برای تثبیت داخلی کدام نوع شکستگی پاشنه باید ایمپلنت گذاشته شود؟

پاسخ این سوال این است که هیچ شکستگی پاشنه‌ای هنگام انجام تثبیت داخلی نیازی به پیوند استخوان ندارد.

سندرز گفت

در سال 1993، سندرز و همکارانش [1] با طبقه‌بندی شکستگی‌های پاشنه پا بر اساس سی‌تی‌اسکن، نقطه عطفی در تاریخ درمان جراحی شکستگی‌های پاشنه پا در CORR منتشر کردند. اخیراً، سندرز و همکارانش [2] به این نتیجه رسیدند که در 120 شکستگی پاشنه پا با پیگیری طولانی‌مدت 10 تا 20 سال، نه پیوند استخوان و نه پلاک‌های قفل‌کننده ضروری نبوده‌اند.

تایپینگ سی تی اسکن شکستگی‌های پاشنه پا که توسط سندرز و همکارانش در CORR در سال ۱۹۹۳ منتشر شد.

پیوند استخوان دو هدف اصلی دارد: پیوند ساختاری برای پشتیبانی مکانیکی، مانند استخوان نازک نی، و پیوند دانه‌ای برای پر کردن و القای استخوان‌سازی.

سندرز اشاره کرد که استخوان پاشنه از یک پوسته قشری بزرگ تشکیل شده است که استخوان اسفنجی را در بر می‌گیرد و شکستگی‌های داخل مفصلی جابجا شده استخوان پاشنه را می‌توان به سرعت توسط استخوان اسفنجی با ساختار ترابکولار بازسازی کرد، اگر پوسته قشری بتواند نسبتاً تنظیم مجدد شود. پالمر و همکارانش [3] اولین کسانی بودند که در سال 1948 به دلیل عدم وجود دستگاه‌های تثبیت داخلی مناسب برای حفظ شکستگی سطح مفصلی در جای خود، در مورد پیوند استخوان گزارش دادند. با توسعه مداوم دستگاه‌های تثبیت داخلی مانند صفحات و پیچ‌های خلفی-جانبی، حفظ پشتیبانی از جااندازی با استفاده از پیوند استخوان غیرضروری شد. مطالعات بالینی طولانی مدت آن این دیدگاه را تأیید کرده است.

مطالعه بالینی کنترل‌شده نتیجه می‌گیرد که پیوند استخوان غیرضروری است

لانگینو و همکارانش [4] و دیگران یک مطالعه کنترل‌شده آینده‌نگر روی 40 شکستگی داخل مفصلی جابجا شده پاشنه با حداقل 2 سال پیگیری انجام دادند و هیچ تفاوت معنی‌داری بین پیوند استخوان و عدم پیوند استخوان از نظر تصویربرداری یا نتایج عملکردی مشاهده نکردند. گوسیک و همکارانش [5] یک مطالعه کنترل‌شده روی 143 شکستگی داخل مفصلی جابجا شده پاشنه با نتایج مشابه انجام دادند.

سینگ و همکارانش [6] از کلینیک مایو یک مطالعه گذشته‌نگر روی 202 بیمار انجام دادند و اگرچه پیوند استخوان از نظر زاویه بولر و زمان تحمل وزن کامل برتر بود، اما تفاوت معنی‌داری در نتایج عملکردی و عوارض وجود نداشت.

پیوند استخوان به عنوان یک عامل خطر برای عوارض تروما

پروفسور پان ژیجون و تیمش در بیمارستان پزشکی دوم ژجیانگ در سال 2015 یک ارزیابی سیستماتیک و متاآنالیز انجام دادند [7] که شامل تمام متون قابل بازیابی از پایگاه‌های داده الکترونیکی تا سال 2014، از جمله 1651 شکستگی در 1559 بیمار بود و نتیجه گرفتند که پیوند استخوان، دیابت شیرین، عدم قرار دادن درن و شکستگی‌های شدید، خطر عوارض تروماتیک بعد از عمل را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد.

در نتیجه، پیوند استخوان در طول تثبیت داخلی شکستگی‌های پاشنه ضروری نیست و به عملکرد یا نتیجه نهایی کمکی نمی‌کند، بلکه خطر عوارض تروماتیک را افزایش می‌دهد.

 
1. سندرز آر، فورتین پی، دی‌پاسکواله تی و همکاران. درمان جراحی در 120 شکستگی جابجا شده داخل مفصلی پاشنه. نتایج با استفاده از طبقه‌بندی اسکن توموگرافی کامپیوتری پیش‌آگهی. Clin Orthop Relat Res. 1993;(290):87-95.
2. سندرز آر، ووپل زد ام، اردوغان ام، و همکاران. درمان جراحی شکستگی‌های جابجا شده داخل مفصلی پاشنه: طولانی مدت (10-20 سال) منجر به 108 شکستگی با استفاده از طبقه‌بندی پیش‌آگهی سی‌تی می‌شود. J Orthop Trauma. 2014;28(10):551-63.
۳. پالمر آی. مکانیسم و ​​درمان شکستگی‌های استخوان پاشنه. مجله جراحی استخوان و مفاصل آمریکا. ۱۹۴۸؛ ۳۰A: ۲–۸.
4. لانگینو دی، باکلی آر. ای. پیوند استخوان در درمان جراحی شکستگی‌های جابجا شده داخل مفصلی پاشنه: آیا مفید است؟ J Orthop Trauma. 2001;15(4):280-6.
5. گوسیک ن، فدل آی، دارابوس ن، و همکاران. درمان جراحی شکستگی‌های داخل مفصلی پاشنه: نتایج آناتومیک و عملکردی سه تکنیک مختلف جراحی. آسیب. 2015؛ 46 ضمیمه 6: S130-3.
6. سینگ ای کی، وینای کی. درمان جراحی شکستگی‌های جابجا شده داخل مفصلی پاشنه: آیا پیوند استخوان ضروری است؟ J Orthop Traumatol. 2013;14(4):299-305.
7. ژانگ دبلیو، چن ای، شوئه دی و همکاران. عوامل خطر عوارض ناشی از زخم شکستگی‌های بسته پاشنه پا پس از جراحی: یک بررسی سیستماتیک و متاآنالیز. Scand J Trauma Resusc Emerg Med. 2015;23:18.