اخبار - تاریخچه تعویض شانه

مفهوم تعویض شانه مصنوعی برای اولین بار توسط Themistocles Gluck در سال 1891 ارائه شد. مفاصل مصنوعی ذکر شده و طراحی شده با هم شامل مفصل ران، مچ دست و غیره است. اولین جراحی تعویض شانه بر روی یک بیمار در سال 1893 توسط جراح فرانسوی Jules Emile Péan در بیمارستان انجام شد. بین المللی در پاریس بر روی یک بیمار 37 ساله مبتلا به سل مفاصل و استخوان ها اولین آرتروپلاستی مستند شانه.این پروتز توسط دندانپزشک جی پورتر مایکلز از پاریس ساخته شد و استخوان بازوساقهاز فلز پلاتین ساخته شده بود و با سیم به سر لاستیکی پوشش داده شده با پارافین متصل شد تا یک ایمپلنت محدود را تشکیل دهد.نتایج اولیه بیمار رضایت بخش بود، اما در نهایت پس از 2 سال به دلیل عودهای متعدد سل، پروتز خارج شد.این اولین تلاش انسان برای تعویض شانه مصنوعی است.

در سال 1951، فردریک کروگر استفاده از یک پروتز شانه مهمتر از نظر تشریحی را گزارش کرد که از ویتامین ها ساخته شده بود و از استخوان بازو پروگزیمال یک جسد ساخته شده بود.این با موفقیت برای درمان یک بیمار جوان مبتلا به استئونکروز سر بازو مورد استفاده قرار گرفت

اما جایگزین واقعاً مدرن شانه توسط گورو شانه چارلز نیر طراحی و توسعه داده شد.در سال 1953، نیر به منظور حل نتایج نامطلوب درمان جراحی شکستگی های پروگزیمال بازو، یک پروتز آناتومیک پروگزیمال بازو برای شکستگی های سر بازو ایجاد کرد که به ترتیب در دو دهه بعد چندین بار بهبود یافت.پروتزهای نسل دوم و سوم طراحی شده است.

در اوایل دهه 1970، به منظور حل جایگزینی شانه در بیماران مبتلا به اختلال شدید روتاتور کاف، مفهوم آرتروپلاستی معکوس شانه (RTSA) برای اولین بار توسط Neer مطرح شد، اما به دلیل شکست زودهنگام جزء گلنوئید، این مفهوم متعاقبا مطرح شد. رها شده است.در سال 1985، پل گرامونت با توجه به مفهوم پیشنهادی نیر، با حرکت دادن مرکز چرخش به سمت وسط و دیستال، تغییر بازوی لحظه ای و کشش دلتوئید، بهبود یافت، بنابراین مشکل از دست دادن عملکرد روتاتور کاف کاملاً حل شد.

اصول طراحی پروتز ترانس شانه

آرتروپلاستی معکوس شانه (RTSA) رابطه آناتومیکی شانه طبیعی را برای بازگرداندن ثبات شانه معکوس می کند.RTSA با محدب کردن سمت گلنوئید و مقعر کردن سمت سر بازو، یک تکیه گاه و مرکز چرخش (CoR) ایجاد می کند.عملکرد بیومکانیکی این تکیه گاه جلوگیری از حرکت سر استخوان بازو به سمت بالا هنگام انقباض عضله دلتوئید برای ربودن بازو است.ویژگی RTSA این است که مرکز چرخش مفصل شانه مصنوعی و موقعیت سر استخوان بازو نسبت به شانه طبیعی به سمت داخل و پایین حرکت می کند.طرح های مختلف پروتز RTSA متفاوت است.سر بازو 25 تا 40 میلی متر به سمت پایین و 5 تا 20 میلی متر به سمت داخل حرکت می کند.

در مقایسه با مفصل شانه طبیعی بدن انسان، مزیت آشکار CoR جابجایی داخلی این است که بازوی لحظه ابداکشن دلتوئید از 10 میلی‌متر به 30 میلی‌متر افزایش می‌یابد، که کارایی ابداکشن دلتوئید را بهبود می‌بخشد و نیروی عضلانی کمتری ایجاد می‌شود. .همین گشتاور و این ویژگی همچنین باعث می شود که ابداکشن سر بازو دیگر کاملاً به عملکرد فرورفتگی روتاتور کاف کامل وابسته نباشد.

این طراحی و بیومکانیک RTSA است و شاید درک آن کمی خسته کننده و دشوار باشد.آیا راه ساده تری برای درک آن وجود دارد؟پاسخ بله است.

