعیت به تفکر جدیدی منجر شده است که RTSA همچنین ممکن است اولین انتخاب برای بیماران مبتلا به آرتروز با دکمه روتاتور دست نخورده صرفاً بر اساس سن باشد.

به طور مشابه ، در گذشته ، برای اشکهای جبران ناپذیری روتاتور دستباف (MRCT) بدون آرتروز ، روشهای جایگزین شامل رفع فشار زیرکرومی ، بازسازی کاف روتاتور جزئی ، روش چینی و بازسازی کپسول مفصل است. ، نرخ موفقیت متفاوت است. بر اساس مهارت و کاربرد موفقیت آمیز RTSA در موقعیت های مختلف ، اخیراً اپراتورهای بیشتر و بیشتر RTSA را در مقابل MRCT ساده امتحان کرده اند و با یک میزان بقا 10 ساله کاشت بیش از 90 ٪ بسیار موفق بوده است.

به طور خلاصه ، علاوه بر CTA ، نشانه های گسترش یافته فعلی برای RTSA شامل اشکهای بزرگ روتاتور جبران ناپذیر بدون پوکی استخوان التهابی ، تومورها ، شکستگی های حاد ، آرتریت پس از سانحه ، نقص استخوان یا مفاصل استخوانی به شدت تغییر شکل است. التهاب ، و جابجایی های مکرر شانه.

موارد منع مصرف کمی برای RTSA وجود دارد. به جز موارد منع مصرف عمومی جایگزینی مفصل مصنوعی مانند عفونت ، عدم عملکرد عضله دلتوئید یک ماده منع مصرف مطلق برای RTSA است. علاوه بر این ، برای شکستگی های humerus پروگزیمال ، شکستگی های باز و صدمات پلکسوس براکیال نیز باید موارد منع مصرف در نظر گرفته شود ، در حالی که صدمات عصبی زیر بغل جدا شده باید منع مصرف نسبی در نظر گرفته شود.

مراقبت و توانبخشی بعد از عمل

اصول توانبخشی بعد از عمل:

شور و شوق بیماران را برای توانبخشی بسیج کنید و انتظارات معقول را برای بیماران ایجاد کنید.

درد و التهاب را کاهش می دهد و از ساختارهای درمانی محافظت می کند ، اما معمولاً Subcapularis نیازی به محافظت ندارد.

جابجایی قدامی مفصل شانه به احتمال زیاد در موقعیت های انتهایی فشار خون بالا ، افزودنی و چرخش داخلی یا آدم ربایی و چرخش خارجی رخ می دهد. بنابراین ، باید از حرکات مانند پشتی به مدت 4 تا 6 هفته پس از عمل جلوگیری شود. این موقعیت ها خطر جابجایی را دارند.

پس از 4 تا 6 هفته ، هنوز هم قبل از شروع حرکات و موقعیت های فوق ، ارتباط و مجوز از جراح لازم است.

تمرینات توانبخشی بعد از عمل ابتدا باید بدون تحمل وزن و سپس با تحمل وزن ، ابتدا بدون مقاومت و سپس با مقاومت ، ابتدا منفعلانه و سپس فعال انجام شود.

در حال حاضر ، هیچ استاندارد توانبخشی سخت و یکنواخت وجود ندارد و در برنامه های محققان مختلف تفاوت های زیادی وجود دارد.

فعالیت های بیمار از استراتژی زندگی روزمره (ADLS) (0-6 هفته):