پیچ های مسدود کننده به طور گسترده در عمل بالینی، به ویژه در ثابت کردن ناخن های بلند داخل مدولاری استفاده می شود.
در اصل، عملکرد پیچ های مسدود کننده را می توان به دو صورت خلاصه کرد: اول، برای کاهش، و دوم، افزایش پایداری تثبیت داخلی.
از نظر کاهش، عمل مسدود کردن پیچ مسدود کننده برای تغییر جهت اصلی تثبیت داخلی، دستیابی به کاهش مطلوب و اصلاح تراز استفاده می شود.در این زمینه، پیچ مسدود کننده باید در محل «عدم رفتن» قرار گیرد، یعنی جایی که تثبیت داخلی مورد نظر نیست.درشت نی و استخوان ران به عنوان مثال:
برای درشت نی: پس از وارد کردن سیم راهنما، در مقابل قشر خلفی شفت تیبیا قرار می گیرد و از خط وسط کانال مدولاری منحرف می شود.در جهت "ناخواسته"، به ویژه در قسمت خلفی متافیز، یک پیچ مسدود کننده برای هدایت سیم به سمت جلو در امتداد کانال مدولاری وارد می شود.
استخوان ران: در شکل زیر، یک میخ فمورال رتروگراد نشان داده شده است که انتهای شکستگی یک زاویه به سمت بیرون را نشان می دهد.ناخن داخل مدولاری به سمت قسمت داخلی کانال مدولاری قرار گرفته است.بنابراین، برای دستیابی به تغییر در موقعیت ناخن داخل مدولاری، یک پیچ مسدود کننده در سمت داخلی قرار داده می شود.
از نظر افزایش پایداری، در ابتدا از پیچ های مسدود کننده برای تقویت پایداری شکستگی های کوتاه در انتهای شکستگی های شفت تیبیا استفاده شد.با انسداد حرکت ناخن های داخل مدولاری از طریق عمل مسدود کننده پیچ ها در دو طرف داخلی و خارجی، همانطور که در مثال شکستگی بین کندیل و فوق کندیل فمور در زیر نشان داده شده است، می توان پایداری انتهای شکستگی را تقویت کرد.این به جلوگیری از حرکت نوسانی ناخن داخل مدولری و قطعات استخوان دوردست کمک می کند.
به طور مشابه، در تثبیت شکستگی‌های تیبیا با ناخن‌های داخل مدولاری، می‌توان از پیچ‌های مسدودکننده نیز برای افزایش پایداری انتهای شکستگی استفاده کرد.
زمان ارسال: فوریه-02-2024