اولین مورد طراحی RTSA است.با رعایت دقیق ویژگی های هر مفصل بدن انسان، می توانیم قوانینی را پیدا کنیم.مفاصل انسان را می توان به طور کلی به دو دسته تقسیم کرد.یکی مفاصل نزدیک تنه مانند شانه ها و باسن، با انتهای پروگزیمال "کاپ" و انتهای دیستال "توپ" است.

نوع دیگر مفاصل دیستال مانندزانوو آرنج، با انتهای پروگزیمال "توپ" و انتهای دیستال "کاپ".

طرحی که توسط پیشگامان پزشکی هنگام طراحی پروتزهای مفصل شانه مصنوعی در روزهای اولیه اتخاذ شد، بازسازی ساختار آناتومیک شانه طبیعی تا حد امکان بود، بنابراین تمام پلان ها با انتهای پروگزیمال به عنوان یک "کاپ" و انتهای دیستال به عنوان "کاپ" طراحی شدند. یک توپ".حتی برخی از محققان به عمد "کاپ" را بزرگتر و عمیق تر طراحی کردند تا ثبات مفصل را مانند انسان افزایش دهند.مفصل ران، اما بعداً ثابت شد که افزایش پایداری در واقع میزان شکست را افزایش می دهد، بنابراین این طرح به سرعت مورد استفاده قرار گرفت.دست برداشتن از.از سوی دیگر، RTSA ویژگی‌های آناتومیکی شانه طبیعی را معکوس می‌کند، «توپ» و «کاپ» را معکوس می‌کند، و مفصل «ران» اصلی را بیشتر شبیه یک «آرنج» یا «زانو» می‌کند.این تغییر خرابکارانه در نهایت بسیاری از مشکلات و شبهات تعویض شانه مصنوعی را برطرف کرد و در بسیاری از موارد کارایی بلندمدت و کوتاه مدت آن به میزان قابل توجهی بهبود یافته است.

به همین ترتیب، طراحی RTSA مرکز چرخش را تغییر می‌دهد تا کارایی ابداکشن دلتوئید را افزایش دهد، که ممکن است مبهم به نظر برسد.و اگر مفصل شانه خود را با الاکلنگ مقایسه کنیم، درک آن آسان است.همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است، با اعمال همان گشتاور در جهت A (نیروی انقباض دلتوئید)، در صورت تغییر تکیه گاه و موقعیت شروع، بدیهی است که گشتاور بزرگتری (نیروی ابداکشن بالای بازو) می تواند ایجاد شود. جهت B.

تغییر در مرکز چرخش RTSA اثر مشابهی دارد و به یک شانه بی‌ثبات اجازه می‌دهد بدون فرورفتگی روتاتور کاف ابداکشن را آغاز کند.همانطور که ارشمیدس گفت: به من تکیه گاه بدهید تا بتوانم تمام زمین را حرکت دهم!

موارد مصرف و موارد منع مصرف RTSA

نشانه کلاسیک RTSA، آرتروپاتی اشک روتاتور کاف (CTA)، یک پارگی غول پیکر روتاتور کاف همراه با استئوآرتریت است که معمولاً با جابجایی سر بازو به سمت بالا مشخص می شود و منجر به تغییرات دژنراتیو گلنوئید، آکرومیون و سر بازو می شود.جابجایی سر بازو به سمت بالا ناشی از یک جفت نیروی نامتعادل تحت عمل دلتوئید پس از اختلال عملکرد روتاتور کاف است.CTA در زنان مسن تر شایع تر است، جایی که ممکن است یک "شبه فلج" کلاسیک رخ دهد.

استفاده از آرتروپلاستی شانه، به ویژه RTSA، در دو دهه گذشته به طور قابل توجهی افزایش یافته است.بر اساس نتایج موفقیت‌آمیز اولیه کاربرد RTSA، توسعه مداوم تکنیک جراحی و کاربرد ماهرانه این تکنیک، اندیکاسیون‌های باریک‌تر اولیه برای RTSA گسترش یافته است و بنابراین، اکثر روش‌های آرتروپلاستی شانه در حال حاضر RTSA هستند.

