درک ناخن های داخل عضلانی

فناوری ناخن داخل عضلانی یک روش تثبیت داخلی ارتوپدی است که معمولاً استفاده می شود. تاریخ آن را می توان به دهه 1940 ردیابی کرد. این ماده با قرار دادن ناخن داخل عضلانی در مرکز حفره مدولاری ، به طور گسترده در درمان شکستگی های طولانی استخوان ، غیرونیونها و غیره استفاده می شود. سایت شکستگی را برطرف کنید. در این موضوعات ، ما محتوای مربوطه را در مورد ناخن های داخل عضلانی به شما معرفی خواهیم کرد.

به عبارت ساده تر ، یک ناخن داخل عضلانی یک ساختار طولانی با سوراخ های پیچ چند قفل در هر دو انتها برای رفع انتهای پروگزیمال و دیستال شکستگی است. با توجه به ساختارهای مختلف ، آنها می توانند به بخش جامد ، لوله ای ، باز و غیره تقسیم شوند که برای بیماران مختلف مناسب است. به عنوان مثال ، ناخن های داخل بدن جامد نسبت به عفونت نسبتاً مقاوم هستند زیرا فضای مرده داخلی ندارند. توانایی بهتر

با استفاده از استخوان درشت نی به عنوان نمونه ، قطر حفره مدولاری در بیماران مختلف بسیار متفاوت است. با توجه به اینکه آیا مجدداً مورد نیاز است ، ناخن های داخل عضلانی را می توان به ناخن سازی مجدد و ناخن های بدون نسخه تقسیم کرد. این تفاوت در این است که آیا ریمرها برای استفاده مجدد مدولاری ، از جمله دستگاه های دستی یا برقی و غیره ، باید مورد استفاده قرار گیرند و بیت های مته پی در پی بزرگتر برای بزرگنمایی حفره مدولاری برای اسکان ناخن های داخل بدن بیشتر استفاده می شود.

با این حال ، فرایند گسترش مغز ، همانطور که در شکل نشان داده شده است ، به آندوستوم آسیب می رساند و بر بخشی از منبع تغذیه استخوان تأثیر می گذارد ، که ممکن است منجر به نکروز موقت آواسکولار استخوان های محلی شود و خطر عفونت را افزایش دهد. با این حال ، مطالعات بالینی مرتبط با انکار این است که تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین نظرات وجود دارد که ارزش تجدید نظر مدولاری را تأیید می کند. از یک طرف ، از ناخن های داخل عضلانی با قطر بزرگتر می توان برای استفاده مجدد از مدولاری استفاده کرد. قدرت و دوام با افزایش قطر افزایش می یابد و ناحیه تماس با حفره مدولاری افزایش می یابد. همچنین این دیدگاه وجود دارد که تراشه های استخوان کوچک تولید شده در طی فرآیند گسترش مغز نیز نقش خاصی در پیوند استخوان اتولوگ دارند.

استدلال اصلی حمایت از روش غیر قابل پخش این است که می تواند خطر عفونت و آمبولی ریوی را کاهش دهد ، اما آنچه را نمی توان نادیده گرفت این است که قطر نازک تر آن خصوصیات مکانیکی ضعیف تری را به همراه دارد و در نتیجه میزان تکرار مجدد بیشتر می شود. در حال حاضر ، بیشتر ناخن های داخل بدن تیبیال تمایل به استفاده از ناخن های داخل عضلانی گسترش یافته دارند ، اما هنوز هم جوانب مثبت و منفی بر اساس اندازه حفره مدولاری بیمار و شرایط شکستگی باید وزن شوند. نیاز به ریمر کاهش اصطکاک در حین برش و داشتن فلوت عمیق و یک شافت با قطر کوچک است ، در نتیجه فشار در حفره مدولاری را کاهش داده و از گرمای بیش از حد استخوان ها و بافت های نرم ناشی از اصطکاک جلوگیری می کند. نکروز

پس از درج ناخن داخل عضلانی ، اصلاح پیچ لازم است. تثبیت موقعیت پیچ سنتی قفل استاتیک نامیده می شود و برخی معتقدند که این ممکن است باعث بهبودی تاخیری شود. به عنوان یک پیشرفت ، برخی از سوراخ های پیچ قفل به شکل بیضی شکل طراحی شده اند که به آن قفل پویا گفته می شود.

موارد فوق مقدمه ای برای اجزای ناخن داخل عضلانی است. در شماره بعدی ، ما روند مختصر جراحی ناخن های داخل بدن را با شما به اشتراک خواهیم گذاشت.