پیچ‌های مسدودکننده به‌طور گسترده در عمل بالینی، به‌ویژه در تثبیت میخ‌های بلند داخل استخوانی، مورد استفاده قرار می‌گیرند.
در اصل، عملکرد پیچ‌های مسدودکننده را می‌توان به دو صورت خلاصه کرد: اول، برای جا انداختن و دوم، برای افزایش پایداری تثبیت داخلی.
در مورد جااندازی، از عمل «مسدودکننده» پیچ مسدودکننده برای تغییر جهت اصلی تثبیت داخلی، دستیابی به جااندازی مطلوب و اصلاح هم‌ترازی استفاده می‌شود. در این زمینه، پیچ مسدودکننده باید در محل «غیرقابل رفتن» قرار گیرد، به این معنی که جایی که تثبیت داخلی مطلوب نیست. به عنوان مثال، استخوان‌های تیبیا و فمور را در نظر بگیرید:
برای استخوان تیبیا: پس از قرار دادن سیم راهنما، آن را در مقابل قشر خلفی تنه تیبیا قرار می‌دهند و از خط میانی کانال مدولاری منحرف می‌کنند. در جهت «نامطلوب»، به ویژه در قسمت خلفی متافیز، یک پیچ مسدودکننده قرار داده می‌شود تا سیم را در امتداد کانال مدولاری به جلو هدایت کند.
استخوان ران: در تصویر زیر، یک میله فمورال رتروگراد نشان داده شده است که انتهای شکستگی آن زاویه‌ای به سمت بیرون دارد. میله داخل استخوانی به سمت داخل کانال مدولاری قرار گرفته است. بنابراین، یک پیچ مسدودکننده در سمت داخلی قرار داده می‌شود تا موقعیت میله داخل استخوانی تغییر کند.
از نظر افزایش پایداری، پیچ‌های مسدودکننده در ابتدا برای تقویت پایداری شکستگی‌های کوتاه در انتهای شکستگی‌های تنه استخوان تیبیا استفاده می‌شدند. با مسدود کردن حرکت میخ‌های داخل استخوانی از طریق عمل مسدودکننده پیچ‌ها در طرفین داخلی و خارجی، همانطور که در مثال شکستگی بین کندیلی و فوق کندیلی استخوان ران در زیر نشان داده شده است، می‌توان پایداری انتهای شکستگی را تقویت کرد. این امر به جلوگیری از حرکت نوسانی میخ داخل استخوانی و قطعات استخوانی دور از آن کمک می‌کند.
به طور مشابه، در تثبیت شکستگی‌های تیبیا با میخ‌های داخل استخوانی، می‌توان از پیچ‌های مسدودکننده نیز برای افزایش پایداری انتهای شکستگی استفاده کرد.
زمان ارسال: فوریه-02-2024