به عنوان مثال، آرتروپلاستی کامل آناتومیک شانه (ATSA) انتخاب ارجح برای استئوآرتریت شانه بدون پارگی روتاتور کاف در گذشته بود، اما در سال‌های اخیر، به نظر می‌رسد تعداد افرادی که این دیدگاه را دارند به تدریج در حال کاهش است.جنبه های زیر وجود دارد.دلایلی به این روند منجر شده است.اول، تا 10٪ از بیمارانی که ATSA دریافت می کنند قبلاً دچار پارگی روتاتور کاف هستند.دوم، در برخی موارد، یکپارچگی "ساختاری" "عملکرد" روتاتور کاف، به ویژه در برخی از بیماران مسن کامل نیست.در نهایت، حتی اگر روتاتور کاف در زمان جراحی دست نخورده باشد، دژنراسیون روتاتور کاف با افزایش سن اتفاق می‌افتد، به‌ویژه پس از عمل‌های ATSA، و در واقع عدم اطمینان زیادی در مورد عملکرد روتاتور کاف وجود دارد.این پدیده معمولا در بیماران مسن بالای 70 سال رخ می دهد.بنابراین، بیشتر و بیشتر جراحان شروع به انتخاب RTSA در مواجهه با استئوآرتریت خالص شانه کردند.این وضعیت منجر به تفکر جدیدی شده است که RTSA همچنین ممکن است اولین انتخاب برای بیماران مبتلا به استئوآرتریت با روتاتور کاف دست نخورده تنها بر اساس سن باشد.

به طور مشابه، در گذشته، برای پارگی های عظیم روتاتور کاف (MRCT) بدون استئوآرتریت، روش های جایگزین شامل رفع فشار ساب آکرومیال، بازسازی جزئی روتاتور کاف، روش چینی و بازسازی کپسول مفصل فوقانی می باشد.، میزان موفقیت متفاوت است.بر اساس مهارت و کاربرد موفقیت آمیز RTSA در موقعیت های مختلف، اخیراً اپراتورهای بیشتری RTSA را در مواجهه با MRCT ساده امتحان کرده اند و با درصد بقای کاشت 10 ساله بیش از 90 درصد، بسیار موفق بوده است.

به طور خلاصه، علاوه بر CTA، نشانه های گسترش یافته فعلی برای RTSA شامل پارگی های بزرگ غیر قابل جبران روتاتور کاف بدون استئوآرتروپاتی التهابی، تومورها، شکستگی های حاد، آرتریت پس از ضربه، نقص های استخوانی یا مفاصل استخوانی به شدت تغییر شکل یافته است.التهاب و دررفتگی های مکرر شانه.

موارد منع مصرف کمی برای RTSA وجود دارد.به جز موارد منع عمومی تعویض مفصل مصنوعی مانند عفونت، عدم عملکرد عضله دلتوئید یک منع مطلق برای RTSA است.علاوه بر این، برای شکستگی های پروگزیمال هومروس، شکستگی های باز و آسیب های شبکه بازویی نیز باید به عنوان موارد منع مصرف در نظر گرفته شود، در حالی که آسیب های عصب زیر بغل باید منع مصرف نسبی در نظر گرفته شود.

مراقبت و توانبخشی بعد از عمل

اصول توانبخشی بعد از عمل:

اشتیاق بیماران را برای توانبخشی بسیج کنید و انتظارات معقول را برای بیماران ایجاد کنید.

درد و التهاب را کاهش می دهد و از ساختارهای درمانی محافظت می کند، اما ساب کتف معمولاً نیازی به محافظت ندارد.

دررفتگی قدامی مفصل شانه احتمالاً در موقعیت‌های انتهایی هایپراکستنشن، اداکشن و چرخش داخلی یا ابداکشن و چرخش خارجی رخ می‌دهد.بنابراین تا 4 تا 6 هفته پس از عمل باید از حرکاتی مانند بک هند خودداری کرد.این موقعیت ها خطر دررفتگی را دارند.

پس از گذشت 4 تا 6 هفته همچنان لازم است قبل از شروع حرکات و پوزیشن های فوق با جراح ارتباط برقرار کرده و از او اجازه بگیرید.

تمرینات توانبخشی بعد از عمل باید ابتدا بدون تحمل وزن و سپس با تحمل وزن ابتدا بدون مقاومت و سپس با مقاومت ابتدا به صورت غیرفعال و سپس به صورت فعال انجام شود.

در حال حاضر استاندارد توانبخشی دقیق و یکنواختی وجود ندارد و تفاوت های زیادی در برنامه های پژوهشگران مختلف وجود دارد.

استراتژی فعالیت های بیمار در زندگی روزانه (ADLs) (0-6 هفته):